W Gliwicach nie dostałem szansy
Były pomocnik Piasta Tiago Alves, który od niedawna jest piłkarzem brazylijskiego Botafogo Ribeirao Preto, z mieszanymi uczuciami wspomina okres spędzony w Polsce pod okiem trenera Waldemara Fornalika.
DANIEL SOBIS: Kiedy w 2019 roku pojawiła się oferta z Polski z drugoligowej wówczas Olimpii Grudziądz, nie pojawił się w pana głowie element strachu przed ryzykiem?
TIAGO ALVES: Nie miałem strachu. W tamtym momencie życia uważałem, że dla mnie i dla mojej kariery najlepszym rozwiązaniem będzie przede wszystkim zmiana kraju, spróbowanie czegoś gdzieś indziej, gdzie nikt mnie nie zna. Dodatkowo kontrakt był krótkoterminowy, więc nie ryzykowałem aż tak wiele. Nie zastanawiałem się zbyt długo.
To ryzyko się jednak opłaciło?
Oczywiście, że tak. Bez wątpienia decyzja o zaakceptowaniu propozycji Olimpii była jedną z najważniejszych dotyczących mojej piłkarskiej kariery.
Bilans z pana pobytu w Grudziądzu to 18 meczów, 6 goli i 4 asysty. Wystarczył, aby zainteresować swoją osobą mistrza Polski, Piasta Gliwice. Czy były jeszcze jakieś inne oferty na stole?
Jak tylko zakończył się sezon w II lidze, był jeden zespół z Ekstraklasy, który chciał mnie wykupić. Jednak latem doszło do zmian władz w Olimpii i negocjacje stanęły w martwym punkcie. Rozpocząłem więc przygotowania i sezon w I lidze. Chwilę później – okno transferowe nie było jeszcze zamknięte – zainteresowały się mną dwie ekipy z Ekstraklasy. Piast okazał się najskuteczniejszy i najszybszy w negocjacjach z Olimpią.
Czuje pan, że nie dostał prawdziwej szansy w Piaście?
Przede wszystkim uważam, że transfer do Piasta był bardzo istotny w mojej karierze. W jednej chwili, praktycznie w ciągu sześciu miesięcy, z piłkarza biegającego na drugoligowych boiskach stałem się graczem Ekstraklasy ówczesnego mistrza kraju. To wielka sprawa. Uważam, że nie dostałem w Gliwicach szansy, na jaką zasługiwałem. Nawet moi koledzy z drużyny dziwili się, że nie gram albo gram mało. Coś było nie tak. Nigdy tak naprawdę nie poczułem prawdziwego zaufania od sztabu szkoleniowego. Ta sytuacja bardzo wpłynęła na moją psychikę, na to, jak się czułem w tym klubie. Nie było mi łatwo. Dodatkowo przytrafiło mi się kilka kontuzji, co też nie pomogło w poprawie sytuacji.
Jaka była pana relacja z trenerem Waldemarem Fornalikiem?
Bardzo zdystansowana. Nie rozumiałem jego zachowania. Czułem, że nie jestem jego ulubionym zawodnikiem, że mi piłkarsko nie ufa. Ale jednak, kiedy miałem możliwość zmienić klub, choćby nawet iść na wypożyczenie, aby nabrać doświadczenia i zbierać minuty, trener stawiał weto. Nie rozumiałem tego – ani nie grałem u niego, ani nie pozwolono mi odejść. To był dla mnie naprawdę trudny okres.
Z kim znalazł pan wspólny język w ekipie z Gliwic? Nie mogę powiedzieć, że znalazłem jakiegoś najlepszego przyjaciela, oczywiście nie miałem też wrogów. Bardzo dobry kontakt nawiązałem z Mikkelem Kirkeskovem, Jorge Feliksem, Krisem Vidą, Alberto Torilem, Miguelem Munozem
i Patrykiem Królczykiem. To były bardzo serdeczne osoby, które miło wspominam z czasów w Polsce.
Utrzymujecie kontakt?
Tak, z większością z nich mam kontakt. Piszemy do siebie, wymieniamy opinie, czasami coś skomentujemy na mediach społecznościowych.
Nadal śledzi pan polską piłkę?
Tak, kiedy tylko mogę, sprawdzam wyniki, oglądam skróty spotkań i trzymam kciuki za moich kolegów.
