Piłkarski Disneyland po polsku
Walt Disney World Resort na Florydzie to baśniowa kraina, w której spełniają się marzenia. W Orlando o spełnienie swoich futbolowych marzeń walczyli młodzi piłkarze polskiego pochodzenia urodzeni w USA i Kanadzie.
Zach Zalewski urodził się w 2009 rokuw Windsorze w Kanadzie. Do Toronto – gdzie mieści się najbliższa akademia MLS NEXT – jest stamtąd prawie 370 km. Tymczasem do amerykańskiego Detroit, które leży po drugiej stronie rzeki o tej samej nazwie, można dojechać tunelem w mniej niż kwadrans. To właśnie dlatego tata Zacha, który pochodzi spod Łomży, kilka lat temu zapisał go do tamtejszej szkółki Michigan Wolves. – To oczywiście płatna akademia, ale myśląc o rozwoju syna, nie miałem wyboru – tłumaczy pan Marek. – Najgorzej było podczas pandemii, bo wracając do Kanady, za każdym razem musieliśmy płacić za testy na covid. Wydałem na to naprawdę sporo. Dobrze, że to już za nami – dodaje.
Z Kanady do Columbus
Grając w Wolves, Zach wpadł w oko skautowi Columbus Crew, który zaprosił środkowego pomocnika na testy. Do tego miasta w stanie Ohio jest tylko 50 km bliżej niż do Toronto, które w pewnym momencie też chciało mieć Zacha u siebie, ale oferta z Crew była korzystniejsza. – Nie musimy płacić za szkolenie. Proponowano nam także przeprowadzkę, ale Zach jako obywatel kanadyjski miałby problemy z chodzeniem do szkoły. Nie chcieliśmy, aby uczył się przez internet, dlatego klub poszedł nam na rękę: dwa razy w tygodniu wożę go na treningi do Columbus, a dwa razy pozwolono trenować mu za rzeką w Wolves – wyjaśnia pan Marek. Kilka miesięcy temu do Crew trafił także trener Bryan Rodriguez, który wcześniej szkolił młodzież w Vistuli Garfield. Klub z New Jersey jest jednym z głównych partnerów inicjatywy Gramy dla Polski w Ameryce Północnej. – Kiedy Bryan dowiedział się, że Zach jest Polakiem, od razu podesłał nam linka do strony, gdzie można założyć profil zawodnika i tym samym zgłosić go do programu. Uważaliśmy, że to świetna sprawa, dlatego taki profil powstał, a pod koniec 2023 roku dostaliśmy zaproszenie na styczniowy camp na Florydzie – mówi Zalewski senior.
Trójmiejskie futbolowe geny
Marcin Sadowski pochodzi z Gdańska, gdzie grał w piłkę w Polonii. Teraz mieszka w New Hamburg w kanadyjskiej prowincji Ontario. Ma dwóch synów, z których 14-letni Michał odziedziczył po nim nie tylko nazwisko, ale i głęboko zakorzenioną miłość do futbolu. – Na mecze i treningi, które rozpoczynają się o 20.00, dojeżdżamy sześć razy w tygodniu po 110 km do Londonu. Do domu wracamy po północy, a Michał często łapie drzemki w samochodzie. Wstaje o 6 rano, bo do szkoły także ma godzinę drogi. Wracając, odrabia w autobusie lekcje, w domu bierze prysznic, je obiad i dzwoni do mnie, żebym czasem się nie spóźnił, bo chce być na treningu przynajmniej 30 minut przed jego rozpoczęciem – opowiada pan Marcin.
