NIE DAM POCAŁUNKUŚMIERCI

Selekcjonerowi kadry kobiet Arne Senstadowi wyznaczyliśmy za cel wejście przynajmniej do ostatniego etapu kwalifikacji do igrzysk, ale go nie zrealizował – mówi prezes Związku Piłki Ręcznej w Polsce.

2024-02-02 - rozmawiali Wojciech OSIŃSKI oraz Piotr WESOŁOWSKI

Na początkowym etapie od żadnego trenera nie można oczekiwać natychmiastowego sukcesu. Mamy krótką pamięć, jeśli chcemy wygranych od razu.

PRZEGLĄD SPORTOWY:

Niedawno wrócił pan z Niemiec, gdzie rozgrywano mistrzostwa Europy piłkarzy ręcznych. Jak ocenia pan występ Polaków pod wodzą Marcina Lijewskiego?

HENRYK SZCZEPAŃSKI:

Sportowy cel został wypełniony. Założyliśmy, że nasza kadra powinna zająć miejsce od dziesiątego do szesnastego i tak się stało. Dobrze, że skończyło się na szesnastej pozycji, dzięki czemu w eliminacjach mistrzostw świata polski zespół był losowany z wyższego koszyka. Uniknęliśmy konfrontacji z teoretycznie trudnymi rywalami, czyli Wyspami Owczymi, Serbią czy Szwajcarią. Zmierzymy się ze Słowacją lub Izraelem, co daje duże nadzieje na awans. Mimo wszystko pozostał mały niedosyt, bo w czempionacie kontynentu liczyliśmy na nieco więcej.

Czyli na pokonanie Słowenii lub Norwegii?

W środowisku mówiono, że łatwiej będzie wygrać ze Słowenią, a ja liczyłem, że na otwarcie imprezy jesteśmy w stanie ograć Norwegię. Były to nasze pobożne życzenia. Wydawało się, że Norwegowie nie najlepiej rozpoczynają turnieje, a my zagramy na najwyższym poziomie. Szybko zostaliśmy sprowadzeni na ziemię i trzeba było wygrać z Wyspami Owczymi, co nie było takie łatwe. Szesnasta lokata nie spełnia naszych – związku, trenera i zawodników – ambicji, ale zakładaliśmy, że może się tak zdarzyć.

Czy męska kadra zrobiła postępy od wiosny ubiegłego roku, kiedy po Patryku Romblu przejął w niej stery Lijewski?

Widzę poprawę, bo nasza drużyna chce współpracować z obecnym trenerem. Na koniec współpracy z Patrykiem kadrowicze też wyrażali się o tym szkoleniowcu bardzo pozytywnie, a potem z radością powitali jego następcę. Co nie oznacza, że Rombel jest złym trenerem. Był nie tylko selekcjonerem, ale także koordynatorem grup młodzieżowych. Robił to dobrze. Jednak w pewnym momencie ten model przestał działać i należało dokonać zmiany. Marcin nie ma takiego doświadczenia w pracy z młodzieżą, ale od tego ma asystenta w sztabie kadry Michała Skórskiego. Lijewski dopiero buduje zespół. Na początkowym etapie od żadnego trenera nie można oczekiwać natychmiastowego sukcesu. Mamy krótką pamięć, jeśli chcemy wygranych od razu. Przypomnę, że Bogdan Wenta też potrzebował czasu na to, aby doprowadzić Polaków do srebra mistrzostw świata. Objął kadrę jesienią 2004 roku, a na początku 2006 roku w ME jego ekipa zajęła dziesiąte miejsce.

Jednak w 2005 roku w kwalifikacjach do tego turnieju Polacy pokonali znacznie wyżej notowanych Szwedów. Czyli Wenta osiągnął sukces po pół roku pracy z reprezentacją.

Uważam, że wtedy nasz zespół idealnie wykorzystał szansę, by pokonać Szwedów, którzy byli wówczas w rozsypce. Zmierzam do tego, że srebrny medal w MŚ 2007 roku był poprzedzony dwuletnią pracą.

Dajmy chociaż tyle samo czasu Marcinowi. Ponadto w sporcie musisz mieć trochę szczęścia. Pamiętamy z MŚ 2009 gola Artura Siódmiaka na wagę zwycięstwa nad Norwegami i awansu do półfinału. W niedzielę tytuł mistrzów Europy wywalczyli Francuzi, których nie powinno być w finale! Bo trzeba mieć furę szczęścia, żeby stojący obok sędzia nie zauważył elementarnego błędu egzekutora podczas wykonywania rzutu wolnego. Dlatego nie czepiam się Marcina, który bardzo przeżył porażki w ME. Szczególnie rozpamiętywał sytuację z meczu ze Słoweńcami, kiedy dwóch rywali ofiarnie rzuciło się na piłkę, a nasz zawodnik nie walczył równie zaciekle o jej odzyskanie. Jak budować taktykę, skoro zdarzają się takie proste błędy. Oczekuję od Lijewskiego, by nawiązał jak najlepszą współpracę z klubami, zwłaszcza z Kielc i Płocka. By scalił drużynę narodową, aby w każdej kolejnej imprezie robiła postępy na drodze do następnych igrzysk.

