Wychodził tu jego kunszt!
BARTOSZ GĘBICZ: Australian Open mężczyzn i kobiet bardzo się w tym sezonie różniły. W naszym podsumowaniu skoncentrujmy się więc na trendach i tendencjach. Tenis, jak co chwilę słychać w wypowiedziach zawodników, zawsze oznacza proces. Hubert Hurkacz też bardzo lubi używać tego słowa. Pan również?
MARCIN MATKOWSKI: Jak najbardziej podchodzę do wszystkich tenisowych zagadnień przede wszystkim w taki sposób. Na pewno w singlu panów, mimo że wiele spotkań pierwszej fazy turnieju było bardzo zaciętych, wszystko przebiegało spokojniej. Zdarzały się pojedyncze sensacje, wcześnie odpadł na przykład Holger Rune, ale w ćwierćfinałach zagrali zawodnicy, z których można by skompletować ATP Finals. W czołówce różnice wyglądały na naprawdę minimalne. Wiadomo, że po tym jak grał i co robił, wyróżniał się jedynie rozwijający się już od dłuższego czasu Jannik Sinner… Sposób, w jaki wygrał z Djokoviciem, rzeczywiście musiał budzić respekt. Ale także w znacznie bardziej wyrównanym starciu z Rublowem, gdy wracał z 1–5 w tie-breaku drugiego seta, miał nerwy ze stali. Nas interesuje jednak przede wszystkim ocena Biało-czerwonych. Wydaje mi się, że w tym turnieju dowiedzieliśmy się o nich bardzo dużo. Zacznijmy od Hurkacza. Czy można powiedzieć, że rozgrywał dwa turnieje w jednym?
W jakim sensie?
Do czwartej rundy, z wyjątkiem Ugo Humberta, trafiał na rywali z rankingami „challengerowymi”. Potem, gdyby do końca walczyć o zwycięstwo, musiałby właściwie rozegrać Mastersa.
Absolutnie nie zgodzę się z takim podejściem do tematu. Nie wolno tak oceniać turniejów.
Rywal z czwartej setki, dwóch przeciwników z drugiej… Wiadomo, że zawodnik z pozycją Huberta na początku szlemów będzie unikał tych najwyżej rozstawionych. Nie da się w ten sposób analizować dużych drabinek. Zresztą właśnie patrząc pod tym względem, u Hurkacza zaszła największa przemiana. Nie ma już takich występów jak choćby trzy lata temu z Mikaelem Ymerem. Tu jest największy postęp, który może w przyszłości pozytywnie rzutować na miejsce naszego najlepszego tenisisty. On właściwie nie przegrywa już tych pojedynków, których przegrywać nie powinien. I na tę informację chciałbym zwrócić uwagę.
To był najlepszy Hurkacz, jakiego widział pan do tej pory w Australii? Takie rzeczy trudno wymierzyć, ale analizując wynik, rekord życiowy i wszystko, co z nim związane, na pewno taka ocena nie byłaby żadnym nadużyciem.
Co u Polaka najbardziej się panu podobało? W ćwierćfinale z Daniiłem Miedwiediewem, lecz także w ogóle w tej części sezonu? Staram się nie oceniać pojedynczych zagrań, punktów czy elementów, bo mam do tenisa takie podejście jak inni. Patrzę na całość. U Huberta zagrały wszystkie argumenty. Serwis był OK. Return, na którym często koncentrujemy uwagę, bo tu są rezerwy, teraz naprawdę funkcjonował bardzo efektywnie. Z jego strony było dużo przełamań. Pojawiły się też tie-breaki, ale do nich się przyzwyczailiśmy i to się prawdopodobnie nie zmieni. W przypadku Hurkacza często obowiązuje zasada, że jeśli wygrywa te zacięte końcówki, to zwycięża w całych meczach i daleko dochodzi w turniejach.
Z Daniiłem tie-breaka akurat przegrał.
Jeszcze raz podkreślę, że nie warto koncentrować się na pojedynczych setach. W tenisie na tym poziomie raz się przegra, a raz się wygra. Patrzymy szerzej i to daje nam pełny, kompletny obraz.
W Wimbledonie tie-break należał do niego i cała pięciosetówka również. Tu, podobnie jak w United Cup ze Zverevem, w kilku chwilach decydowały centymetry, taśma, jakiś drobiazg.
