Trudny żywot Legii na Śląsku
Powiedzieć, że Legia rundę wiosenną rozpocznie od starcia z beniaminkiem, który zajmuje przedostatnie miejsce w tabeli, to jak nic nie powiedzieć.
Podopieczni Kosty Runjaicia drugą połowę sezonu rozpoczną od starcia z Ruchem Chorzów na legendarnym Stadionie Śląskim. Spotkanie z trybun obejrzy ok. 30 tysięcy fanów. Mobilizacja w Warszawie na ten mecz była ogromna. Grupa blisko 4,5 tys. kibiców ze stolicy będzie dopingowała wicemistrzów Polski. Nic dziwnego, gdyż historia rywalizacji Wojskowych z Niebieskimi sięga lat 20. ubiegłego wieku. To spotkanie 20. kolejki PKO BP Ekstraklasy będzie już 174. rywalizacją obu drużyn (w tym 152. w lidze). Tym samym Ruch stanie się najczęstszym przeciwnikiem legionistów w historii, a to miejsce dzielić będzie z Wisłą Kraków.
Czasy, gdy Ruch był hegemonem na piłkarskiej mapie Polski, doskonale pamięta Juliusz Kruszankin. Marcin Mięciel ponad 27 lat temu w ekwilibrystyczny sposób pokonał ówczesnego golkipera chorzowian Piotra Lecha, a Piotr Włodarczyk zapisał się w historii jednej, jak i drugiej ekipy. Opowiedzieli „PS” o swoich wspomnieniach związanych z tą odwieczną rywalizacją.
Juliusz Kruszankin
W latach 80. kluby śląskie dominowały w I lidze (dzisiejsza Ekstraklasa – przyp. red.). Czasami połowa drużyn wywodziła się z tego regionu. Ruch zawsze kojarzyć mi się będzie z tym małym stadionem. Było tam oświetlenie, które nazywaliśmy „niebieskimi świeczkami”. Dziwiło nas, że potentat gra na takim obiekcie.
Myśląc o rywalizacji Legii z Ruchem, w głowie mam trzy spotkania z sezonu 1989/90. Dobrze pamiętam mecz o Superpuchar Polski, który rozgrywany był w Zamościu. Niebiescy byli mistrzem kraju, a Legia tego trofeum nie zdobyła wtedy od blisko 20 lat. Mobilizacja na to spotkanie była ogromna. Wtedy patronem honorowym Superpucharu była fundacja Gloria Victis, więc był to mecz charytatywny, za który nie dostaliśmy żadnych pieniędzy, co dziś jest chyba nie do pomyślenia. Stadion słabiutki, kibiców za wielu nie było, choć oczywiście fani z Warszawy przyjechali, bo jeździli za nami wszędzie. Wygraliśmy 3:0, zdobyliśmy Superpuchar. Brzmi to hucznie, ale wtedy dostaliśmy po małym kryształowym pucharku, który gdzieś zgubiłem. Warto dodać, że przez cały mecz na krok nie odstępowałem Krzysztofa Warzychy, który odegrał się kilka miesięcy później w Warszawie. Wtedy już w 20. minucie strzelił gola głową, a to ja go pilnowałem. Byłem załamany, Krzysiek był ode mnie o połowę niższy. Wcześniej gola dla Ruchu strzelił Józef Nowak. Udało się zremisować 2:2. Na początku 1990 roku ponownie rywalizowaliśmy z Ruchem, tym razem w Chorzowie. Nasza pewność siebie była ogromna, bo kilka miesięcy wcześniej graliśmy z Barceloną. Byłem młody, więc trochę woda sodowa uderzała mi do głowy. Myślałem, że jak w Warszawie szybko stałem się piłkarzem pierwszego składu, dodatkowo grałem przeciwko Blaugranie, to w podstawowej jedenastce będę już zawsze. Wtedy trenerem Legii był Rudolf Kapera. Pojechaliśmy do Chorzowa, a szkoleniowiec posadził mnie na ławce rezerwowych… Spotkanie zakończyło się bezbramkowym remisem. Po meczu do Warszawy wracaliśmy bardzo długo, wtedy możliwości były zupełnie inne. Na drugi dzień o 9 rano w niedzielę wezwany na trening wyrównawczy zostałem ja, Maciej Szczęsny i Arkadiusz Gmur, wtedy było to dla mnie zupełnie niezrozumiałe. W latach 90. Ruch nie był tak silny, ale wciąż solidny. Legii na Śląsku nigdy nie było łatwo. Gdy przyjeżdżała, wszyscy górnicy wychodzili z kopalń i jechali na mecz. Wówczas mieliśmy już świadomość, że jesteśmy mocniejszą drużyną. Trudniej było z Lechem, ŁKS się odbudowywał, a GKS Katowice miał swojego prezesa Mariana Dziurowicza, więc tam działy się cuda. W najbliższym meczu stawiam na Legię. Ma najlepszych piłkarzy w kraju, porażka z Ruchem byłaby wstydem. Chorzowianie nie walczą o mistrzostwo, a Wojskowi tak, ich obowiązkiem jest zwycięstwo. Kiedyś, gdy do 20. minuty bezbramkowo remisowaliśmy z Jagiellonią, kibice z Żylety krzyczeli do nas: „Legia grać, k...a mać!”.
