O powrotach po rozstaniach
Proponuję, byśmy dziś pogadali o powrotach, także pańskim. Przed obecnym sezonem przynajmniej o dwóch comebackach było niezwykle głośno – Kamila Glika i Jacka Góralskiego. Byli kadrowicze wylądowali w Krakowie. Glik w ekstraklasowej Cracovii, „Góral” zaś w trzecioligowej Wieczystej. Schodząc na czwarty poziom, Góralski wypisał się z ewentualnego powrotu do kadry, choć przyznał, iż zdaje sobie z tego sprawę. Glik i jego fani, do których – wydaje się – pan należy, mieli jednak pewne nadzieje.
RADOSŁAW KAŁUŻNY (BYŁY REPREZENTANT POLSKI, KOMENTATOR „PRZEGLĄDU SPORTOWEGO”):
Występy w Cracovii miały pomóc Kamilowi odbudować się, odzyskać konkretną formę, lecz nic z tego nie wyszło. Rzeczywistość mocno zweryfikowała te plany. Ale nie chodzi o to, że Kamil nie „dojeżdżał” piłkarsko. Zwyczajnie zdrowie mu nie pozwoliło. W trakcie kariery jego organizm dostał konkretny wycisk. Dziś nawet mniejsza kontuzja wymaga dłuższego leczenia i regeneracji. Wiem coś o tym, bo mnie piłka też pokiereszowała. Kamil przyjechał do Krakowa nie w pełni sił, jeśli dobrze pamiętam – po miesiącach bez gry, niemal non stop reperując zdrowie. Dzisiaj mógłbym pod publiczkę wieszać psy na Gliku, natrząsać się z jego kiepskiej jesieni, ale uważam, że jeśli podczas zimowych przygotowań nic mu się nie przyplącze, normalnie je przepracuje, w rundzie rewanżowej będzie Glikiem, którego spodziewaliśmy się latem. I wtedy mogę spróbować go ocenić. Co do kadry – w jego wypadku to rozdział zamknięty. Na amen. Łączenie Kamila z reprezentacją straciło sens. Nie mówię tego złośliwie, bo chyba słychać, że Kamil jest postacią z mojej bajki. Piłkarz bardzo konkretny, którego właśnie w kadrze trudno zastąpić, o czym przekonaliśmy się w poprzednich nastu miesiącach. Zmieniły się jednak okoliczności. Reprezentacja wpadła w turbulencje, a podsumowaniem jej koszmarnego czasu była kompromitacja w postaci braku bezpośredniego awansu do mistrzostw Europy w Niemczech. To wymusza przebudowę, a skoro tak, trudno robić generalny remont na starych fundamentach i opierać kadrę na piłkarzach schodzących ze sceny, którzy swój top mają już za sobą. To właśnie dotyczy Kamila Glika.
DOBOSZ:
Powrót Góralskiego?
KAŁUŻNY:
Co do Jacka – facet najlepiej zna swój organizm i możliwości. Mógłby napinać się i grać wyżej, lecz uznał, o czym sam wspominał, że w baku nie ma na tyle paliwa. Jesienią pomagał Wieczystej, jak należy. Został liderem zespołu, ciągnął go do przodu – tak przynajmniej wynika z opinii ludzi, którzy śledzą trzecioligowe rozgrywki i Wieczystą. A poza tym z jakiego powodu miałby komuś cokolwiek udowadniać? Jego kariera, jego życie. Góralski wspominał, że chciał zarzucić kotwicę w Polsce, bo miał dość rozjazdów po świecie. Dzieci dorastają… Zmieniają się priorytety i ja to rozumiem.
DOBOSZ:
Pod koniec ubiegłego roku do Polski zjechał Patryk Klimala. W nadchodzącej rundzie będzie piłkarzem Śląska Wrocław. Wzmocnienie?
