Z deklaracjami wolę poczekać
Runda wiosenna poprzedniego sezonu w Wiśle Płock nie spowodowała nagle, że jestem gorszym trenerem – mówi Pavol Staňo, od stycznia nowy szkoleniowiec Górnika Łęczna.
GRZEGORZ RUDYNEK: Trenerem Górnika Łęczna został pan 10 stycznia, w ubiegły piątek zakończyliście tygodniowe zgrupowanie w Kielcach, czyli o drużynie wie pan już wszystko?
PAVOL STAŇO (TRENER GÓRNIKA ŁĘCZNA): Potwierdziło się, że analiza drużyny, którą zrobiłem wcześniej, była prawidłowa. Z piłkarzami pracuję łącznie już trzy tygodnie i jestem zadowolony z tego, jak zareagowali na zmianę, z ich podejścia. Wiem też, że na niektórych pozycjach przydaliby się nowi zawodnicy, co nie oznacza, że nie podobają mi się gracze, których mam teraz. Bardziej chodzi mi o zwiększenie rywalizacji.
Zwiększona rywalizacja przydałaby się w ofensywie. Im bliżej własnej bramki, tym jest lepiej. Trafna diagnoza?
W każdej formacji można zwiększyć rywalizację i poprawić jej jakość. Chcemy przede wszystkim zabezpieczyć się przed wypadkami losowymi. Kontuzje, choroby, kartki bardzo szybko mogą wpłynąć na sytuację kadrową. Zresztą już się o tym przekonaliśmy w Górniku, bo więzadła w kolanie zerwał Egzon Kryeziu (najlepszy strzelec Górnika w rundzie jesiennej – przyp. red.), który był w bardzo dobrej dyspozycji. Teraz musimy szukać sposobu, jak lub kim go zastąpić.
W jakich okolicznościach Kryeziu doznał tej kontuzji?
W tym było dużo przypadku. Graliśmy pod balonem na sztucznej trawie. Przy zmianie kierunku, bez kontaktu z przeciwnikiem, zostało mu kolano i nieszczęście się zdarzyło.
Nie brakuje panu zgrupowania w cieplejszym kraju i treningów na naturalnej trawie?
Już przed obozem dwa tygodnie ćwiczyliśmy pod balonem i nawet w tych warunkach dało się wypracować wiele rzeczy. Na naturalnej nawierzchni byłoby o tyle lepiej, że sztuczna, a jeszcze dodatkowo podmarźnięta, jest zdecydowanie twardsza, co wpływa na stawy i plecy. To minus zostania w kraju.
Mówił pan o pozycjach, które potrzebują zwiększonej rywalizacji, ale na razie jest tylko jeden zawodnik – Damian Warchoł, który kontrakt z Górnikiem podpisał w tygodniu. A lepiej mieć kadrę gotową już na starcie przygotowań niż na ostatnią chwilę? Można było sprowadzić piłkarzy na szybko, ale nie chciałem robić nieprzemyślanych ruchów. Teraz już wiemy, jakie są potrzeby i skauting nad nimi pracuje, ale pozostaje jeszcze kwestia, czy upatrzonemu zawodnikowi jesteśmy w stanie zaoferować satysfakcjonujące wynagrodzenie. Tak więc wiele zależy nie tylko ode mnie, ale także od kwestii finansowych oraz dyrektora sportowego Veljko Nikitovicia.
W „Przeglądzie Sportowym” szykujemy już Skarb Kibica na start rundy wiosennej i w Górniku Łęczna postacią zespołu będzie bramkarz Maciej Gostomski. Słusznie?
Tak, to przecież on w rundzie jesiennej wybronił kilka punktów dla zespołu, ma więcej do powiedzenia na boisku oraz w szatni niż inni. Broni się pan przed składaniem deklaracji, o co Górnik będzie walczył wiosną, ale w trakcie rozmów z dyrektorem sportowym przed podpisaniem kontraktu jakieś oczekiwania musiały zostać przedstawione.