Marcin Mięciel
Tej rywalizacji zawsze towarzyszyła świetna atmosfera, bo na stadionie kibiców jednej i drugiej ekipy zawsze było wielu. Sam obiekt Ruchu nigdy nie robił wrażenia, kojarzą mi się z nim te „niebieskie świece” oraz zestarzałe szatnie. Ostatecznie nikt na to nie patrzył, sama otoczka robiła swoje, bo na Legię zawsze przychodziło więcej fanów. Za moich czasów gry w piłkę Ruch miał swoje problemy finansowe, co miało wpływ na jego poczynania. Nie był już hegemonem w lidze, raczej zajmował miejsca w środku tabeli bądź bliżej strefy spadkowej. Rywalizacja z nim zawsze była trudna, ale szczególnie przez kibiców, którzy byli zmobilizowani.
Nie da się jednak ukryć, że w Chorzowie grało wielu solidnych na polskie warunki zawodników. Mariusz Śrutwa, Krzysztof Bizacki czy Marcin Baszczyński – każdy z nich miał okazję zadebiutować w reprezentacji Polski. Szczególnie „Baszczu” zapadł mi w pamięć, bo w każdym spotkaniu był blisko mnie, grał na granicy faulu, zdecydowanie nie było z nim przyjemnie. Mimo to z Ruchem zawsze dobrze mi się grało, a nawet strzeliłem gola z przewrotki we wrześniu 1996 roku (1:1 – przyp. red.).
W Polsce po zimie wszystko jest możliwe. Legia ma mocny skład, który powinien sobie poradzić z Ruchem. Legioniści muszą gonić czołówkę, chcą dobrze zacząć, bo nie ma miejsca na gubienie punktów. Śląsk ma przewagę dziewięciu, ale w Warszawie wierzymy, że nie wszystko jeszcze stracone. Cieszę się, że spotkanie odbędzie się na Stadionie Śląskim, bo z pewnością wielu fanów zbierze się na trybunach, czeka nas piłkarskie święto. Na murawie niespodzianki nie przewiduję, ale mam gdzieś z tyłu głowy, że pierwsze mecze w rundzie wiosennej są jednak niewiadomą. Kluby przygotowują się w cieplejszej
Turcji, a w Polsce panuje nieco inna aura. To jednak nie powinno być wytłumaczeniem, dlatego typuję, że Legia wygra 1:0.
Piotr Włodarczyk
Ruch zawsze miał wielu kibiców, którzy świetnie dopingowali. Sam dobrze wspominam mecze na Legii, gdy kibice Niebieskich zapełniali sektor gości lub na odwrót. Na trybunach zawsze wiele się działo. Kiedy grałem w Chorzowie, czekałem na dwa mecze: z Górnikiem Zabrze i Legią. Niestety problemy, które chorzowianie mają dziś, ciągną się za klubem od wielu lat. Pomimo tego zazwyczaj było stabilnie, bo widmo degradacji nie zaglądało im w oczy. Kiedy w sezonie 2016/17 spadli do I ligi, wiele się posypało, szybko wylądowali w III lidze. Cieszę się, że Ruch wrócił do Ekstraklasy, bo w przeszłości wiele znaczył w polskiej piłce. W końcu 14 razy zostawał mistrzem, tyle samo co Górnik, a przed tą dwójką jest tylko Legia. Teraz chorzowianie nie są w takiej dyspozycji jak kilkadziesiąt lat temu, gdy mieli jednych z najlepszych piłkarzy w kraju, ale na miejsce w Ekstraklasie zasługują. W naszym futbolu jest ciekawiej dzięki takiej rywalizacji jak najbliższa pomiędzy Ruchem a Legią.
Motywacja na mecz pomiędzy Niebieskimi a Wojskowymi większa była w chorzowskiej szatni. Śląsk to specyficzny region, mówi się, że za warszawiakami się tam nie przepada. Mimo wszystko mieszkają tam świetni ludzie. Nie da się ukryć, że każdy klub w Polsce czeka na spotkanie z Legią. Akurat w tych rywalizacjach częściej brałem udział jako piłkarz Ruchu. Zapadło mi w pamięć spotkanie, gdy przebywałem na wypożyczeniu w Chorzowie. Teraz kluby często zabraniają zawodnikom, których oddają na krótki czas, brać udział w takich starciach. Wtedy tego nie było. W kwietniu 1998 roku pierwszy raz miałem okazję wystąpić przeciwko Wojskowym. Zdobyłem dwie bramki, wygraliśmy 3:2. Sam sobie strzeliłem w stopę, bo później wróciłem do Warszawy, a legionistom do gry w europejskich pucharach brakowało niewiele punktów. Wtedy nie kalkulowałem, chciałem pokazać się z jak najlepszej strony, więc koledzy z Legii rozumieli moją postawę. Legia wygra z Ruchem, ale nie bez problemów, bo Ekstraklasa jest wyrównana. Nawet z beniaminkami wcale nie gra się łatwo. Pomimo że legioniści mają mocniejszy zespół, lepszą organizację, to chorzowianie przy takiej publiczności zostawią serce na boisku. Nie spodziewam się otwartego meczu, bo Niebiescy grają o życie. Zimą przeprowadzili kilka transferów, widać, że zrobią wszystko, aby Ekstraklasa została w Chorzowie. Nawet punkt zdobyty w starciu z Legią to będzie coś. Pewnie piłkarze trenera Janusza Niedźwiedzia poczekają na swoją szansę, aby ukąsić wicemistrzów Polski.