Michał jest zawodnikiem TFC London – satelitarnego klubu Toronto FC rywalizującego w najwyższej klasie rozgrywkowej dla juniorów MLS NEXT. W związku z tym, że w Kanadzie poziom organizacyjny jest zupełnie inny niż w USA, na mecze jeżdżą do oddalonych o 300 km Windsoru czy o 500 km Ottawy. – Czasem jest to uciążliwe i męczące, ale chcąc podnieść swój poziom i coś osiągnąć, trzeba grać w najlepszych drużynach w Ontario. On jednak nie narzeka, ma ogromny zapał do piłki i wie, że trzeba ciężko pracować. Mam firmę budowlaną, więc wybudowałem mu takiego „orlika” przy domu, z bramkami i sztuczną nawierzchnią. Spędza tam każdą wolną chwilę – wyjaśnia pan Sadowski. Michał nie tylko kocha grać w piłkę, ale i uwielbia ją oglądać. Jest – tak jak ojciec – wielkim fanem Lechii Gdańsk. W 2020 namówił tatę do wyjazdu do Polski na finałowy mecz Pucharu Polski, w którym Lechia mierzyła się z Cracovią. – To było dla niego niesamowite przeżycie – porównywalne do wyjazdu na mecz Ligi Mistrzów. Jechaliśmy na spotkanie razem z kibicami, Michał bawił się i śpiewał wraz z nimi. Ma Lechię w sercu i – choć nigdy mu tego nie zakazywałem – już zapowiedział, że w Arce Gdynia na pewno nie zagra – śmieje się pan Marcin.
30 wyselelekcjonowanych talentów
Zach i Michał w Kanadzie nigdy się nie spotkali, ale w ubiegły weekend mieli ku temu okazję w… krainie Myszki Miki, czyli Orlando na Florydzie. Tam bowiem PZPN, Związek Polonijnych Klubów Piłkarskich oraz Vistula Garfield zorganizowały kolejny obóz dla utalentowanych chłopców polskiego pochodzenia urodzonych w Ameryce Północnej. – Zaprosiliśmy na niego 30 zawodników z roczników 2009 i 2010. Niektórzy z nich byli z nami już w ubiegłym roku w Polsce, dla innych był to pierwszy raz – wyjaśnia Dariusz Wesołowski, prezes Vistuli i koordynator projektu Gramy dla Polski za oceanem. Chłopcy i polsko-amerykański sztab szkoleniowy (Marek Łoś i Tomasz Drążek z Chicago, Piotr Sala z New Jersey oraz goście z PZPN: szef skautingu zagranicznego Maciej Chorążyk, koordynator szkolenia Bartłomiej Zalewski, selekcjoner kadry U-15 Marcin Włodarski) przylecieli do Orlando w piątek. Tego dnia odbyła się krótka odprawa, ale w sobotę młodzi piłkarze odbyli na obiektach XL Soccer World już dwa intensywne treningi. – Cieszymy się, że mogliśmy obserwować na żywo tak dużą grupę zawodników, co jest zasługą wykonujących tutaj świetną pracę skautów: Tomasza Drążka i Piotrka Sali – wyjaśnia Bartłomiej Zalewski. – Starania Darka Wesołowskiego zaowocowały tym, że mogliśmy spotkać się w zupełnie innej scenerii, bo rok temu zimowy obóz odbywał się pod dachem w Chicago. Sportowo też było trochę inaczej, bo pierwszy raz przeprowadziliśmy trening w formacie pozycyjnym. Każdy z graczy mógł zaprezentować swoje umiejętności według tego, gdzie gra w klubie. Dzięki temu mogliśmy się im przyjrzeć bardziej szczegółowo i udzielić odpowiednich wskazówek, które mogą zaprocentować w przyszłości – dodaje szkoleniowiec.
