PROBLEM JEST I TO OGROMNY

Trzeba przyznać: jest problem. Nie duży, a olbrzymi problem z zestawieniem linii obrony. Przez lata mieliśmy Glika i spokój, był fundamentem, skałą. Kto grał przy nim, prezentował się lepiej, np. Bednarek. Mówi się, że jeżeli pracujesz z kimś wielkim, to podglądaj, co robi, bo to bezcenny czas na to, żeby się czegoś od niego nauczyć. Czy Janek ma swoje ograniczenia, czy brakuje mu charyzmy boiskowej? Czegoś na pewno, bo nie zastapił Kamila jeden do jednego. Trener klubowy mówił ostatnio, że widzi w nim lidera. Może to optymistyczny prognostyk. Gdybym miał zapytać kogoś, jaką linią obrony wyjdziemy na mecze barażowe, może jednego nazwiska byłbym pewien, a resztę bym zgadywał. A powinna być monolitem, 90 procent formacji powinno być niewymienialne.

Kiwior – kiedy przychodzisz do takiego klubu jak Arsenal, musisz poczekać, a jeśli już dostajesz szanse, musisz je wykorzystywać. On się do składu jeszcze nie przebił. Czy będzie grał, czy nie, linia obrony zaczyna się od niego. Ma bardzo dobrą koordynację ruchową, potrafi się poruszać, dać podanie otwierające, progresywne. Ale jeżeli nie grasz w klubie, nie masz rytmu meczowego, twoja forma będzie niewiadomą. Kędziora – zawodnik bliżej nieokreślony. W Lechu się nie przebił, kiedy był wypożyczony z Dynama. W reprezentacji dobrze realizuje założenia trenera, może zagrać na dwóch pozycjach, zrobi, co mu każesz. Czy jest w stanie zaproponować coś nieoczywistego? To klasa ligowa, brak mu błysku i niekonwencjonalności. Helikowi największą krzywdę zrobił Paulo Sousa, wystawiając go w podstawowym składzie w meczu z Węgrami. Przykro było na to patrzeć, ale ostatnio mam wrażenie, że cały czas się rozwija. Może jeszcze reprezentacji pomóc mimo 28lat. My ciągle poszukujemy. Chcielibyśmy, żeby nasi obrońcy byli ze sobą zgrani, bo to fundament: znajomość partnera z linii. U nas o tym mowy nie będzie. Dawidowicz – największy pechowiec. Od dłuższego czasu widziałem go jako lidera defensywy. Za Sousy zremisowaliśmy z Anglią 1:1 i wypadł naprawdę dobrze. Jeżeli jest zdrowy – to słowo klucz – gra świetnie. To duża strata dla drużyny narodowej, że on nie ma zdrowia jak Bednarek. Obrońca musi być twardzielem i najlepszy przykład to Glik. Walukiewicz – od lat mówiono, że to niewiarygodny talent. Środkowy obrońca, który potrafi grać w piłkę, a nie tylko wybija w aut. Cały czas bym na niego patrzył. U nas 23 lata to jeszcze „dopiero” 23 lata, nieukształtowany piłkarz. Może jeden sezon nakieruje go na tory, na których był wcześniej? Na razie: bocznica, ale wierzę w niego. Jestem też ciekawy Nawrockiego. Legia zarobiła na nim niezłe pieniądze, udowadniał, że stać go na dużo. Jest przyszłościowy. W pewnym momencie w Warszawie był nieco przeforsowany. Zmienił klub i wmomencie kiedy musiał poznać niuanse taktyczne, doznał kontuzji. Peda – nagle zawodnik z Serie C trafia do podstawowego składu kadry. Przeskok był za duży. To powołanie było kontrowersyjne, nie ma co ukrywać. Reprezentacja jest dla wybranych, jeśli ktoś z Serie C gra w „11”, to ukazuje skalę kłopotu. Glik – wrócił do ligi po to, żeby wrócić i do kadry. On, nawet mając problemy w klubie, w kadrze grał świetnie. Nam może się wydawać, że skoro nie poskleja linii obrony Cracovii, no to w kadrze też tego nie zrobi. Poczekajmy i zostawmy decyzję jemu, nie kończmy mu kariery. Sam to zakomunikuje, szanujmy jego dokonania. Na wymiar kadry to wielki piłkarz. Przejdźmy do bocznych obrońców. Po Cashu spodziewałem się mimo wszystko więcej. Od początku w kadrze towarzyszyła mu nerwowość, od faceta z Aston Villi oczekiwałem, że pokaże różnicę między nim a ludźmi spoza Premier League. Na razie jego przygoda reprezentacyjna jest bardziej nieudana. Jeśli w AV będzie tak chaotyczny, to może przyjść kilku piłkarzy, którzy spowodują, że nie będzie pierwszym wyborem. „Bereś” przekonał się, ile to jest rok w życiu piłkarza. Z MŚ tylko on i Szczęsny wrócili z podniesioną głową, a teraz? Przechodzi ciężki moment, ale ze wszystkich obrońców wzbudza największe zaufanie, jest uniwersalny. Zalewski – jego mecz z Czechami to kwintesencja młodości. Po MŚ zniknął na kilka miesięcy. Potem zmotywowało go posądzenie o udział w aferze bukmacherskiej. Naszych szans na awans upatrywałbym w formie młodzieży, takich nieoczywistych występach. Nicola ma świetnego trenera i jest w doskonałym klubie. Włosi taktycznie zawsze wyprzedzali świat i jeśli Zalewski słucha Mourinho, może dużo wnieść do kadry. Puchacz – ciągle w niego wierzę. Ma dobrą wydolność, jest zadziorny, ambitny. Musi poświęcić dużo czasu na dokładność. Jest zaangażowany i świadomy, ale ma braki techniczne i sądzę, że to nadrobi. Karbownik – byłem przekonany, że to perełka. Widziałem w nim Piszczka, tylko po lewej stronie. Niestety tak się nie stało. Z Czechami zamknął sobie na długo drogę do reprezentacji. Mam nadzieję, że to jeszcze melodia przyszłości. Wdowika klasyfikowałbym na razie jeszcze za chłopakami z zagranicy, którzy wyróżniali się w lidze, a na zachodzie długo czekali na szansę. Strzela gole, to wartość dodana, ale poczekajmy, czy będzie stać go na kolejne takie pół roku. Pasuje mu strategia trenera: szybkie wyjścia ofensywne, wysoki pressing. Jeśli ktoś z młodych piłkarzy nie przebije się teraz, kiedy kadra jest w przebudowie, to już nigdy tego nie zrobią. To się tyczy np. Pyrki. Mamy zmianę pokoleniową, transformację. Piłkarze z U-21 będą dostawali szansę. W tym momencie w naszej reprezentacji mało która pozycja jest „zablokowana”.