Zapach wielkiego basketu
Liga NBA to megagwiazdy, potężny biznes i arcyciekawe zjawisko społeczne. W USA jak nigdzie indziej sport zmieniają w show.
Mecz to tylko pretekst – tak brzmiał tytuł niedawno wydanej książki dwojga znanych dziennikarzy: Anity Werner i Michała Kołodziejczyka. To hasło idealnie pasuje do spotkań najlepszej – przynajmniej według Amerykanów – koszykarskiej ligi świata. Nieważne, gdzie się odbywa i kto z kim rywalizuje. Ważne, by przyjść do hali, bo tam na pewno coś się wydarzy. I będzie to coś wyjątkowego! W ostatnich dniach „na własnej skórze” przeżyliśmy z trybun dwa mecze NBA: Brooklyn Nets z Utah Jazz (147:114) oraz Miami Heat – Sacramento Kings (115:106). Byliśmy w hali młodej, jeśli chodzi o staż drużyny z Nowego Jorku, grającej w tym miejscu zaledwie od 12 lat, towarzyszyliśmy też dumie Florydy, utytułowanej ekipie z trzema pierścieniami mistrzowskimi i wieloma gwiazdami w składzie. Może takimi bardziej na kartach historii niż dziś, lecz z potencjałem, by się odrodzić. Niby oglądaliśmy rywalizację w tych samych rozgrywkach, ale chwilami czuliśmy się tak, jak byśmy byli w podróży w kompletnie różne rejony świata.
Na kosza trzeba pójść
Zespół z Nowego Jorku trafił na Brooklyn w 2010 roku. Wtedy rosyjski miliarder Michaił Prochorow wykupił 80 procent udziałów New Jersey Nets i dwa lata później przeniósł go właśnie tutaj. Do tej pory w metropolii rządzili występujący w Madison Square Garden New York Knicks. Od 2012 roku zespół z siedzibą na Manhattanie zyskał jednak konkurencję. – Mimo że nie stoją za nami historia i dokonania, zobaczysz, że kibice BN są niesamowici i absolutnie wyjątkowi. Idź tam i sam świetnie się o tym przekonasz – zapraszał jeden z fanów Nets, który wręcz zmuszał nas, by wybrać się do Barclays Center. Nie było więc innego wyjrania – musieliśmy pójść. I rzeczywiście nie żałowaliśmy. Pierwszą kwestią, którą musi rozwiązać każdy kibic, jest oczywiście kupno biletu. Obsługa całego procesu jest za oceanem banalnie prosta. Na specjalnym portalu kupuje się go w kilkanaście sekund. Gorzej, gdy komuś zmienią się plany i wejściówki chce się później pozbyć. Jeśli jesteś gościem, turystą, osobą będącą w USA jedynie przez chwilę, to Brooklyn – ale Houston też – mamy poważny problem! By wycofać się z transakcji, trzeba spełnić szereg warunków. W tym ten główny: mieć konto w amerykańskim banku i podpiętą do niego kartę. Wyłącznie kredytową. Jeśli jej nie posiadasz, to sorry, ale pieniądze przepadły. No więc od razu zdajesz sobie sprawę, że na kosza trzeba jednak iść.
No dobrze, bilet już mamy. Ruszamy więc do Barclays Areny, do której z centrum miasta nie jest aż tak daleko. Z Times Square spokojnie dotrzemy tam w pół godziny. A na miejscu wszystko tak, jak opisywał kiedyś trener Robert Radwański. – Amerykanie są mistrzami sprzedaży. Na przykład na tenisowym US Open kupimy absolutnie wszystko, co potrzebne i niepotrzebne do życia. Od gwoździ po całe żaglówki – przedstawiał swoje wrażenia z wizyt na turnieju, który odbywa się po sąsiedzku, raptem dwadzieścia minut na wschód. Patrzymy w hali na sprzedaż i mieliśmy podobne wrażenia. Piwo, hot dogi, frytki, nachosy, skrzydełka… Niekończące się stoiska ciągną się przez pół korytarza. W całej hali takich miejsc jest jednak znacznie, znacznie więcej.
I to był właśnie pierwszy element, który poczuliśmy na Barclays Arenie. Zapach smażonego jedzenia unosił się nad całym boiskiem. Co ciekawe, hala jest jedną z najnowocześniejszych w NBA, a widok z każdego sektora jest w niej naprawdę fantastyczny. Nieważne, czy siedzi się w rzędzie nr 5 czy może nr 201. Wszędzie ma się poczucie, jakby grało się z zawodnikami.
Jeżeli chodzi o atmosferę, Nets mocno dbają o doping. DJ wraz ze spikerką fenomenalnie nakręcają fanów do wspietężnych
18 TYS. KIBICÓW może oglądać mecze Brooklyn Nets w lidze NBA. Hala jest także domem występujących w hokejowej lidze NHL New York Islanders. 36 LAT temu (w 1988 roku) Miami Heat zaczęli występy w najlepszej koszykarskiej lidze świata. Prezesem klubu jest charyzmatyczny Pat Riley.
drużyny. Elektroniczny rytm „Let’s go Nets” czy świetnie znane z telewizji „defence” na miejscu odbiera się tak, że ciarki przechodzą po plecach. Wszystko jest jednak trochę sztuczne, bo między sektorami biegają animatorzy z tabliczkami do dopingu. Tego dnia publiczność w Nowym Jorku była jednak dość ospała. Może dlatego, że przewaga ich ulubieńców zrobiła się naprawdę gigantyczna.
