SZYMAŃSKI BYŁ NAJLEPSZY
Tydzień temu trochę pastwiliśmy się nad linią obrony, ale w środku pomocy też nie ma szału. Jeżeli zastanawiamy się, jaka czeka nas przyszłość, to myślę, że ten ranking na poszczególnych pozycjach po części odpowiada. Delikatnie mówiąc, kłopotów bogactwa nie mamy i czasami szukamy kogokolwiek, by uzupełnić listę. W pomocy oprócz kilku bardzo dobrych – podkreślam, kilku – piłkarzy jest spora grupa, która nie prezentuje jeszcze reprezentacyjnego poziomu.
Slisz spełnił pokładane w nim nadzieje, jeśli chodzi o politykę Legii. Kupiono go za 1,5 mln euro i chciano na nim zarobić. To się udało. Ostatni rok to jego największy rozwój w karierze, Legia grała w pucharach, on pełnił decydującą rolę w środkowej strefie. Zaczął grać w reprezentacji i niewykluczone, że będzie pierwszym wyborem Michała Probierza na mecze barażowe. Prawdopodobnie także następcą Krychowiaka. Naturalnym sukcesorem Grześka wydawał mi się Bielik i często to powtarzałem. Kolejni selekcjonerzy podzielali to zdanie, ale niestety zawodził, mundial miał nieudany, później też nie błyszczał. Niespodziewanie dla mnie zniknął z reprezentacyjnego radaru i oddalił się od jedenastki. To największe rozczarowanie ostatnich miesięcy.
Damian Szymański i Dziczek to dla mnie bardzo podobny poziom. Bezpieczny sposób grania, stricte defensywny, choć bramki z karnych powodują, że Dziczka bardziej widzimy w statystykach. Defensywną robotę wykonuje przyzwoicie, ma uznanie selekcjonera, posłużyła mu zmiana na tym stanowisku. Każdy trener chce mieć swoich żołnierzy i on się do nich zalicza.
Krychowiak pożegnał się z reprezentacją i myślę, że jeszcze będziemy tęsknić za nim w wersji np. z 2016 roku. Dawał kadrze wiele sportowo i osobowościowo. Później przeplatał dobre zagrania błędami i znalazł się pod szczególnym nadzorem opinii publicznej, jego pomyłki bardzo podkreślano. To był chyba nasz ostatni typowy defensywny pomocnik, później ewoluował i w ostateczności nie wiem, czy to było dla niego dobre rozwiązanie. Umiał asekurować pole gry, na tym się koncentrował, a potem tracił energię na to, co chce zrobić do przodu i nie był jużtym Krychowiakiem z Sevilli, który świetnie czytał grę po stracie piłki przez zespół.
Zieliński to najlepszy polski piłkarz, jeśli chodzi o umiejętności. Dajesz go do Realu za Kroosa i nie sądzę,żeby specjalnie odstawał. Z tego półrocza nie może być zadowolony, poprzednie miał dużo lepsze. Zamieszanie ze zmianą klubu mu nie posłużyło. On lubi spokój wokół siebie, nie lubi podejmować kontrowersyjnych decyzji. Kadra bez niego to jak armia bez dowódcy – to on dyktuje tempo, potrafi zagrać nieoczywiste podanie, przyspieszyć dzięki swojej piłkarskiej inteligencji. Może mieć wiosną problem z grą w Serie A. Jeśli odejdzie do Interu, to będzie dla niego poważna zmiana, w Mediolanie jest większa rywalizacja. Zobaczymy, czy dojrzał do tego, by nazywać go liderem, czy umie powalczyć o swoje. Oby z korzyścią dla kadry.
Linetty dostał już wiele szans i trudno powiedzieć o nim coś dobrego. Czy okaże się lepszy, niż był w prawie 50 meczach do tej pory? Może Piotrowski da kadrze więcej. Wdarł się do zespołu przebojem i poradził sobie z presją. Widać, że ma pewność siebie wyniesioną z klubu. Z takiego piłkarza łatwiej coś wyzwolić w narodowych barwach. Moder – życzę mu zdrowia, bo jeśli dojdzie do formy, od niego i Zielińskiego będzie zaczynała się linia pomocy. Nie grał rok i na pewno potrzebuje na to więcej czasu niż miesiąc czy dwa. Żurkowski – myślałem, że zadomowi się w kadrze, tymczasem jest duży znak zapytania. Ma świetną wydolność, potrafi pracować od pierwszej do ostatniej minuty. Brakuje mu spokoju? Decyzyjności? Może nie radzi sobie z presją? Struski – młody chłopak, gra w Arisie, bardzo reklamował go Mariusz Stępiński. Sądzę, że będzie powoływany dalej. Kapustka – jeśli przez najbliższe dwa lata nie dozna kolejnego urazu, powinien wrócić do najlepszej dyspozycji. Gra w dobrym klubie, ofensywnie nastawionym, czyli tak jak lubi. Niestety przekonał się, jak kontuzje mogą pokrzyżować plany. Czy wróci na poziom kadry, nie wiem, ale w lidze powinien się wyróżniać. Nie mamy wielu takich piłkarzy. Nasze ograniczenia (nie chcę nazywać ich ułomnością) powodują, że tacy gracze by się przydali. Sebastian Szymański – czy to był najlepszy polski piłkarz jesienią? Myślę, że tak. Na pewno zbierał najwiecej pochwał. Nie rozumiałem jego braku w meczu z Czechami, potrzebowaliśmy wygrać, a on był na ławce. Grałem w lidze tureckiej i mogę sobie wyobrazić, jak kibice Fenerbahce go uwielbiają. Tam futbol to nie sport narodowy, tylko religia. Polak jest uwielbiany, dobrze się zaaklimatyzował, wokół ma świetnych piłkarzy, co mobilizuje. Nie stać nas, żeby tacy ludzie siedzieli na ławce, ale też nie oczekujmy od niego w każdym momencie „magicznego dotyku”, że wejdzie, minie trzech rywali i strzeli gola.
Wielu z naszych zawodników na omawianych pozycjach przekonało się, że młodość ma swoje prawa – po dobrym momencie przychodzi ten słabszy. Marchwiński świetnie zaczął rundę, potem wraz z Velde ciągnął Lecha na swoich barkach. Później zmęczenie chyba dało o sobie znać, ale i tak to półrocze było dla niego dobrym okresem. To ciekawy piłkarz, uniwersalny. Kozłowski – podobna historia, ma problemy z przebiciem się za granicą. W tej chwili nie oczekujemy, że będzie powołany, tylko wypatrujemy dobrych wieści o nim z Holandii. Przypomina w wielu aspektach Zielińskiego, to perełka do oszlifowania. Diamentowa ulica jest co prawda w Belgii, ale i Holendrzy sobie z tym radzą. Wyróżniłbym jeszcze Rakoczego. Chciałbym zobaczyć go w lepszym klubie, w pucharach. Gdyby grał na dziesiątce w Rakowie albo innym silniejszym zespole niż Cracovia, szybciej by sięrozwinął. Kiedy twój klub nie gra o najwyższe cele, zaczynasz mimowolnie osiadać w tym marazmie. Michał jest szybki, przebojowy, lubi brać na siebie odpowiedzialność.