„On dla Kanady nie zagra”
Tradycyjnie ostatni dzień campu zwieńczony był grą kontrolną 3×30 minut. Prowadzona przez trenera Drążka drużyna Białych pokonała Niebieskich Piotra Sali 4:1. Gole dla zwycięskiej ekipy strzelili Phoenix Lisowski z kanadyjskiej Prospect 2 Pro Academy i Ethan Kurpiewski z FC Dallas. Honorowe trafienie dla Białych uzyskał David Rutkowski z New York Red Bulls. Mecz mógł się podobać ze względu na ofensywne nastawienie obu drużyn, co było komplementowane zarówno przez piłkarzy, jak i rodziców. – W klubie trenerzy zwracają głównie uwagę na posiadanie piłki i mówią Zachowi, żeby nie ryzykował, ale tu trener Włodarski podczas treningów i odpraw zachęcał ich do odważnej gry do przodu i pozwolił na swobodę działania. Tłumaczył im, żeby nie bali się popełniania błędów i podkreślał, aby w swojej grze odnaleźli przede wszystkim radość – mówił Marek Zalewski.
Jego syn również pokazał się z dobrej strony i został wybrany na MVP. – Od początku robił różnicę na boisku. Gdybyśmy dziś wysyłali powołania do kadry U-15, to byłby w gronie dwóch–trzech zawodników z tego campu, którzy byliby najbliżej zaproszenia. Wydaje nam się, że ma to coś, co w przyszłości może pozwolić mu na sprawdzenie się na tle reprezentacji – tak jego wybór komentował Bartłomiej Zalewski, który żartobliwie dodał, że w wyborze pomogło mu także… nazwisko.
W nagrodę Zach otrzymał koszulkę z podpisem Roberta Lewandowskiego, którą oprawi i powiesi na ścianie. Jak sam twierdzi, będzie mu ona przypominać o tym, że musi pracować jeszcze ciężej, aby kiedyś w przyszłości mógł – tak jak Nicola Zalewski, którego uwielbia nie tylko ze względu na kolejną zbieżność nazwisk – zagrać w którejś z reprezentacji Polski. Na koszulkę „Lewego” chrapkę miał także Michał Sadowski, dla którego gracz Barcelony jest bezapelacyjnym idolem i którego największym marzeniem jest występ z orzełkiem na piersi. – On dla Kanady nie zagra. Czuje się Polakiem z krwi i kości i bez wahania zamieniłby komfortowe życie w Kanadzie na granie w piłkę gdzieś nad Wisłą. Dlatego doświadczenie takiego campu w jego przypadku to coś wspaniałego. Nie ma nic wspanialszego niż reprezentowanie ojczyzny i on teraz wie, że musi poświęcić się jeszcze bardziej i trenować jeszcze mocniej, aby to osiągnąć – wyjaśnia Marcin Sadowski.
Z takiego obrotu sprawy oraz całego przebiegu zgrupowania bardzo zadowolony był trener Włodarski. Cieszyło go nie tylko to, że camp wyraźnie wpłynął na wzmocnienie więzi chłopców z Polską, ale i że chłopcy „kupili” jego filozofię i byli w stanie trenować na luzie. – Chcemy ich otwierać na radosną grę, bo wiemy, że kiedyś nam to oddadzą swoją postawą na boisku – mówi selekcjoner kadry U-15, którego oko cieszyła także dobra postawa chłopców o słabszych warunkach fizycznych. – Zarówno oni, jak i cała reszta grupy plus nowi zawodnicy pozostaną teraz pod stałą obserwacją naszych skautów. My natomiast już zaczynamy pracę nad kolejną selekcją na obozy w maju w Toronto i latem w Polsce – kończy Włodarski.
Najbardziej uradowani z Florydy wracali jednak sami piłkarze i rodzice, którzy już poświęcają wiele, a są gotowi do jeszcze większych wyrzeczeń. – Naszych chłopców nie da się obejrzeć w internecie, dlatego to, co robią dla nas PZPN i organizatorzy z USA, to jest coś niesamowitego. Kiedy zobaczyłem Michała w biało-czerwonych barwach trenującego pod okiem Marcina Włodarskiego, ogarnęło mnie uczucie trudne do opisania. Mam wielką nadzieję, że zostanie też zaproszony na obóz do Toronto. Wiem, że on na to zapracuje – kończy Marcin Sadowski.