KAŁUŻNY:
Raczej zagadka. Prawdę mówiąc, nigdy nie byłem do niego przekonany. Na pewno jego transfer z Jagiellonii do Celticu Glasgow zrobił wrażenie. Okazało się, że w Szkocji poprzeczka wisi za wysoko. Bywa. Żaden wstyd. Ale później w Stanach czy ostatnio w Izraelu kończyło się na przebłyskach. Wierzę w mądrość Jacka Magiery. Uważam go za sensownego trenera i jestem pewien, że skoro uznał, że Klimala jest mu potrzebny, to ma na niego pomysł. Ale Patryk najpierw sam musi pomyśleć i pracować nad tym, jak poradzić sobie z konkurencją, przede wszystkim w postaci Erika Exposito, najlepszego strzelca ligi.
DOBOSZ: Na koniec kariery i pan zjechał do
Polski.
KAŁUŻNY:
Zgadza się i źle to wspominam. Po dziewięciu miesiącach wakacji na Cyprze, bo tak trzeba nazwać ten czas, byłem zupełnie nieprzygotowany do grania. Znaleźli się jednak zainteresowani, by mnie zatrudnić. Najpierw odezwał się Andrzej Grajewski, który działał w Miedzi Legnica, ale sprawa zdechła. Wtedy menedżer Mariusz Piekarski zaproponował Jagiellonię. No i wylądowałem w Białymstoku. Tak mi się spodobało, że do dziś szczęśliwie żyję tu z rodzinką. (śmiech) Wejście do Jagi miałem beznadziejne. Wiedziałem, że fizycznie jestem przygotowany najwyżej do leżenia na kanapie, a nie do grania, o czym lojalnie uprzedziłem trenera Artura Płatka. Mimo uszu puszczał moje prośby, by indywidualnie przygotować mnie do sezonu. Uparł się, bym od początku orał. Nie muszę mówić, ile było ze mnie pożytku. Płatek miewał dziwne akcje. Pojechaliśmy na mecz z Cracovią, a on wpuszcza mnie na sam ogon meczu i to do ataku. „Zrób coś” – zaproponował. Jedyne, co mogłem zrobić, to pokazać środkowy palec kibicom Cracovii, wyzywającym mnie od najgorszych. Widok byłego piłkarza Wisły Kraków kłuł ich w oczy. „Kałużny, ty milicyjna k...!” – tego typu okrzyki chyba poprawiały im humor. Więc mój paluszek szedł w górę, co jeszcze bardziej ich nakręcało.
DOBOSZ:
Czyli już sam początek białostockiej przygody nie wróżył efektownego zakończenia kariery.
KAŁUŻNY:
I było mi z tego powodu głupio. Były reprezentant powinien jednak trzymać poziom, a nie świecić oczami przed kibicami. Przede mną był w Jagiellonii Tomek Wałdoch, na którego miejsce teoretycznie przyszedłem. Radził sobie fajnie i liczyłem, że w moim przypadku stanie się podobnie. Cóż, w Jagiellonii spędziłem rok i powiększyłem grono piłkarzy, dla których powrót do Ekstraklasy na koniec przygody z piłką nie był najszczęśliwszym rozwiązaniem. Będę gdybać, że trzy, maks cztery tygodnie odpowiedniego, indywidualnego przygotowania sprawiłyby, że mógłbym zdecydowanie bardziej pomóc Jagiellonii. Zabrałem z niej trochę dobrych wspomnień jak to, kiedy w ligowym meczu zmuszony byłem stać na bramce i zdaniem ekspertów radziłem sobie całkiem całkiem. Dla równowagi po obozie z Jagą w Turcji dostałem rachunek za telefon. 12 tysięcy złotych… Tyle że w klubie było krucho z kasą, płacono w kratkę albo w ogóle, dlatego poprosiłem, by w ramach moich zaległych pensji uregulowali ten rachunek. Był jeszcze prezes – czy jaką on tam funkcję miał – Artur Kapelko. Czepiał się mnie, straszył, już nawet nie pamiętam konkretnie za co.
DOBOSZ:
Pewnie za to, że nie gra pan tak, jak oczekiwano.
KAŁUŻNY:
Możliwe. Któregoś razu zagroził, że zorganizuje mi trening o szóstej rano. Odpowiedziałem mu: „Nie ma sprawy. Tylko zadzwoń za piętnaście szósta, żebym mógł do prawnika zakręcić”.