OFERTA NIE DO ODRZUCENIA
Zimowe okno transferowe w pełni, ale wielu trenerów czy dyrektorów sportowych jest zdania, że zima to nie jest najlepsza pora na robienie rewolucji w drużynie. Zazwyczaj jest to czas, by uzupełnić ewentualne braki na jednej, dwóch pozycjach. Częsty powód, dla którego menedżerowie ruszają w styczniu na zakupy, to poważne kontuzje kluczowych zawodników. Na tyle poważne, że trzeba pilnie znaleźć wartościowych następców. Zwłaszcza gdy wiosną zespół będzie walczył o wysokie cele. Zastanawia zaś, kiedy w zimowym oknie transferowym klub pozbywa się kluczowych graczy. Zazwyczaj dzieje się tak, gdy przychodzi oferta, którą określa się jako „nie do odrzucenia”. Przyglądam się temu, co się dzieje w polskich klubach. Do skutku doszedł duży transfer w warszawskiej Legii – niestety transfer „z”, a nie „do” klubu. Drużyna poleciała na zgrupowanie do Turcji, ale w kadrze nie znalazł się Bartosz Slisz. Jeden z najczęściej grających zawodników w ostatnim roku sfinalizował transfer do Atlanty United, czyli klubu amerykańskiej Major Soccer League. Legia ma za niego dostać 3,5 mln dolarów. Czy mamy zatem do czynienia z ofertą nie do odrzucenia? Nie powiedziałbym. Przypomnijmy, środkowy pomocnik trafił do Warszawy z Zagłębia Lubin dokładnie cztery lata temu (w zimowym oknie sezonu 2019/20) za imponującą jak na polskie warunki kwotę 1,5 mln euro. Imponującą, bo Legia kupowała wtedy bardzo młodego zawodnika. W założeniu była to więc odważna inwestycja, która w przyszłości miała zwrócić się kilkukrotnie. Czy te 3,5 mln dolarów (czyli ok. 3,2 mln euro) to zwrot, na który liczono przy Łazienkowskiej? Jest to dwukrotność tego, co Legia zapłaciła za piłkarza. Inna rzecz to fakt, że za rok reprezentantowi Polski wygasłby kontrakt z Legią, ale moim zdaniem to wciąż skromny zarobek.
Pieniądze to oczywiście jedna strona medalu. Z wypowiedzi zawodnika wynika, że od jakiegoś czasu nosił się z zamiarem spróbowania sił za granicą. Czy wyjazd do Stanów Zjednoczonych będzie spełnieniem marzeń? Przypomnijmy na wypadek, gdyby ktoś czegoś nie doczytał: mówimy o przenosinach do Atlanty United, a nie Atalanty Bergamo. Widzę tu bardziej potrzebę szefów Legii, by zdobyć środki niż ofertę nie do odrzucenia – ani z perspektywy klubu, ani dla piłkarza, bowiem nie uważam tego transferu za wielkie wyzwanie sportowe dla Bartosza Slisza. Mówimy o zawodniku, który jest jednym z dwóch czy trzech filarów zespołu, od których trener Kosta Runjaić rozpoczyna ustalanie składu. Bartoszowi daleko do statusu gwiazdy, przede wszystkim z racji tego, jaką rolę pełni w drużynie. Z drugiej strony, dzięki pracowitości i solidności zaczął dostawać powołania do reprezentacji Polski. Ma w niej szansę zaistnieć, zwłaszcza że konkurencja na jego pozycji nie jest ogromna (niedawno karierę reprezentacyjną zakończył Grzegorz Krychowiak). Mamy trzy mocne argumenty: podstawowy zawodnik Legii, który pokazał się nie tylko w ekstraklasie, ale też w europejskich pucharach, do tego kadrowicz. Cena nie rzuca na kolana – to mało powiedziane. Przypomnę w tym miejscu historię Szymona Włodarczyka, którego Legia oddała za darmo Górnikowi Zabrze, a po roku Górnik sprzedał go do Sturmu Graz za podobną kwotę, którą teraz kosztował Slisz. Gdy porównamy status obu zawodników, to chyba zgodzimy się, że jest tutaj przepaść. O czywiście jak to się potocznie mówi: zawodnik jest tyle wart, ile za niego dają. Widocznie dziś najlepsza oferta za Slisza to 3,5 mln dolarów. Ale czy wobec tego jest to optymalny moment, żeby go sprzedawać? W zimowym oknie transferowym, kiedy Legia przygotowuje się do meczów 1/16 finału Ligi Konferencji Europy, a przede wszystkim do rundy wiosennej, w której ma do odrobienia dziewięć punktów do lidera Śląska Wrocław? Wierzę, że walka o mistrzostwo to nadrzędny cel warszawskiej drużyny. A kiedy jeszcze czytam, że trener Kosta Runjaić jest niezadowolony ze straty podstawowego piłkarza, to zastanawiam się, o co w tym chodzi? I jedyne, co przychodzi mi do głowy, to ratowanie budżetu, chociaż przekaz płynący do mediów jest taki, że Legia sprzedawać nie musi. Bo przecież sprawę kontraktu można rozwiązać w prosty sposób, czyli przedłużyć o rok, ale zgodzić się jednocześnie na to, że jeśli wpłynie atrakcyjna oferta, to zawodnik dostanie zgodę na odejście. Nie kupuję argumentu, że to ostatni moment na sprzedaż tego piłkarza. Nie sądzę, że on sam już tak urósł, że miałby tak mocno naciskać klub, że muszą go teraz sprzedawać. Jestem przekonany, że wiosną jego cena mogłaby urosnąć – po zdobyciu mistrzostwa Polski, po awansie do fazy grupowej kolejnej edycji europejskich pucharów, może po występach i awansie kadry do EURO 2024.
Dobrze, że Bartosz Slisz rozwinął się w Legii, że w Ekstraklasie zagrał kilka sezonów i doszedł do poziomu, kiedy może powiedzieć: „Tutaj niewiele więcej mogę osiągnąć”. Życzyłbym i jemu, i Legii, żeby został sprzedany za godne pieniądze. Liczę na to, że kiedyś czołowe polskie kluby, które grają w europejskich pucharach, czyli prezentują się na europejskiej scenie, mogły sprzedawać piłkarzy za kwoty faktycznie nie do odrzucenia…