Gdzie się podziali, nie tylko starzy, Słowacy?
GRZEGORZ RUDYNEK: W PKO BP Ekstraklasie nie ma ani jednego słowackiego trenera, piłkarz przyszedł tylko jeden – 23-letni bramkarz Ivan Krajčirik do Widzewa. To my przestaliśmy cenić Słowaków, czy Słowacy już nie chcą iść do Polski? A może przypadek?
ADRIAN GULA (BYŁY TRENER WISŁY KRAKÓW): Polska liga nadal jest bardzo atrakcyjna dla Słowaków, tu nic się nie zmieniło. Może do niedawna było u was za dużo i zawodników, trenerów ze Słowacji? Jeśli tak, to może my – piłkarze i szkoleniowcy – musimy coś poprawić u nas, by polskie kluby ponownie chętniej nas zatrudniały? Wasza Ekstraklasa systematycznie się rozwija i podnosi poziom, to powoduje, że chętniej patrzy na nowe rynki, na przykład hiszpański. Mało tego, w zasadzie cały świat ma dostępny.
Tyle że akurat w słowackiej piłce coś drgnęło. Jesienią w fazie grupowej pucharów grały Slovan Bratysława i Spartak Trnawa, Słowacja bez problemów zakwalifikowała się do finałów mistrzostw Europy.
Do tego bardzo dobre warunki do trenowania i rozwoju ma DAC Dunajska Streda, MŠK Žilina po zawirowaniach z czasów pandemii jest już stabilnym klubem, dobre wyniki osiąga Železiarne Podbrezova. To może powodować, że piłkarze i trenerzy dwa razy zastanowią się, czy iść do bardzo wymagającej polskiej Ekstraklasy, by grać w zespole z dołu tabeli broniącym się przed spadkiem, czy jednak zostać albo poczekać na lepszą ofertę. Latem ubiegłego roku, kiedy Lech przegrał w dwumeczu ze Spartakiem Trnawa w eliminacjach Ligi Konferencji, w Polsce odebrano to jako wielką sensację, w Poznaniu jako katastrofę. Na Słowacji przyjęto to podobnie?
Lecha darzono szacunkiem, podkreślano, że – zachowując proporcje – to wielki klub, z dużą liczbą kibiców, i pokonanie go oceniono jako sukces. Ale czy jako gigantyczną sensację? Nie, prędzej mówiono o niespodziance.
Teraz mówi się, że właściciel Rakowa Częstochowa Michał Świerczewski chciałby przejąć drugoligowy Tatran Preszów i zrobić z niego klub filialny, by np. ogrywać w nim zawodników. Dobry pomysł?
Wydaje się, że tak, bo słowacka liga jest dobra dla rozwoju młodych piłkarzy, którzy chcą się rozwijać. Utalentowani zawodnicy, którzy jeszcze nie mają jakości na poziomie Rakowa, mogliby się tutaj ograć i zostać odpowiednio przygotowani. Tym bardziej że – jak rozumiem – właściciel Rakowa zapewniłby warunki i stabilizację, której Tatran potrzebuje. Wybór Preszowa jest racjonalny również z tego punktu widzenia, że akurat ten rejon Słowacji jest bogaty w talenty. Oczywiście potrzebna przy tym jest cierpliwość i systematyczność, ale w Częstochowie już udowodnili, że tego im nie brakuje. Informacja o tym odbiła się szerokim echem na Słowacji czy niespecjalnie?
Było dość głośno o tym, rozmawiali na ten temat dziennikarze i nie przedstawiano tego w negatywnym świetle. Podkreślano, że właściciel Rakowa jest bardzo poważnym człowiekiem, przypominano, jak pod jego rządami rozwinął się klub z Częstochowy, z jakiego pułapu startował. Mówi się, że to może być wielka szansa dla Tatrana.
Na czym pana zdaniem polega specyfika polskiej ligi? Bo na przykład Janowi Klimentowi nie poszło w Wiśle Kraków, po czym odszedł z niej do Viktorii Pilzno i było przyzwoicie. To samo można powiedzieć o Janie Sykorze. W Lechu szło mu słabo, w Pilźnie został mistrzem Czech. Albo Adriel Ba Loua.