Drzewo za trójkę
Ożywienie nastąpiło podczas przerwy, gdy na parkiet wpadło dwóch raperów grających znane hip-hopowe nuty. Decybele rozsadzały wtedy obiekt w każdym jego zakamarku. W czasie meczu w oryginalny sposób próbowano wpływać na rywali. Na przykład kiedy koszykarze Utah Jazz rzucali osobiste, na planszy z punktami nagle pojawiał się… szarobury kot. Machał łapą, jakby miał „strącić” punkty zawodnika Jazzmanów. Czasami odnosiło się wrażenie, że sport jest tu tylko dodatkiem. Co chwilę pojawiały się filmy przedstawiające koszykarzy Brooklynu jako ludzi z krwi i kości stąd, z tej części metropolii. Niektóre z nich nagrano w brooklyńskiej części metra. Gospodarze brali też udział w akcji „Three for trees”. Po każdej rzuconej trójce (a było ich tego dnia aż 21!) eksponowano właśnie ten napis. Za każde trafienie zza łuku Netsi sadzą bowiem jedno drzewo na obszarze Lakeside w Prospect Parku. Jak widać, w wielkomiejskiej dżungli ekologia również jest ważna… Nie mogło oczywiście zabraknąć stałego fragmentu amerykańskiej rozrywki, czyli tzw. kiss camu. Furorę zrobiła fanka, która z welonem panny młodej siedziała z plakietką: „Benie Simmonsie, wyjdziesz za mnie?”. 27-latek wraca do zdrowia po kontuzji i był jednym z bohaterów widowiska. W przerwie między kwartami nadszedł też czas na tzw. tajemnicze pudełko. Zadaniem nastolatka było rozpoznanie przez dotyk trzech ukrytych w nim przedmiotów. Nagrodą była bluza i piłka z logo Nets. Konkursy są tu ulubioną i najlepszą formą podnoszenia temperatury wśród publiczności. Spotkanie Nets – Jazz wynikowo było jednostronne, więc mogło mieć wpływ na nieco mniejszą niż zwykle aktywność trybun. Gdy wybraliśmy się na mecz Miami Heat, atmosfera była już zdecydowanie bardziej gorąca. Nie tylko ze względu na klimat Florydy, nieporównywalny o tej porze roku z Nowym Jorkiem. Ubiegłoroczni wicemistrzowie NBA, dziesięciokrotni mistrzowie Dywizji i czterokrotni mistrzowie Konferencji od zawsze przyciągają swoimi gwiazdami. Pod dachem Centrum Kaseya wisi wszystko, co jest wspomnieniem czy raczej dziedzictwem (heritage to przecież za oceanem jedno z ulubionych słów!) miejscowego Żaru. Shaquille O’neal, Ray Allen, Tim Hardaway, Lebron James, Dwyane Wade… Jest tam też bardzo „złoto”, bo oprócz sukcesów w NBA wymienione są także wszystkie te na igrzyskach. Hardaway czy Alonzo Mourning sięgali po złoto w Sydney w 2000 roku, Wade w Pekinie w 2008, James jako koszykarz Heat triumfował w 2012 w Londynie, a Bam Adebayo w 2020 w Tokio. Krzesełko zajmowaliśmy o 19.20, a mecz, który miał się rozpocząć dziesięć minut później, wystartował tym razem dopiero o 20. Ale nudy mimo opóźnienia nie było. W Miami po prezentacji każdego koszykarza z pierwszej piątki buchały płomienie z pościa dyszy. Wiadomo, nazwa zespołu zobowiązuje.
Dzień karaibski i szeryfowie
W USA wszystko różni się w zależności od miejsca i stanu, gdzie trafimy. Przed każdym spotkaniem NBA wykonuje się hymn. Ale o ile w Nowym Jorku „Gwieździsty sztandar” zagrano w niezwykle uroczysty sposób, a piosenkarka bardzo wczuła się w rolę, to podczas meczu Miami z Kings wykonano go jedynie… na karaibskich instrumentach. Bez śpiewania. Dlaczego akurat tak? Otóż w hali obchodzono akurat „dzień karaibski”. Nie dość, że maskotka była ubrana w strój rastafarianina, to jeszcze kibice mogli zjeść potrawy z Jamajki czy Bahamów. Na miejscu pojawiło się wiele osób z ojczystymi flagami oraz orkiestra grająca muzykę w stylu reggae. Fani z Karaibów oraz Latynosi (również było ich na miejscu mnóstwo) reagowali niezwykle żywiołowo. Kaseya Center wyglądała zupełnie inaczej niż hala w Nowym Jorku. – Tacy jesteśmy. Cieszymy się każdą chwilą! – wykrzykiwała jedna z fanek. Tu nikt nie dyrygował widownią, fani sami z siebie śpiewali, tańczyli i skandowali „Let’s go Heat”. Wszystko było znacznie bardziej spontaniczne. Co ciekawe, na boisku pojawiła się też policja. Szeryfowie dostali zadania specjalne. Ale nie byli srogimi stróżami prawa, lecz normalnymi uczestnikami spektaklu. Jedna z policjantek w pewnym momencie weszła w interakcję z fanami i zaczęła przesyłać im całusy.
W tym tekście nie staraliśmy się pokazać i opisać, kto poprawił rekord, oczarował dziesięcioma wsadami czy wprost przeciwnie – pudłował akurat na potęgę. Spróbowaliśmy przekazać od innej strony, dlaczego odnieśliśmy wrażenie, że NBA jest rzeczywiście największą i najwspanialszą ligą świata. Nie tylko sportowo, za sprawą wybitnych koszykarzy. Także dzięki ludziom, którzy im na co dzień towarzyszą. A może przede wszystkim dzięki nim! Bo to właśnie oni w bardzo różny sposób też budują magię tych wspaniałych rozgrywek.