LIDER DZIELI POLSKĘ, A W TLEBORYS
Śląsk Wrocław uznał, że bardziej niż Karola Borysa potrzebuje 2 mln euro, które zarobił na jego transferze. Polska podzieliła się w szukaniu odpowiedzi na pytanie, czy tak powinno się postępować z jednym z najzdolniejszych piłkarzy młodego pokolenia.
M★★★
amy chyba naturalną tendencję do ostrych podziałów, więc ten temat jest wymarzony, żeby się zdrowo pokłócić, pozarzucać brak kompetencji i brak odpowiedzialności za rozwój polskiej piłki. A kto jak kto, ale klub utrzymywany z miejskich pieniędzy powinien ją mieć. W populistycznym zacietrzewieniu łatwo zbudować tezę, że jeżeli ma się kasę na nowy kontrakt dla Petra Schwarza i na wypożyczenie z opcją transferu definitywnego Alena Mustaficia, tym bardziej powinna ona być do dalszego inwestowania w medalistę mistrzostw Europy U-17, choćby kosztem tamtych wydatków. Chodzi wszak o wychowanka miejscowej akademii i nadzieję polskiego futbolu. Jak mamy budować wartościową reprezentację kraju, jeżeli na zagraniczną poniewierkę wysyłamy takiego złotego dzieciaka? Dlaczego pozwala na to niby stawiający na lokalną tożsamość Śląsk i ktoś tak wyczulony na punkcie promowania młodych polskich piłkarzy jak trener Jacka Magiera? Prawda, że efektownie oskarżająco brzmią takie pytania? W zasadzie nie trzeba odpowiadać, tylko z politowaniem załamać dłonie nad karygodną krótkowzrocznością.
T★★★
ymczasem rzeczywistość jest bardziej złożona. Śląsk chwalił się piłkarską perełką, ponieważ Borys w Ekstraklasie debiutował jeszcze za czasów trenera Piotra Tworka, kiedy nie miał nawet 16 lat. Trudno było go nie porównywać z Włodzimierzem Lubańskim albo z miejscowym Ryszardem Tarasiewiczem, który w Śląsku pierwszy raz zagrał krótko przed 18. urodzinami, czyli był jednak aż o dwa lata starszy. Co to oznaczało dla oceny skali talentu Borysa – każdy sam mógł sobie powiedzieć. Od debiutu minęło jednak już ponad półtora roku, a Borys w ekstraklasowym zespole uzbierał ledwie 10 meczów, zazwyczaj rozpoczynanych na ławce. Kilka razy rzuciła się w oczy jego nienaganna technika użytkowa i naturalna łatwość czytania gry, ale były to ciągle jedynie przebłyski pozwalające wierzyć, że może za jakiś czas wyrośnie na zawodnika nietuzinkowego. Matrycą stały się jego występy w kadrze narodowej U-17, gdzie ide
alnie wpisywał się w „proaktywny” styl gry zespołu Marcina Włodarskiego. Podczas mistrzostw Europy w maju ubiegłego roku zaprezentował najlepsze walory, był kwintesencją piłkarza tamtej zachwycającej nie tylko nas drużyny. Jego ścieżka rozwoju wyglądała na wyjątkowo pozbawianą zakrętów – kilka lat w Śląsku, ugruntowanie pozycji na poziomie Ekstraklasy, powołanie do młodzieżówki, może nawet do pierwszej reprezentacji i dobry zagraniczny transfer. Właśnie w takiej kolejności.
O★★★
statnio Borys przeskoczył kilka ważnych etapów i już jest w KVC Westerlo, czyli w dziesiątej drużynie ligi belgijskiej. Nie brakuje krytycznych uwag pod adresem Śląska – że wypuścił takie złoto. Warto jednak popatrzeć na sytuację z drugiej strony. Trener przymierzający się wiosną do walki o mistrzostwo i europejską przepustkę ma prawo stawiać na najlepszych piłkarzy. A jeżeli tak, to mający kłopot z osiągnięciem niezbędnego poziomu przygotowania fizycznego Borys byłby skazany na ławkę. Najwyraźniej według Śląska, w przeciwieństwie do ocen wielu ekspertów i nieekspertów, wcale nie jest on pewniakiem do zrobienia dużej, choćby ligowej kariery. Może we wrocławskim klubie się mylą, ale mają prawo do swoich obserwacji i wniosków. Skoro po budzącego zachwyt – na razie w meczach z rówieśnikami – piłkarza zgłosił się zagraniczny klub gotowy zapłacić 2 mln euro z bonusami (charakterystyczne, że belgijskiej oferty nie przebił nikt z pięciu najmocniejszych lig), wcale nie musi oburzać, że Śląsk go sprzedał. A biorąc pod uwagę wszystkie powyższe okoliczności, zachował się wręcz racjonalnie. A kto wygrał na tej decyzji? Na odpowiedź będziemy musieli jeszcze trochę poczekać.