ARGENTYŃCZYK W POLSKIEJ SKÓRZE. HEZZE PROWOKUJE DYSKUSJĘ
Zjak dużą determinacją warto zabiegać o powołanie do naszej kadry narodowej Argentyńczyka Santiago Hezzego? Jeżeli jedynym istotnym kryterium w ocenianiu, czy obcokrajowiec ma w sobie dosyć „polskości”, aby grać w reprezentacji Polski, staje się jego piłkarska klasa, mamy do czynienia z hipokryzją. Ten problem istnieje praktycznie od czasów sprzed drugiej wojny światowej, kiedy nie tylko obrońcą Biało-czerwonych, ale także ich wielokrotnym kapitanem stał się Jerzy Bułanow. A więc urodzony Rosjanin, który z całą rodziną zamieszkał w Warszawie po ucieczce z Moskwy przed bolszewickimi represjami. Młody Bułanow został zaakceptowany jako Polak, choć szczególnie początki w nowym kraju nie były dla niego łatwe. Wielu ludzi traktowało go nieufnie i z dystansem, co pewnie łatwiej zrozumieć z dzisiejszej perspektywy, kiedy Rosja znowu daje mocne powody, by jej obywateli deklarujących chęć emigracji do Polski prześwietlać na wszystkie możliwe sposoby. Jerzy Bułanow szybko przekonał o czystości intencji – nauczył się polskiego języka, był sumiennym obywatelem kraju, który dał mu schronienie. Sprzeciwił się przemocy i terrorowi, który owładnął Rosją i udowodnił, że z tak funkcjonującym państwem naprawdę nie chce mieć nic wspólnego.
H★★★
istoryczny wtręt sprzed ponad stu lat (Bułanow debiutował w kadrze w 1922 roku) jest potrzebny, bo pokazuje, jak bardzo zmieniła się piłkarska rzeczywistość także w przyznawaniu polskich paszportów, a potem w powoływaniu do naszej reprezentacji piłkarzy, którzy z Polską nie mają dosłownie nic albo prawie nic wspólnego. Skrajne przykłady to robienie Polaków z Nigeryjczyka Emmanuela Olisadebe i z Brazylijczyka Rogera Guerreiro. Obydwu z Polską – pod względem więzów krwi – nic nie łączyło, ale stanowili obietnicę rozwiązywania doraźnych problemów Biało-czerwonych, więc przy osobistym zaangażowaniu prezydentów państwa proces nadawania obywatelstwa udało się usprawnić i przyspieszyć. Nigeryjczyk poprowadził Polaków do mundialu w Korei, a Brazylijczyk strzelił dla nas pierwszego gola w finałach mistrzostw Europy, więc obaj mają już trwałe miejsce w naszych kronikach, mimo że dzisiaj ich związki z Polską są, delikatnie mówiąc, bardzo rozluźnione. Ot, grali kiedyś w reprezentacji Polski i mogą o tym opowiadać znajomym w swoich ojczyznach, w formie sympatycznej ciekawostki. Osobną kategorię tworzą obcokrajowcy, którzy dostają polskie obywatelstwo (technicznie może nawet chodzić tylko o potwierdzenie obywatelstwa), bo istnieją podstawy formalne. W takich przypadkach nie ma czego kwestionować: korzystają z przepisów prawa i tyle. Powyższe zastrzeżenie nie rozwiewa jednak całkowicie wątpliwości w kontekście ich ewentualnej gry w reprezentacji Polski. Jeżeli dany kandydat nie włada językiem polskim, jest to koronny dowód, że Polska obchodzi go raczej średnio. Owszem, może grać w naszej narodowej drużynie, tak jak może grać w polskim klubie. To raczej cena koniunkturalnej kalkulacji i oceny, co się bardziej opłaci. Tymczasem gra w kadrze narodowej tego czynnika handlowego nie powinna uwzględniać, bo chyba wszystkim zależy, aby charakter rozgrywek międzypaństwowych znacząco się różnił od rozgrywek międzyklubowych. Jeżeli ta różnica zacznie się zacierać, będzie miała coraz mniejszy sens.
S★★★
antiago Hezze jest Argentyńczykiem, ale jest też wnukiem Polki. To sprawiło, że postarał się o polski paszport, dzięki czemu gracz Olympiakosu Pireus jest traktowany jako obywatel Unii Europejskiej, co dla greckiego klubu ma dużą wartość, bo niezły defensywny pomocnik w żaden sposób nie wpływa na limit piłkarzy zatrudnianych spoza obszaru uprzywilejowanych państw. Ten ruch wywołał reakcję ze strony PZPN, który chce zachęcić piłkarza bywającego już na zgrupowaniach młodzieżowej reprezentacji Argentyny do zainteresowania się możliwością gry w ekipie Biało-czerwonych. Wszystko odbywa się zgodnie z przepisami, tak postępują federacje na całym świecie, lecz w przypadku piłkarza, który postarał się o polskie obywatelstwo tylko dlatego, by łatwiej żyło mu się w greckim klubie, pojawiają się zasygnalizowane już wcześniej wątpliwości.
Matty Cash to na razie ostatni obcokrajowiec, który z uwagi na polskich przodków zagrał w naszej kadrze. Grałby dla Anglii, ale tam ocenili, że jest za słaby. Okazał się wystarczająco dobry dla Polski, więc dopięto wszelkich formalności. Jest Polakiem, ale nie mówi po polsku i być może nigdy się nie nauczy, tak samo jak wcześniej nie mieli na to ochoty Francuzi Damien Perquis i Ludovic Obraniak.
Jest wielu polskich kibiców reprezentacji, którym to zupełnie nie przeszkadza. Są też jednak tacy, którzy przy tej okazji wyczuwają koniunkturalizm. Można machnąć ręką, ale można także nazywać rzeczy po imieniu. Na razie sytuacja wygląda więc tak, że dla Santiago reprezentacja Polski znaczy zdecydowanie mniej nie tylko niż reprezentacja Argentyny, lecz nawet Olympiakos i każdy inny klub, z którego ma lub może dostać ofertę. Byłoby dobrze, gdybyśmy wszyscy reprezentację Polski traktowali odświętnie i wyjątkowo, bo to jej duży atut tożsamościowy i akurat pod tym względem nie musimy naśladować zagranicy.