Wiem, co jest moim zadaniem
Moim pierwszym kontaktem z Wisłą był mecz w Lidze Mistrzów przeciwko Barcelonie na Camp Nou, pamiętam to spotkanie doskonale. Wiedziałem, że jest to klub z wielką historią – mówi Albert Rude, nowy szkoleniowiec Białej Gwiazdy.
DANIEL SOBIS: Pamięta pan moment, w którym zapragnął być trenerem piłkarskim?
ALBERT RUDE (TRENER WISŁY KRAKÓW): Doskonale! Pamiętam, że miałem wtedy 14 lat. W mojej miejscowości każdego roku odbywały się turnieje letnie, ale w nich mogły grać tylko dzieci do 13. roku życia. Ja bardzo chciałem w nich uczestniczyć, więc dzięki uporowi powiedziano mi: nie możesz grać ze względu na limit wieku, ale możesz być trenerem dzieci. Tak się w to wkręciłem, że muszę przyznać – trenowanie stawiałem na równi z graniem w piłkę. Od tego czasu cały czas w mniejszym lub większym stopniu się dokształcałem, a w wieku 24 lat, kiedy z powodu kontuzji musiałem zakończyć granie w piłkę, postanowiłem wszystko postawić na trenerkę.
Czyli od tamtego momentu miał pan myśl: i tak moja historia zakończy się na byciu trenerem?
Tak, absolutnie. Ja w ogóle w swojej krótkiej piłkarskiej karierze zawsze byłem prawą ręką każdego trenera, przedłużeniem jego myśli na boisku. Tak samo myśleliśmy, tak samo analizowaliśmy mecze. Kontuzja tylko przyspieszyła decyzję.
Czy brak bogatej kariery piłkarskiej może być przeszkodą w byciu dobrym trenerem?
Najwyższą klasą, w której grałem w Hiszpanii, była Tercera Division (czwarty poziom rozgrywkowy – przyp. red.), stąd nie miałem nigdy statusu piłkarza zawodowego. Musiałem sobie radzić bez tego. Ale uważam, że ktoś, kto był wiele sezonów piłkarzem profesjonalnym, grał w dużych klubach, mimo wszystko ma odrobinę ułatwione zadanie do wejścia w świat trenerski. Jednocześnie wszystko i tak zależy od ciebie, od twojego talentu, upartości, wiedzy, wielu aspektów.
Był pan fanem gier komputerowych. Czy można z nich zaczerpnąć coś, co dałoby się wykorzystać w pracy trenera?
Nie sądzę. Jak byliśmy mali, to razem ze znajomymi organizowaliśmy turnieje gry w Fifę. Ale mnie w tej grze nie tyle pociągała sama gra, co ustawienie drużyny, taktyka, możliwości każdego z piłkarzy. Moi przyjaciele grali w najlepsze, a ja patrzyłem na to wszystko już z punktu widzenia trenera, analityka.
Więc bardziej Championship Manager niż Fifa? (śmiech) Dokładnie tak! Z tym że mniej pociągało mnie samo kontraktowanie graczy, a bardziej to, jak ekipa grała w systemie 3-4-3 czy może lepiej ustawić ją w systemie 4-4-2, jak zachowywali się skrzydłowi, kiedy przesuwałem ich bliżej środka. Generalnie taktyka ponad samą przyjemność z gry.
Ile godzin dziennie poświęca pan piłce nożnej?
Średnio dziesięć godzin dziennie.
Widział pan wiele meczów nie tylko Wisły, ale generalnie drużyn z Fortuna 1. Ligi, zanim podpisał pan kontrakt z Białą Gwiazdą?