Dlaczego męska kadra znajduje się na takim poziomie, że kibice muszą drżeć o wynik rywalizacji z Wyspami Owczymi?

Mógłbym się wymądrzać, jednak na to pytanie szczegółowo mogą odpowiedzieć ludzie odpowiedzialni w związku za szkolenie. Tym obszarem zarządza Sławek Szmal.

Czemu w ostatnich sześciu latach stoimy w miejscu i daliśmy się wyprzedzić Holendrom czy Austriakom? Co inni robią lepiej od nas? Co robimy nie tak?

Szukamy tego „nie tak”! Mogę odpowiedzieć, co możemy robić lepiej. Liczę na to, że nasze programy szkoleniowe wkrótce przyniosą efekty. Nie chodzi tylko o działające od blisko dekady Ośrodki Szkolenia Piłki Ręcznej, które bardzo szczegółowo monitorujemy. Już teraz Marcin Lijewski widzi czterech, pięciu absolwentów Szkół Mistrzostwa Sportowego, którzy wkrótce znajdą się w jego kadrze. Istotne dla rozwoju pierwszej reprezentacji będą finały mistrzostw świata mężczyzn do 21 lat, które odbędą się w Polsce w 2025 roku. Wiele sobie po tej imprezie obiecujemy.

Związek stara się o organizację najważ niejszych turniejów. Niewykluczone, że wspólnie z Czechami zorganizujecie mistrzostwa Europy kobiet 2026.

Złożyliśmy taką aplikację i władze europejskiej federacji piłki ręcznej oceniły ją najwyżej. Dowiedzieliśmy się jednak, że szefowie EHF chcieliby uhonorować również pozostałe kraje, które zgłosiły chęć przeprowadzenia turnieju. Niewykluczone, że mecze pierwszej rundy odbędą się też w Rumunii, Słowacji i Turcji. Mamy wynegocjowaną najkorzystniejszą opcję, bo w naszym kraju są w planie mecze grupowe z Polkami oraz półfinały i finał.

Kiedy zapadnie decyzja w tej sprawie?

Prawdopodobnie na przełomie marca i kwietnia. Dodam, że w 2031 roku wraz z Czechami chcielibyśmy przeprowadzić w naszym kraju mistrzostwa świata kobiet. Zgłaszamy wspólną kandydaturę. Mieliśmy nadzieję, że dołączy do nas Słowacja, ale w ubiegłym tygodniu tamtejszy minister poinformował nas, że nie interesuje go taka impreza. Zatem czy warto ubiegać się o organizację mistrzostw kontynentu czy świata z udziałem kobiet? Bo przeprowadzanie takiej imprezy nie przyniesie zysku finansowego.

Nie chcę mówić o tym, że nie da się zarobić na takim przedsięwzięciu. Chodzi o wypromowa nie kobiecej piłki ręcznej w Polsce. U nas poprzednia impreza wysokiej rangi z udziałem kobiet – MŚ grupy B – miała miejsce w 1983 roku w Katowicach. Ale możemy zyskać sportowo, bo przed swoją publicznością jest większa szansa na postęp i znalezienie się w czołowej dziesiątce turnieju. Jest też korzyść wizerunkowa, bo nasi kibice z pewnością przyjdą na mecze z udziałem reprezentacji narodowej, by ją dopingować. ME 2026 będą pierwszym etapem kwalifikacji olimpijskich, a Polki jeszcze nie grały w igrzyskach. Warto przynajmniej w taki sposób zwiększyć nasze szanse na awans do najważniejszej imprezy czterolecia. Selekcjonerowi Arne Senstadowi też wyznaczyliśmy za długofalowy cel wejście przynajmniej do ostatniego etapu kwalifikacji do igrzysk w Paryżu, ale go nie zrealizował. Czy mimo to trener Senstad będzie dalej prowadził polską kadrę kobiet?

Norweski szkoleniowiec złożył bardzo obszerny raport po grudniowych mistrzostwach świata, w których Polki zajęły szesnaste miejsce. To sprawozdanie omawiała rada trenerów. W opinii tego grona Senstad, który ma ważny kontrakt do końca sierpnia, powinien poprowadzić zespół w meczach eliminacji mistrzostw Europy z Danią na przełomie lutego i marca oraz z Kosowem na początku kwietnia. Rzecz jasna nie przewidujemy katastrofy, czyli porażki z ekipą z Bałkanów. Postawa naszych szczypiornistek w tych meczach przesądzi o tym, czy Norweg pozostanie na trenerskiej ławce w naszej

reprezentacji również podczas turnieju finałowego zaplanowanego na grudzień na Węgrzech, w Austrii i Szwajcarii. Jeśli nasza kadra nie zrobi postępu, to z końcem roku Senstad pożegna się z posadą?