W czeskiej lidze się wyróżniał, były wobec niego duże oczekiwania i w Poznaniu ich nie spełnia. Każda liga ma swoją specyfikę, a Ekstraklasa jest bardzo wymagająca zwłaszcza dla ofensywnych piłkarzy. Bardzo dużo zespołów stawia na zorganizowaną grę, opiera się na mocnych defensywnych zawodnikach. Piłkarzowi grającemu do przodu trudno z miejsca się w tym odnaleźć, tacy gracze potrzebują czasu. Ale to nic wyjątkowego, tak jest we wszystkich ligach. Wyobraźmy sobie napastnika, który bardzo dobrze gra w Liverpoolu, przechodzi do Chelsea i tam mu się nie wiedzie. Czy w takim układzie powiemy, że jest słabym piłkarzem? Nie. Jeśli już, to że jest słaby na ten zespół albo na jakąś ligę. To dotyczy choćby Klimenta. Grał w Niemczech, grał w Danii, zdobywał dużo bramek w Czechach, czyli nie jest słaby. Może po prostu nie pasował do polskiej Ekstraklasy.
Po odejściu z Wisły Kraków pracował pan w DAC Dunajska Streda. Pierwszy sezon był udany, drugi mniej i w listopadzie ubiegłego roku pana zwolniono. Rzeczywiście, najpierw do końca walczyliśmy o mistrzostwo z mocnym rywalem, jakim jest Slovan Bratysława. Zdobyliśmy 67 punktów, co jest historycznym rekordem klubu, ale nie wystarczyło, by sięgnąć po tytuł (Slovan miał 69 punktów, trzeci w tabeli na koniec sezonu Spartak Trnawa 52 – przyp. red.). Przy tym ponieśliśmy zaledwie pięć porażek, co na poziomie Ekstraklasy DAC
Dunajska Streda nigdy wcześniej się nie udało. Grający u nas Nikola Krstović został królem strzelców i sprzedano go za 5 mln euro do Lecce. To najwyższy transfer wychodzący w historii klubu. Po sezonie zabrakło stabilizacji, z zespołu odeszło łącznie 12 zawodników. W dużej mierze drużynę trzeba było budować od początku, ale byłem pewien, że się uda, bo nie graliśmy złej piłki. Brakowało jednak trochę szczęścia, zwłaszcza przy finalizacji akcji. Dlatego byłem nieco zaskoczony decyzję szefów, bym nie prowadził już zespołu. Generalnie uważam, że ten czas był bardzo udany. Byliśmy w czołówce ligi, doprowadziliśmy do rekordowego transferu, zebrałem dużo nowego doświadczenia.
Teraz kiedy rozmawiamy, pan jest na stażu w Danii.
Tak, w FC Nordsjaelland. Wykorzystuję czas, by nauczyć się czegoś nowego, co zmienić w moim „playbooku”, podpatrzeć, jak jeszcze lepiej można rozwinąć zawodników, co przyda się w kolejnym klubie, w którym będę pracował. Niedługo wybieram się jeszcze do Feyenoordu Rotterdam, gdzie gra David Hancko, mój były piłkarz jeszcze z MŠK Žilina. Potem zobaczę, jaki wykonam kolejny krok w karierze.
Do Ekstraklasy?
Nigdy nic nie wiadomo. Jeśli chodzi o Polskę, to dla mnie najważniejsze jest, by Wisła Kraków wróciła do Ekstraklasy.
O kulisy rozstania z Wisłą już nie pytam, bo długo rozmawialiśmy na ten temat w „Przeglądzie Sportowym” zaraz po pana zwolnieniu. Ale rozumiem, że nadal – przynajmniej jednym okiem – śledzi pan jej wyniki?
Oczywiście i trzymam za nią kciuki. Pracowałem w niej tylko dziewięć miesięcy, ale kontakty z kilkoma osobami pozostały. Mam do niej ogromną sympatię oraz szacunek i życzę jej powrotu do Ekstraklasy.
O możliwym przejęciu Tatrana Preszów przez Michała Świerczewskiego na Słowacji było dość głośno. Nie przedstawiano tego w negatywnym świetle.
Każda liga ma swoją specyfikę, a Ekstraklasa jest bardzo wymagająca zwłaszcza dla ofensywnych piłkarzy. Zawodnikowi grającemu do przodu trudno z miejsca się w tym odnaleźć.