Czy poleciłby pan komuś polską ligę? Zdecydowanie tak. Uważam, że jest dobrze zorganizowana. Marketingowo i telewizyjnie niczego jej nie można zarzucić. A poza tym macie piękne stadiony, które podczas meczów często się wypełniają. Atmosfera na nich jest naprawdę znakomita. Poznałem również wiele miast, które mają też swoje historie, poza tym to kraj, w którym dobrze się żyje.
Było coś, co pana zaskoczyło w Polsce? Wielokrotnie nie rozumiałem arogancji i takiego ogólnego smutku u niektórych osób. Ale usłyszałem, że jest to sprawa związana z kulturą i historią.
A jak pan sobie radził z językiem polskim?
Uff, język polski jest bardzo trudny. Na początku chciałem się go nauczyć, naprawdę próbowałem, ale w końcu dałem za wygraną, odpuściłem. Kilka słówek pozostało mi w głowie, mimo to nie jest mi łatwo prowadzić konwersację. Ale poradziłbym sobie z zamówieniem w restauracji! (śmiech)
Kiedy już zdecydował się pan odejść z Piasta, były opcje, aby pozostać w Ekstraklasie?
Ja od bardzo dawna naciskałem na transfer przez całą sytuację, o której wcześniej wspominałem. Niestety nie pozwalano mi. Musiałem przedłużyć kontrakt, bo w innym przypadku byłbym odsunięty od treningów i gry z pierwszą drużyną, a uważałem, że wtedy byłoby mi jeszcze trudniej znaleźć latem klub. Ale szczerze mówiąc, zawsze kluby z Ekstraklasy były zainteresowane moją osobą.
Dlaczego Japonia? Zagrał pan dwa naprawdę rewelacyjne sezony w tamtejszej drugiej lidze.
Ta propozycja pojawiła się niespodziewanie. Nawet nie myślałem o wyjeździe do Azji, ale klub był bardzo zdeterminowany, aby mnie u siebie mieć. Oferta była także dobra ekonomicznie, więc po około dwóch tygodniach namysłu zdecydowałem się ją zaakceptować, czego oczywiście dzisiaj w ogóle nie żałuję. Łatwo się pan tam odnalazł?
Tak, wszystko poszło bardzo dobrze. Zaskoczył mnie poziom japońskiej piłki. Trochę czasu mi zajęło, aby przyzwyczaić się do tamtejszych treningów i meczów. Japończycy są bardzo szybcy, zwłaszcza w odbiorze piłki. Tu wszystko dzieje się dwa razy szybciej. Są świetnie wyszkoleni technicznie, a drużyny bardzo dobrze zorganizowane.
Botafogo to pana kolejna przygoda poza krajem. Tak, jestem bardzo szczęśliwy z tego ruchu. Od dziecka marzyłem, aby grać w Ameryce Południowej, poczuć atmosferę piłki nożnej w tamtych rejonach świata. Teraz zostaje mi tylko wywalczyć miejsce w drużynie i cieszyć się z gry. Mam nadzieję, że tak się stanie.
Kto był najlepszym piłkarzem, z którym dzielił pan szatnię?
To jest bardzo trudne pytanie, ale wymienię Jakuba Świerczoka za to, czego dokonał w Piaście. Ciekawa rzecz, że w zeszłym sezonie spotkaliśmy się na boisku w Japonii, ale tym razem jako rywale.
Kto był pana idolem?
Od zawsze rodzice, to najważniejsi ludzie w moim życiu. Jeśli mówimy o futbolu, to podziwiałem trójkę Cristiano Ronaldo, Neymar i Ronaldinho.
Od zawsze chciał pan być piłkarzem?
Odkąd pamiętam, myślałem tylko o piłce. Grałem na podwórku z kolegami, w szkole, w klubie. Od małego w moim życiu najważniejsza była piłka nożna.
Pana znakiem charakterystycznym jest przede wszystkim szybkość. Czy to coś, z czym się pan urodził, czy dużo pracował nad poprawą tego elementu? To coś naturalnego, dostałem taki dar. Zawsze byłem szybki. Ale oczywiście nawet największych talentów nie można zaniedbać, dlatego przez wiele lat ten element ćwiczyłem, usprawniałem. Stąd takie dobre efekty.
Najlepszy piłkarz, z jakim dzieliłem szatnię? Wymienię Jakuba Świerczoka za to, czego dokonał w Piaście. Ciekawe, że w zeszłym sezonie spotkaliśmy się na boisku w Japonii, ale tym razem jako rywale.