On bardzo chce pracować z reprezentacją. Zawodniczki również stoją za nim murem…

Tylko że kadra narodowa to nie towarzystwo wzajemnej adoracji. Norweg zdaje sobie sprawę, że nie wypełnił celu. Wie, że ciągle jest oceniany. Przedstawił nam jednak plan konkretnych działań, które mają poprawić wyniki kadry. Na przykład w pracy z naszymi kołowymi ma pomóc wybitna norweska obrotowa Heidi Löke (Senstad jest związany z jej siostrą Lisą – przyp. red.). Ma świadomość, że niekorzystny wynik w grudniowej imprezie będzie dla niego końcem pracy z Biało-czerwonymi.

Jeśli – odpukać – nie powiedzie się Polkom w ME 2024, to następca Senstada dostanie mniej czasu na zbudowanie reprezentacji, która będzie w stanie awansować do igrzysk w Los Angeles 2028. Zapewniam, że w przypadku ewentualnego niepowodzenia w ME i rozstania z Norwegiem jego następca nie będzie selekcjonerem z łapanki. W ostatnich latach nie siedzieliśmy bezczynnie, tylko w zeszłym roku zmieniliśmy jego asystenta, bo Adrian Struzik zastąpił Reidara Moistada. Poprawiła się komunikacja i współpraca na linii reprezentacja – kluby. W grudniu nie będę już prezesem związku, ale jestem przekonany, że moi następcy podejmą przemyślaną decyzję w kwestii wyboru szkoleniowca kadry kobiet.

To oznacza, że nie będzie pan kandydował w tegorocznych wyborach na prezesa związku?

Mimo że mógłbym wystartować, to tego nie zrobię. Mam 75 lat, a funkcja prezesa wymaga intensywnej pracy na wielu płaszczyznach. Walne zgromadzenie sprawozdawcze związku odbędzie się 29 czerwca. Nowego prezesa poznamy podczas kolejnego zgromadzenia – wyborczego zaplanowanego na 26 października. Wówczas delegaci zgłoszą oficjalnych kandydatów na prezesa. Oddam władzę z przekonaniem, że związek po moim odejściu będzie jeszcze lepiej funkcjonował, bo nowy szef zawsze daje pozytywny impuls dla rozwoju. Nie podam jednak żadnego nazwiska, kogo bym widział w roli mego następcy. Takie namaszczenie często jest pocałunkiem śmierci dla kandydata.

Grzegorz Gutkowski miał być jednym z kandydatów?

Mówiło się na ten temat w środowisku piłki ręcznej, ale nie w związku.

Z byłym już członkiem zarządu wiąże się bowiem historia, która spowodowała poważną rysę na wizerunku ZPRP. Były dyrektor komitetu organizacyjnego MŚ 2023 piłkarzy ręcznych w Polsce i Szwecji został oskarżony przez pracownice związku o mobbing oraz molestowanie. Jak pan zareagował na tę sytuację?

Byłem w ciężkim szoku. 20 grudnia mieliśmy spotkanie wigilijne w związku. Było dużo osób. Dotarła do mnie informacja o niedopuszczalnym zachowaniu członka zarządu w stosunku do naszej pracownicy. Zdarzenie potwierdziło nagranie z monitoringu. Pan Grzegorz Gutkowski pełnił u nas bardzo ważną rolę, świetnie sprawdzał się w roli menedżera i nagle w jego życiu wszystko się zawaliło. Te sprawy są zawsze bardzo delikatne. Często mamy słowo przeciwko słowu. Grzegorz mówi co innego niż oskarżające go osoby. Jest jednak twardy, obciążający go dowód. Wszczęliśmy wszystkie procedury. Działa u nas komisja etyki. Powierzyłem sprawę prawnikom z niezależnej kancelarii, która świetnie zna się na sporcie. Wystawili mi opinię i przedstawili sposób działania. 3 stycznia wręczyłem wypowiedzenie panu Gutkowskiemu, bo w sprawie pozostawało zbyt wiele niejasnych elementów. Pracownice związku – przekonane, że sprawa jest jasna – oczekiwały szybszych działań niż nakazuje i zezwala prawo. Zwolniony ciągle uważa, że jest pomawiany.

Mimo nagrania, na którym uderza w pośladek jedną z pracownic związku…

Z tego powodu nakazałem mu nieprzychodzenie do pracy i wykorzystanie urlopu. Pan Grzegorz odwołał się od tej decyzji i przeciwko nam skierował do sądu sprawę o odszkodowanie. Nie musimy zwoływać nadzwyczajnego zgromadzenia związku, bo sam zrezygnował z funkcji członka zarządu. Dla mnie ta sprawa była i jest niczym „uderzenie obuchem w głowę”. Musimy uczulić naszych pracowników, że tego rodzaju zachowania nie mogą być tolerowane. Smutne – niestety, że niektórzy wciąż uważają podobne występki za żart. Ja mam na to zupełnie inny pogląd i nie godzę się na takie naganne zachowanie. Stąd się wzięły właśnie takie decyzje.