Tak, razem ze swoimi współpracownikami obejrzeliśmy wiele spotkań z tej ligi, oraz – co również ważne – przestudiowaliśmy sterty statystyk z tych rozgrywek. Wszystko po to, by dokładnie zbadać potencjał Wisły i jej położenie. Aby poznać swoją drużynę, dobrze jest wiedzieć, jak wypadała na tle swoich rywali. Dlaczego pana zainteresował projekt Wisła Kraków? Moim pierwszym kontaktem z Wisłą był mecz w Lidze Mistrzów przeciwko Barcelonie na Camp Nou, pamiętam to spotkanie doskonale. Wiedziałem, że jest to klub z wielką historią, ze wspaniałymi piłkarzami, który wiele zrobił nie tylko w swoim kraju, ale także na arenie międzynarodowej. Dla mnie, młodego trenera, który jest wręcz głodny wyzwań i nauki, to wszystko było bardzo istotne.
Był pan w Pachuce, Miami, Castellon, gdzie wręcz oddycha się piłką nożną. Czy to, że atmosfera w Krakowie jest podobna, także miało wpływ na decyzję? Zdecydowanie! Moje doświadczenia jako pierwszego trenera są z Alajuelense, gdzie atmosfera na stadionie i generalnie wokół piłki jest nieprawdopodobna. Kiedy zadzwonił do mnie prezes z Castellon, również się nie zastanawiałem, bo tam futbol jest wszystkim. I takie same wrażenia mam po przybyciu do Krakowa. Widać, że ludzie tutaj żyją piłką, są bardzo oddani fani. Liczę na to, że razem do tej atmosfery dołożymy też zadowalające wyniki. Czy z prezesem Królewskim rozmawiał pan po angielsku, językiem matematyki, a może fizyki? Rozmawialiśmy tylko po angielsku, to było dla nas najbardziej komfortowe, choć prezes rozumie trochę po hiszpańsku.
W jakim stopniu ważne było dla pana, by w pana sztabie byli Polacy?
Fundamentalne. Ja do Wisły przybyłem ze swoim asystentem Erikiem Lirą. To moja prawa ręka. Ma znakomite rozeznanie w rynku piłkarskim i świetne podejście do zawodników. Cała reszta sztabu składa się z Polaków. Jest to w miarę rozbudowany sztab, ale taka forma mi się podoba, ułatwia bardzo pracę. Moi asystenci z Polski mają wiedzę, której ja jeszcze do końca nie posiadam – znają ligę, piłkarzy, ci, co pracują tu wiele lat, od podszewki znają klub, wiele z nim przeżyli, jak baraże w zeszłym sezonie. Każde takie doświadczenie ma bardzo dużą wagę. A to ułatwia moją szybką adaptację w klubie.
Dla Wisły najbliższe pół roku to jedne z najważniejszych wyzwań w historii. Czy czuje pan dużą presję?
Jak przychodzisz do dużego klubu, to presja jest nieodłączna. Zawsze. Klub typu Wisła Kraków nie może sobie pozwalać na przegranie nawet jednego meczu. Nie ma wymówek. Dodatkowo w tym sezonie Wisła ma jeden jasny cel – awans do Ekstraklasy. Mamy sześć miesięcy prawdy, a dodatkowo nie zapominajmy także o Pucharze Polski, bo to są kolejne rozgrywki, które chcemy wygrać.
Jest pan drugi tydzień w Krakowie, trochę już mógł się przyjrzeć piłkarzom. Czy któryś pana zaskoczył? Przede wszystkim przed przyjściem do Wisły bardzo dokładnie przeanalizowaliśmy wszystkich piłkarzy dzięki nagraniom wideo, statystykom. Ale wiadomo, że tego, co oko na żywo zobaczy, żadne liczby nie oddadzą. I to, co zastałem w Wiśle, bardzo mnie cieszy, jestem zadowolony z całej kadry. Wiedzieliśmy po analizie, że mamy do czynienia z ciekawym zespołem, a po przybyciu do Krakowa tylko się w tym utwierdziliśmy. Mamy piłkarzy młodych, utalentowanych, obiecujących, ale i doświadczonych, mamy Hiszpanów i Polaków, szatnia międzynarodowa. Uważam, że z tej kadry wyciśniemy wszystko, co najlepsze.
