WIELKA DRAMA POD SKOCZNIĄ

Sezon taki, że polskiemu skoczkowi w Pucharze Świata odlecieć udało się tylko raz. I to nie z progu, tylko przed kamerami. Kuba Wolny w Wiśle odpalił prawdziwą petardę, mówiąc bez ogródek, że skacze słabo, ale jak słucha rad trenera, to jest jeszcze gorzej. Więc woli po swojemu, ignorując uwagi. Aha, i nie on jeden, bo wszyscy w grupie z zaplecza tak mają. Mocno, prosto w Davida Jiroutka i jego sztab. Ten nowy, błyszczący sztab, który miał wreszcie słynny cykl życia B-kadry odmienić.

Prezes Adam Małysz zawodnika Kubę Wolnego od razu zawiesił… bo wyjścia już nie miał. Zaskakująco często w ostatnich latach polscy skoczkowie trenerów sobie wybierali, oceniali ich metody szkoleniowe, alarmowali o braku dialogu ze strony związku, ostrzegali, że wejdą na indywidualną ścieżkę. Wszystko już było, oczywiście nie w cztery oczy, tylko wobec oczu milionów, przed telewizyjnymi kamerami, w „prajm tajmie”. Postawione kompletnie na głowie.

Prezes Adam ocenił, że to nasza cecha narodowa.

Uczynił to zresztą również przed kamerami, w studiu TVP Sport, więc chyba ma rację. My rozwiązywać problemów kameralnie nie potrafimy, tylko najpierw dusimy w sobie tygodniami, by w końcu pobiec do mediów i urządzić wielką dramę. Kompletnie na opak, bo wykrzyczeć prawdę powinno się raczej za zamkniętymi drzwiami w szatni, a przed kamerami powiedzieć: „Bez komentarza”.

Pierwszy raz spotkałem się z tym zjawiskiem w 2004 roku, jako młody dziennikarz, gdy wspólnie z redaktorem Jerzym Nakoniecznym z katowickiego „Sportu” przyszło nam wysłuchać w Planicy zawodnika… Adama Małysza. Adam nie był wtedy skory do długich indywidualnych rozmów, to była końcówka kompletnie nieudanego sezonu, pierwszego po trzech kolejnych latach dominacji. Uległ jednak namowom pana Jurka, którego świetnie znał i bardzo szanował. Ja byłem tylko na doczepkę, ale bez bagażu znajomości z Małyszem czy Apoloniuszem Tajnerem zadałem kilka trudniejszych pytań.

Tytuł wywiadu, który ukazał się następnego dnia w „Przeglądzie Sportowym” brzmiał: „Jestem rozregulowany”. Umieszczony między wierszami przekaz był bardzo klarowny: po latach trudno znaleźć motywację do tych samych metod, treningów i ludzi. Adam wychwalał jednocześnie pod niebiosa młodego, zdolnego trenera, który zajął się kadrą juniorów i poprowadził ją do medali. „On nawet mówi o skokach inaczej” – choć minęło 20 lat, pamiętam ten cytat, jakby to było wczoraj. Zmiana Apoloniusza Tajnera na Heinza Kuttina wysiała w powietrzu i te wypowiedzi mistrza na pewno jej nie powstrzymały. Dopiero 12. miejsce w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata uruchomiło mechanizm.

Czas pokazał, że Kuttin ani Małysza, ani polskich skoków nie zbawił. Adam się przeliczył i od tego czasu – chyba się nie mylę – nigdy nawet jednym złym półsłówkiem żadnego szkoleniowca publicznie nie potraktował. Nawet gdy poczuł, że od Łukasza Kruczka za wiele się nie nauczy i uciekał z Turnieju Czterech

Skoczni do Lahti, do Hannu Lepistö, to zrobił to po cichutku, po indywidualnych konsultacjach z prezesem narciarskiego związku. I za jego pozwoleniem. Co zresztą przyniosło znakomite rezultaty.

W polskich skokach – nie tylko na zapleczu – brakuje mi dziś pełnego zaufania do ludzi, pracy, procesów. I to nie jest wyłącznie wina zawodników. Może faktycznie brak im wiary, że zostaną wysłuchani – to prezes Małysz musi wziąć na klatę. Dobrze, że oprócz zawieszenia Wolnego natychmiast doszło do oczyszczającego atmosferę spotkania z całą kadrą B.

Bo i grupa ta wyjść, a wręcz wyskoczyć powinna natychmiast ze strefy komfortu, głupich filmów na Tik-toku i przekonania, że wynikowa susza to wina trenera. Tylko którego? Tego, który dał rok temu 16 szans w Pucharze Świata, ale nie było z nich nawet jednego punktu? Czy tego nowego, z którym się nie można dogadać? A może tego, co plany pisał?

W szukaniu winnych pogubić się można. I kto wie, czy właśnie o to nie chodzi.