W pierwszej kolejności chcemy stworzyć drużynę, która ma jakość, by w trakcie meczu przeciwnik robił to, co my chcemy, a nie żebyśmy my byli uzależnieni od niego. Co do deklaracji, jeszcze się wstrzymuję, bo biorę pod uwagę warunki, w jakich przyjdzie nam grać przynajmniej na początku rundy. Boiska pewnie będą pozostawiały wiele do życzenia, a to wpłynie na styl gry.
Po tym, jak zwolniono pana z Wisły Płock, prowadził pan rozmowy z kilkoma klubami, m.in. z Podbeskidziem Bielsko-biała, ale ostatecznie do podpisania kontraktu nie dochodziło. To pan rezygnował czy kluby się wycofywały?
Propozycji rzeczywiście było kilka. W niektórych przypadkach nawet nie podejmowałem rozmów, tylko do razu dziękowałem, w innych w trakcie negocjacji nie potrafiliśmy porozumieć się w jakichś kwestiach. Akurat z Górnikiem dość szybko doszliśmy do porozumienia, pierwszy kontakt mieliśmy przed świętami, dałem sobie tydzień na zastanowienie i powiedziałem tak. Łatwiej było może dlatego, że nie jest to dla mnie klub zupełnie anonimowy. Pierwszą propozycję z Łęcznej dostałem po moim odejściu z MŠK Žilina i już wtedy pozbierałem o nim trochę informacji.
Po pierwszej, bardzo udanej rundzie w Wiśle Płock rozmawialiśmy z Janem Muchą, który powiedział o panu: „To młody szkoleniowiec, z bogatą karierą piłkarską, ma autorytet wśród zawodników. I nie brakuje mu ambicji. Jestem przekonany, że prędzej czy później będzie pracował przy reprezentacji Słowacji”. Potem było jednak tąpnięcie i zwolnienie w Płocku, teraz podjęcie pracy w I lidze. Krok wstecz?
Bez problemu mogłem mieć pracę w polskiej albo słowackiej ekstraklasie, ale nie chodziło o to, by podejmować pracę za wszelką cenę. Propozycje były, bo druga runda w Płocku nie spowodowała nagle, że stałem się gorszym trenerem. Jest wielu doskonałych szkoleniowców, którzy w trakcie kryzysu są zwalniani, ale nikt nie kwestionuje ich umiejętności.
To co się stało wiosną w ubiegłym sezonie w Płocku? Wpływ na to miało bardzo wiele czynników, a nie tylko to, czy ja potrafię albo nie potrafię trenować zawodników. Cały czas uważam, że w Płocku dobrze pracowaliśmy, wielu piłkarzy się rozwinęło, a o spadku zdecydowało ostatnie pięć, sześć meczów. Osiem kolejek przed końcem mieliśmy 36 punktów, podczas gdy w ostatnich latach utrzymanie dawało od 32 do 35 punktów. W takim układzie degradacji nikt nie zakładał, tym bardziej zimą, kiedy sprzedaliśmy zawodników za ponad 2 mln euro. Do tego odeszli inni piłkarze, jak Damian Rasak, który bardzo dobrze odnalazł się w Górniku Zabrze, albo Michał Mokrzycki, który stał się jednym z liderów ŁKS. Pojawiły się kontuzje, choroby. Dwa miesiące nie mogli trenować Łukasz Sekulski albo Piotr Tomasik, problemy neurologiczne pojawiły się u Kristiana Vallo. Te wszystkie nieprzewidziane sytuacje oraz pech – bo w wielu meczach, mimo że nie zbieraliśmy punktów, nie graliśmy źle – wpłynęły na brak pewności siebie i skończyło się, jak się skończyło.
Tyle że jedna taka runda może wpłynąć na to, jak oceniany jest trener. Adrian Gula nadal jest świetnym szkoleniowcem, ale wielu kibiców nie tylko Wisły Kraków widzi w nim nieudacznika, który przyczynił się do spadku ich klubu.
Adrian jest dobrym przykładem, by trenera nie oceniać na podstawie połowy, ale całego sezonu. Wisła Kraków zwolniła go już po dwóch meczach rundy wiosennej i ta decyzja się nie obroniła. Nie dostał szansy, by zareagować i pewne rzeczy pozmieniać. Na pewno nie można powiedzieć, że tylko on jest odpowiedzialny za spadek. Adrian to wciąż dobry trener.