Czy ta kadra jeszcze zostanie wzmocniona w zimowym oknie transferowym?
Na teraz trudno mi na to odpowiedzieć. Do końca okna mamy jeszcze bardzo dużo czasu i wiele rzeczy się może wydarzyć.
Jest pan Hiszpanem, mówi biegle po angielsku, w kadrze są Hiszpanie, Polacy, Szwed, Macedończyk... W jakim języku porozumiewacie się w szatni? Językiem bazowym jest angielski. Ale dla piłkarzy, którzy go dobrze nie znają, mamy osoby, które niektóre rzeczy tłumaczą, czy to na język polski, czy na hiszpański, a nawet kataloński. Całkiem niedawno był pan na stażu w Gironie, rewelacji tego sezonu w Lalidze. Czy niektóre nowinki trenera Michela zamierza pan przemycić do Wisły? Oczywiście. Moja filozofia to ciągła nauka. Uwielbiam odwiedzać różnych znakomitych trenerów, bowiem od każdego możesz coś nowego i ciekawego wyciągnąć. I nie mówię tu tylko o meczach, bo to jest już deser, ale o treningach – jak są planowane, jakie podejście ma dany trener do piłkarzy, do jednostek treningowych, jak zarządza szatnią, jak podchodzi do codziennych problemów. To wszystko pomaga być lepszym trenerem. Michel otworzył dla nas swoje drzwi i pokazał bardzo wiele. Przez tydzień, który tam byliśmy, mogliśmy z nim o wszystkim porozmawiać. Jestem przekonany, że to doświadczenie będzie miało wpływ na moją pracę w Wiśle. Byliśmy także u Carlesa Martineza w Toulouse i legendarnego Alvaro Cervery w Realu Oviedo. Od każdego trenera, z którym współpracowałem lub którego podpatrywałem, czerpię, ile się da.
W 2020 roku był pan asystentem Diego Alonso w Interze Miami, którego jednym z właścicieli jest David Beckham. Czy już wtedy można było wyczuć, jak wielki to jest projekt?
Nie do końca mieliśmy tam szczęście, bowiem w żadnym nowym projekcie pierwszy sezon nie jest łatwy. Wtedy dopiero klub się dociera, uczy funkcjonowania. Dodatkowo chwilę później zaczęła się pandemia. A w USA obostrzenia były bardzo rygorystyczne, dlatego projekt Inter Miami nie mógł wystartować tak, jak był planowany. W rezultacie klub postanowił zmienić pion sportowy. Ale ja w tamtym momencie zacząłem już czuć, że chcę zacząć przygodę pierwszego trenera. Dlatego zdecydowałem się przyjąć ofertę z Kostaryki.
Kto był największym profesjonalistą z piłkarzy, z którymi pan współpracował?
Miałem przyjemność, zwłaszcza podczas pracy u boku Diego Alonso, współpracować z wieloma znakomitymi zawodnikami. Legendarny Oscar Perez, który grał do 45. roku życia, wielki Gonzalo Higuain, legenda kostarykańskiej piłki Bryan Ruiz, Celso Borges, Blaise Matuidi, Pablo Hernandez w Castellon. Było ich naprawdę sporo. W tamtym czasie miałem taki czarny notatnik, w którym spisywałem wszystkie ważne rzeczy, które mówili piłkarze czy trener. Moje przemyślenia.
Nadal posiada pan ten notatnik?
Tak, mam biblioteczkę w domu, a na półce stoi siedem czy osiem notatników z zapiskami. Ciekawe jest to, że większość tych piłkarzy była ode mnie starsza, więc tym bardziej ich doświadczenia były dla mnie bardzo istotne.
Czy w lipcu 2024 roku Albert Rude będzie przygotowywał Wisłę Kraków do występów w Ekstraklasie? Taki jest plan i bardzo bym tego chciał. Wiem od początku, jaki jest wymóg klubu i oczekiwania kibiców. Mamy pracę do wykonania i chcę, aby wszyscy w Krakowie byli z niej zadowoleni.