KIBICE WYSTAWILI „LEWEMU” RACHUNEK. ZA CAŁĄ POLSKĄ PIŁKĘ...

Brak Roberta Lewandowskiego w dziesiątce wyróżnionych to dla niektórych szok i niedowierzanie, dla innych zaś sprawiedliwa ocena kibiców. W miniony weekend poznaliśmy wyniki Plebiscytu na Najlepszego Sportowca Polski 2023 Roku. To już 89. edycja tego konkursu. Jednym z najgłośniej omawianych zagadnień był fakt, że wśród 10 najlepszych nie znalazło się miejsce dla polskiego napastnika Barcelony i reprezentacji Polski. Bo to, że po raz drugi z rzędu triumfowała Iga Świątek, a tuż za nią znalazł się nasz żużlowy mistrz nad mistrzami, czyli Bartosz Zmarzlik, to nikogo raczej nie zaskoczyło.

P★★★

róbuję zrozumieć ten wybór, wydaje mi się, że wiem, czym kierowali się kibice, ale mimo wszystko należę do grupy tych, którzy są rozczarowani takim rozstrzygnięciem. Doceniam wszystkie medale, które zawisły na szyjach pozostałych wyróżnionych sportowców, ale też nie jestem zaskoczony, że wiadomość o braku „Lewego” w „10” najlepszych polskich sportowców odbiła się dość szerokim echem w innych krajach (np. Hiszpanii, Niemczech). Zagraniczny kibic, który nie śledził z większą uwagą losów naszej piłki reprezentacyjnej, nie wspominając o tej klubowej w 2023 roku, mógł dojść do wniosku: mają tam w tej Polsce niezłe bogactwo, skoro król strzelców Laligi i mistrz Hiszpanii z Barceloną za sezon 2022/23 w oczach kibiców nie mieści się w elicie. Cały świat podziwia jego umiejętności, ale w jego kraju to nie są osiągnięcia warte uwagi. Oczywiście druga część 2023 roku to znaczne tąpnięcie, jeśli chodzi o formę 35-letniego zawodnika. Nawet w pierwszym półroczu nie były to tak imponujące liczby jak w czasach gry w Bayernie Monachium. Trzeba się też powoli godzić z tym, że jeśli chodzi o osiągnięcia Roberta, to dobrze już było, lepiej prawdopodobnie nie będzie. Można też użyć argumentu, że polskiego kibica interesuje przede wszystkim to, co dany sportowiec zrobił w 2023 roku dla naszego kraju i nikogo nie obchodzą sukcesy gdzieś w Barcelonie. Że to nie są już czasy, kiedy – trochę z powodu posuchy, ale i kompleksów – musieliśmy się cieszyć z sukcesów naszych sportowców osiąganych z zagranicznymi klubami. No niby można tak to wszystko tłumaczyć, ale byłaby to mimo wszystko lekka przesada. Barcelona to jednak jeden z trzech najpopularniejszych klubów w skali nawet nie tylko Europy, ale także całego świata. Jeśli ktoś jest częścią tak elitarnej grupy, jeśli ten ktoś w dodatku to jej kluczowy element i jeśli ten ktoś strzela dla tej drużyny najwięcej goli, to trzeba bardzo się uprzeć, by udowodnić, że to jednak nie jest jakieś szczególne osiągnięcie…

P★★★

rzy okazji Plebiscytu gdzieś w mediach społecznościowych natknąłem się na wideo z wypowiedzią Marka Citki, który wygrał w jednym z popularnych wówczas (1996 rok) telewizyjnych plebiscytów (w Plebiscycie „Przeglądu Sportowego” zajął 10. miejsce). „Głupio mi odbierać tę nagrodę, bo jest tu tylu medalistów, a ja nie mam żadnego medalu, jest tylu olimpijczyków, a ja nigdy nie byłem na olimpiadzie” – mówił wówczas. Ale po dwóch golach – dla reprezentacji Polski na Wembley w meczu z Anglią (przegranym 1:2) i dla Widzewa w meczu Ligi Mistrzów z Atletico Madryt (przegranym 1:4) – cała Polska oszalała na jego punkcie. Nie było ważne to, że reprezentacja nie awansowała do mistrzostw świata we Francji (1998 rok), że Widzew nie przeszedł fazy grupowej (awansowały Atletico i Borussia Dortmund) – Citko był wtedy gwiazdą. Co prawda wygrał wtedy mistrzostwo Polski z Widzewem, ale mimo wszystko trudno porównać jego sukcesy z tym, co osiągnął (nawet w roku 2023 roku) Lewandowski. Niestety dla Roberta – w jego przypadku kibice przyzwyczaili się do najwyższych światowych standardów i zejście poniżej oznacza, że nie ma przebacz.

A★★★

le spadek formy w klubie to tylko jedna strona medalu. Druga? Lewandowski płaci cenę za fatalny rok w wykonaniu reprezentacji Polski. Po raz pierwszy od wielu lat w eliminacjach mistrzostw Europy nie dał rady w pojedynkę dźwignąć losów tej drużyny, nie strzelił wystarczająco wielu goli, jak to robił w poprzednich kwalifikacjach. A że ciągnął tę drużynę przez wiele lat, to wszyscy liczyli, że tak już będzie do momentu, aż zakończy karierę.

Do tego trzeba bezwzględnie dodać to, co działo się wewnątrz reprezentacji oraz wokół niej, a zwłaszcza w PZPN, gdzie afera goniła aferę. Wizerunkowe problemy zaczęły się już na mundialu w Katarze w 2022 roku i ciągnęły przez cały 2023 rok. A Robert Lewandowski jako kapitan kadry czasem z lepszym, częściej gorszym skutkiem tłumaczył się za wszystko, co działo się wokół tej drużyny.

Tak zniechęcić polskich kibiców do futbolu, zmarnować taki ogromny potencjał tej dyscypliny – to jest naprawdę duża sztuka. I pomimo że Lewandowski nie jest tym najbardziej winnym, to jemu kibice wystawili rachunek...