Gdyby ten pojedynek odbywał się na trawie, rozstrzygnięcie z pewnością mogłoby wyglądać inaczej. To ulubiona nawierzchnia Huberta, więc akurat w Australii nie była najlepszym wykładnikiem. Miedwiediew bez wątpienia najlepiej czuje się na hardzie. Takie mecze potwierdzają jednak, że Hurkacz potrafi z nim grać w każdych warunkach i w ewentualnych kolejnych starciach na pewno będzie miał szanse. Jego podanie, zresztą nie tylko ono, generuje takie kąty, że nawet tenisiście poruszającemu się za linią tak daleko jak Miedwiediew trudno jest skutecznie reagować. Moim zdaniem czas Huberta dopiero nadejdzie. W wielu chwilach wychodził w Australii jego kunszt i dalej w tych rozgrywkach moim zdaniem będzie jeszcze lepiej. Finał w drużynówce, ćwierćfinał w szlemie i awans na najwyższą w karierze ósmą lokatę to bardzo obiecujący początek. Nie zdziwiłbym się, jeśli w najbliższych miesiącach zobaczylibyśmy go w Top 5.
Zmieńmy tabelkę na tę, gdzie było ciepło–zimno. Najlepszy wielkoszlemowy rezultat w karierze i czwarta runda Magdaleny Fręch, ale tylko trzecia liderki rankingu Igi Świątek. Zaskoczenie?
W pewnym sensie tak. Turniej kobiet rozwinął się jednak w naprawdę nietypowym kierunku. Do trzeciej rundy awansowało tylko 12 z 32 rozstawionych tenisistek…
Najmniej od wielu, wielu lat.
Na tym etapie odpadła Iga, wcześniej Rybakina i wiele innych gwiazd. Faworytki przegrywały ciasne mecze, a u mężczyzn było dokładnie odwrotnie. Dlaczego? Wydaje mi się, że system do trzech wygranych setów daje jednak nieco większy bufor bezpieczeństwa. Miedwiediew, Zverev, także Hurkacz w tym turnieju w takich sytuacjach się odbudowywali. Wracali z 0–2, 1–2 czy z problemów w kluczowych gemach w decydujących partiach. Na krótszych odcinkach, jeśli akurat nie ma ewidentnej dominacji, trudniej wyklarować sytuację. Porażka Świątek z Noskovą moim zdaniem była jednak trochę przypadkowa i nie powinna długofalowo rzutować na to, co przed nami.
Finał tym razem mieliśmy w półfinale. Zgoda?
Tak. Wiedziałem, że lepsza w rywalizacji Sabalenka – Gauff wygra całą imprezę i to się potem potwierdziło. Magdalena Fręch rozpocznie teraz marsz w górę?
Najważniejsza w Melbourne była dla niej nie sama czwarta runda, a wygrana z Garcią. Nigdy wcześniej nie pokonała konkurentki z takim nazwiskiem. Ten sukces udowodnił, że może sobie radzić z przeciwniczkami z dwudziestki, a nawet z dziesiątki, bo przecież Francuzka długo do niej należała. Jeśli Magda odpowiednio skonsumuje ten wynik, także mentalnie, znajdzie się jeszcze wyżej niż teraz (po Australian Open będzie 51. rakietą na liście WTA – przyp. red.).
Deblowe słowo należy się też Janowi Zielińskiemu. W poprzednim sezonie awansował do finału gry podwójnej, w tym zwyciężył w mikście. Chyba nikt z Polaków nie lubi Australii bardziej od niego?
Na pewno Janek osiąga tam świetne wyniki i to budujące w kontekście jego przyszłości. Wiadomo, że dla niego najważniejszy jest jednak debel i regularna, codzienna współpraca z Hugo Nysem, z którym świetnie się uzupełniają. Ta konkurencja jest teraz trochę w okresie przejściowym, czołówka się tasuje, i nasz zawodnik oraz jego partner z Monako mają szansę, by wbić się w niej jeszcze wyżej. Zgrywają się, rosną w siłę, i w szlemach zrealizują jeszcze wiele wspólnych marzeń!
Nie ma już takich meczów jak choćby ten trzy lata temu z Mikaelem Ymerem. Tu jest największy postęp. Hubert nie przegrywa już pojedynków, których przegrywać nie powinien.