RUCH CHORZÓW TROCHĘ ZAGRANICZNY. SAMI POLACY TO ZA MAŁO

Przed startem wiosny w piłkarskiej PKO BP Ekstraklasie trzeba odnotować ważne wydarzenie – szykujący się do ciężkiej walki o utrzymanie Ruch Chorzów przestaje być drużyną stawiającą niemal wyłącznie na Polaków. Ten kierunek jednak nie okazał się słuszny, a zmiana jest tak znamienna, że zatrudniono nawet pierwszego w historii klubu Hiszpana.

Jesienią w barwach Niebieskich pojawił się tylko jeden obcokrajowiec, ale nie dość, że czeski pomocnik Jan Sedlak zaliczył zaledwie 40 minut w dwóch ligowych meczach, to mowa o piłkarzu z chorzowskim środowiskiem zasymilowanym, bez bariery językowej, dobrze czującym lokalny klimat. Poza nim – wyłącznie Polacy. Nie chodziło o realizację zapisu z klubowego statutu, który surowo by nakazywał stawianie na piłkarzy z polskim paszportem. Po prostu tak się wydarzyło, że Ruch złożył sobie kadrę z Polaków, jakby chciał wbrew powszechnej opinii pokazać, że w Ekstraklasie da się grać bez obcokrajowców. Eksperyment powiódł się połowicznie: grać rzeczywiście się da, gorzej z dotrzymywaniem kroku rywalom, którzy korzystają z cudzoziemców, często na potęgę.

Nie należy tego traktować jako niezbity dowód obalający patriotyczną tezę, że Polak potrafi. Tu bardziej problem polegał na: 1) jakości zawodników, 2) ich doświadczeniu, 3) optymalnym wykorzystaniu ich potencjału i wkomponowaniu w drużynę. Za dwa pierwsze punkty odpowiada pion sportowy, a więc ludzie mający decydujący wpływ na politykę transferową i skauting. Ciężar punktu ostatniego spoczywa na barkach trenera. Wszystkie trzy aspekty jesienią w Chorzowie zawiodły, a namacalne konsekwencje – to zawsze najprostsze rozwiązanie – ponieśli trenerzy, czyli Jarosław

Skrobacz, a potem jego współpracownik i krótkotrwały następca Jan Woś.

Najwyraźniej Janusz Niedźwiedź nie ma zamiaru pokornie godzić się na ich los. Skoro podjął się bardzo trudnej misji (niektórzy nazywają ją straceńczą), to znaczy, że zważył ryzyko i wyszło mu, że może się udać. Nie był na musiku, mógł poczekać na lepsze oferty, ale jest ambitny, doskonale wie, że jeżeli uratuje 14-krotnego mistrza Polski, będzie mógł chodzić z podniesioną głową i wypiętą piersią nie tylko po ulicach Chorzowa. Aby jego plan się powiódł, potrzebne były zmiany w kadrze zespołu i to takie, które wykroczyły poza granice naszego kraju. Przyjście Dantego Stipicy to jeszcze nic, bo on w Polsce był już od prawie pięciu lat. Solidny bramkarz był Ruchowi potrzebny, a jak brakuje na bankowym koncie imponujących środków, trzeba było wziąć człowieka po przejściach, który jednak swego czasu w Pogoni był najlepszym golkiperem Ekstraklasy. Natomiast 29-letni Adam Vlkanova bynajmniej nie musi być materiałem na „starego Czecha”. Piłkarz, który w barwach Viktorii Pilzno w fazie grupowej Ligi Mistrzów strzelił gola Bayernowi Monachium, grał też zresztą w podstawowym składzie na Camp Nou przeciwko Barcelonie i na San Siro przeciwko Interowi Mediolan, w ekstraklasowej skali raczej nie może być przeciętniakiem. Tak pomyśleli w Ruchu i pospiesznie ściągnęli reprezentanta Czech, zanim konkurenci wpadli na taki sam pomysł.

No i pojawił się też obrońca Jose Manuel Sanchez Guillen znany jako Josema. Uzbierał 35 meczów w Lalidze w barwach Elche, ostatni mecz w elicie zagrał w maju 2021 roku z Athletikiem Bilbao. Ostatnią jesień miał w barwach CD Leganes zmarnowaną, w ogóle nie grał w Lalidze 2, a jedyna widzialna aktywność sprowadza się do dwóch występów w Pucharze Króla. Dla Ruchu takie rekomendacje musiały być wystarczające. Pewnie nie tylko trener uznał, że woli mieć do dyspozycji takiego defensora niż Konrada Kasolika, który przeniósł się do Wieczystej Kraków. No i przy okazji Ruch ma pierwszego Hiszpana w ponadstuletnich dziejach. To jednak znak czasu, na Cichej też muszą reagować na rzeczywistość.

Zmiana kursu w Chorzowie powoduje, że także inne kluby na jego przykładzie będą wyciągać wnioski. Podaż niedrogich, a zarazem przydatnych polskich piłkarzy jest tak ograniczona, że nie sposób na niej polegać. W ogóle strategie opierające się na zasadzie „bierzemy tylko Polaków” albo „bierzemy tylko obcokrajowców” są mocno ograniczające i nie wiadomo, czemu tak naprawdę służą. W kompletowaniu kadry zawsze najważniejszy będzie zdrowy rozsądek i pragmatyzm. To oczywiste, że inwestowanie w młodych Polaków ma głęboki sens, ale nie można tego traktować dogmatycznie. Jeżeli na krajowym rynku brakuje piłkarzy spełniających minimum oczekiwań, to trudno, trzeba brać cudzoziemca. Ludzie szczególnie troszczący się o rozwój polskiej piłki mogą się na to zżymać i pomstować, ale zazwyczaj to nie oni ponoszą konsekwencje sportowych porażek, bo nie oni wydają pieniądze. Wiosną w Ruchu – jeżeli sprawy pójdą zgodnie z planem – powinno grać trzech obcokrajowców i nie są to złe proporcje. Gdy zespół utrzyma się w Ekstraklasie, będzie można obwieścić, że urealniony plan odnowy Ruchu się powiódł, a ściągnięcie posiłków z importu było mądrą decyzją. I już dzisiaj można natomiast postawić tezę, że znacznie gorszym pomysłem byłoby upieranie się przy polskiej jedenastce tylko dlatego, że tak jest taniej, łatwiej i… bardziej patriotycznie.