Nikt by tego nie przewidział
BARTOSZ GĘBICZ: Wiadomo, że w pierwszym pytaniu nie uciekniemy od emocji w spotkaniu Igi Świątek z Lindą Noskovą. Jak oceniłby pan to, co wydarzyło się w trzeciej rundzie w Melbourne? Smutek, zaskoczenie, rozczarowanie, niedosyt? A może pasują tu zupełnie inne słowa?
WOJCIECH FIBAK: Przede wszystkim współczuję Idze i Tomkowi Wiktorowskiemu, bo ciężko pracowali, by na ten turniej być w jak najwyższej formie. Patrząc na początku w drabinkę, przewidywaliśmy kłopoty w ewentualnych meczach z niewygodnymi Jeleną Ostapenko czy Jeleną Rybakiną. Wiedzieliśmy też jednak, że one wcale nie muszą do decydującej fazy dotrzeć. I rzeczywiście nie dotarły. Choć równolegle nie spodziewaliśmy się, iż tak szybko odpadnie także liderka rankingu... Co o tym przesądziło? Czy czasem nie względy zdrowotne, bo opaska na nodze przykuwała uwagę kibiców także w poprzednim meczu z Collins?
Nie szukałbym tego typu wyjaśnień. Świątek trafiła po prostu na dobrze dysponowaną przeciwniczkę. Czeszka uderzało płasko, szybko, mocno i co najważniejsze dokładnie. Nie miała może rewelacyjnego procentu pierwszego serwisu, ale akurat w tych najważniejszych momentach, trzeba przyznać, podanie bardzo jej pomogło (miała dziesięć asów – przyp. red.). No cóż – wielka szkoda, że tak to się wszystko potoczyło. Raczej nikt by na taki scenariusz wcześniej nie postawił.
W męskiej drabince liczymy teraz na Huberta Hurkacza, choć po wyniku Igi jedno widać na pewno: w tenisie nie ma rzeczy stałych i pewnych. Nie ma stuprocentowych faworytów. Nawet najlepsi nie zawsze są bezpieczni...
Następny rywal Huberta też teoretycznie może wydawać się wygodny. Arthur Cazaux ma niski ranking, przed imtem był w drugiej setce. Ale sposób, w jaki rozbił Tallona Griekspoora, a wcześniej wyeliminował Holgera Rune, przy całej nadziei przed 1/8 finału kazał też zachowywać ostrożność. Ten Francuz jest moim zdaniem absolutnie niedoceniany.
Patrzy pan na Australian Open z perspektywy Alp, jeżdżąc teraz na nartach. Czyta pan „L’equipe”. Jakie tam, na pograniczu Francji i Szwajcarii koło Genewy, jest spojrzenie na wszystko, co dzieje się na antypodach?
We Francji się cieszą, bo mieli bardzo szeroką, kilkunastoosobową grupę singlistów, która wzajemnie sobie pomagała. Na każdy mecz przychodziło w Melbourne po kilkadziesiąt osób z prezesem Morrettonem na czele. Motywowali się, potrafili zrobić hałas i duże zamieszanie. Cazaux też miał wsparcie. Ale patrzyłem na dyspozycję Huberta oraz na tabelkę i zdawałem sobie sprawę, że w tym układzie, jeśli przejdzie Arthura, może zajść naprawdę daleko. W potencjalnym ćwierćfinale najbardziej obawiałem się Grigora Dimitrowa, bo Hurkacz z nim jeszcze nigdy nie wygrał. Bułgar jednak wcześniej pożegnał się z imprezą, więc w tej fazie najprawdopodobniej zobaczymy Daniiła Miedwiediewa. A akurat do niego, mimo że jest wyżej klasyfikowany, wrocławianin ma klucz. Najpierw potrzeba było jednak korzystnego rezultatu z Cazaux. Jednego zawodnika Trójkolorowych nasz tenisista już po drodze odprawił. W trzeciej rundzie poradził sobie z Ugo Humbertem...
Tak, w tym roku Magdalena Fręch wygrała też z Caroline Garcią, w co nikt w Paryżu nie wierzył! Po meczu z Naomi Osaką wszyscy byli święcie przekonani, że dla niej będzie to znacznie łatwiejsze spotkanie. W mediach była tylko Garcia, Garcia, Garcia. A poprezą wielkie zdziwienie, że nadszedł taki, a nie inny wynik. Magda jest zawodniczką bardzo inteligentną, walczącą, doskonale biegającą i radzącą sobie w dłuższych meczach, jeśli już do takich dochodzi. Hubert zresztą też.
Francuzi patrzą na ciekawą sytuację. W drabince było ich bez liku, ale odnosi się wrażenie, że jeden Hubert ma większe szanse na dokonanie czegoś magicznego niż oni wszyscy razem wzięci. Niewiarygodne, lecz na tytuł wielkoszlemowy czekają już ponad 40 lat od czasów Yannicka Noaha. Ilość nie przechodzi w jakość? Jak można wytłumaczyć tę niemoc?
To trochę nie tak. Spectrum ich tenisa jest bogate i zróżnicowane. Od lat mieli na przykład świetnych graczy leworęcznych. Henri Leconte, Guy Forget, teraz Adrian Mannarino czy wspomniany Humbert albo utalentowany Hugo Gaston. Rozgrywają wspaniałe mecze, niesamowicie machają lewą ręką, są wysoko, ale spektakularnych turniejowych zwycięstw rzeczywiście im brakuje.
Teraz brakuje ich również Szwajcarom. Gdy karierę zakończył Roger Federer, a jedynakiem jest zbliżający się do czterdziestki Stan Wawrinka, nagle i u nich zrobiło się pusto. Co o Australian Open mówią z kolei Helweci?
Na razie nie turniej, co ciekawe, był tutaj ostatnio głównych tematem dyskusji. Zastanawiano się, czy Roger podpisze kontrakt z Arabią Saudyjską. Nikt by tego nie chciał, a nie wiadomo, jak ta sprawa się skończy.
Współczuję Idze i Tomkowi Wiktorowskiemu, bo ciężko pracowali, by na ten turniej być w jak najwyższej formie. Wielka szkoda, że tak to się potoczyło. Na taki scenariusz nikt by nie postawił.