Nasi „wielcy” dali ciała
MARCIN DOBOSZ: Piękną, okrągłą rocznicę obchodził nasz ekspert i mój rozmówca. 50 lat minęło jak jeden dzień?
RADOSŁAW KAŁUŻNY (BYŁY REPREZENTANT POLSKI, KOMENTATOR „PRZEGLĄDU SPORTOWEGO”): Przede wszystkim czuję się na 35 lat, a ta piątka z przodu wcale mnie nie uwiera. Szczerze mówiąc, mam w tyłku te cyferki. Na żadne się nie obrażam. Niezależnie, czy mój wiek zaczynał się na 3, 4 czy teraz – na 5.
DOBOSZ:
Czuje się pan spełnionym człowiekiem?
KAŁUŻNY: Sportowo zdecydowanie tak. Taki wyrośnięty „toporek” jak ja kilkadziesiąt razy zagrał w reprezentacji Polski, wziął udział w mistrzostwach świata, wystąpił w Lidze Mistrzów, pokopał w europejskich pucharach i Bundeslidze. Nie ma na co narzekać. Dla Roberta Lewandowskiego spełnieniem marzeń był Bayern albo Barcelona. Dla mnie himalajami był Bayer Leverkusen i to wspomnienie daje mi radochę. Inna sprawa, że niezbyt często to wspominam, chyba że… pan zadzwoni. (śmiech) Kto wie, może nieco wyżej bym podskoczył, gdybym inaczej podchodził do sportu.
DOBOSZ: Bardziej profesjonalnie?
KAŁUŻNY: Dokładnie. Ale na taką siłownię patrzeć nie mogłem. Kwadrans spędzony w niej był dla mnie stratą czasu, mordęgą i karą. Kiedy starsi koledzy z drużyny kazali pić wódkę – piłem. Palić też się nauczyłem. Kładłem się spać o drugiej w nocy.
Gdybym chodził na siłownię, wzmacniał ciało i tak dalej, może uniknąłbym tylu kontuzji, które hamowały moją piłkarską przygodę. Gdybym nie dotykał alkoholu i rzucił fajki, gdybym nie zachowywał się jak półgłówek, który cieszył się z kontuzji, a wręcz je prowokował, by nie jechać na zgrupowanie młodzieżowej reprezentacji. Gdybym, gdybym… Nie ma najmniejszej potrzeby, żeby biczować się za to, czego nie zrobiłem lub co mogłem zrobić lepiej. Z drugiej strony znałem znacznie bardziej ode mnie profesjonalnych chłopaków, którzy chodzili spać po dobranocce i poprzepadali. Ich kariery właściwie nie ruszyły z miejsca. W mojej ocenie z piłki wyciągnąłem maksa. Dokonałbym innych wyborów, jeśli chodzi o moje osobiste, życiowe sprawy. Ale najważniejsze, że moja rodzina sprawia, iż dziś czuję się szczęśliwy. Tak, jestem szczęśliwym, 50-letnim człowiekiem.
DOBOSZ: Granie wznawia Ekstraklasa. Mistrzem Polski zostanie Śląsk Wrocław czy Jagiellonia Białystok?
KAŁUŻNY: Odpowiem po trzech kolejkach rundy wiosennej.
DOBOSZ: Eee… Takich mądrych to wielu. Pytam dziś.
KAŁUŻNY: No dobrze, więc żeby nie było z mojej strony tak zachowawczo, to uważam, że mistrz czai się w ducie Śląsk–jagiellonia. Ciekaw jestem, czy Jadze uda się utrzymać granie bardzo miłe dla oka, a Śląskowi zabójczą skuteczność, bo nawet gdy nie miał swojego dnia, to ostatecznie zgarniał trzy punkty. Jeden z tych zespołów nie utrzyma tempa punktowania z jesieni. Wiadomo, że Legia będzie się „sadziła”, chociaż ona ma jeszcze na głowie puchary. Ci nasi, nazwijmy „wielcy” ligi – Lech, Legia, Raków pozwoliły, by Śląsk i Jaga mocno im uciekły. Legia i Raków tracą do lidera z Wrocławia aż dziewięć punktów. A to nie są żarty. O mojej Wiśle Kraków mówiło się, że ona nie zdobywała mistrzostwa, pokonując Legię czy Widzewa, ale wygrywając z Ruchem Radzionków i Odrą Wodzisław. Na tym odcinku jesienią Legia kompletnie dała ciała. Traciła punkty z ŁKS, Puszczą, Cracovią. Jak wspomniałem, nasi „wielcy” jesienią narobili sobie bigosu i naprawdę teraz potrzebują małego cudu, żeby myśleć o tytule. Będę się jednak upierać przy Lechu, że to on może napsuć krwi Śląskowi i Jadze.
DOBOSZ: Nie chcę być złośliwy, ale przed sezonem upatrywał pan mistrza w Lechu Poznań.
KAŁUŻNY: Zaraz, zaraz! Na takie wypominanie przyjdzie czas po sezonie. Jakieś szanse wciąż ma. Kiedy Lech szybko odpadł z pucharów, podejrzewałem, że nie obciążony tym obowiązkiem zechce odkupić winy w Ekstraklasie, a tak je odkupywał, że z roboty wyleciał trener John van den Brom. Według mnie w Poznaniu kompletnie zawalili przygotowania do sezonu. Mówiłem wielokrotnie, że zawodnicy Kolejorza wyglądali, jakby mieli przyczepionych do pleców kilka wagoników. Poruszali się jak na powtórkach. Zero radości z grania. Pot i łzy, bo niby chcieli, lecz nic nie wychodziło.
DOBOSZ: Teraz z kolei ich kłopotem jest uraz Mikaela Ishaka. Kto ma więc dla Lecha strzelać gole, by odrabiać dystans?
KAŁUŻNY: Jeśli kontuzja Szweda wyklucza go na dłuższy czas, to niech kogoś sprowadzą. Niech Lech nie marudzi, bo kłopoty zdrowotne dotykają piłkarzy wszystkich drużyn. Skoro przed sezonem wydał niemal 2 miliony euro na kontuzjowanego Irańczyka, który przyleciał do Polski leczyć się, a nie grać, tym bardziej powinno być stać poznaniaków na transfer zdrowego napastnika. Tu zmienię kompletnie temat – zupełnie nie wierzę w Pogoń Szczecin co roku doklejaną do grona zespołów walczących o wielkie rzeczy. Niby mają niezły personalnie skład, fajny stadion, oddanych kibiców, a na końcu okazuje się, że sam Kamil Grosicki tego wózka nie pociągnie.
I jeszcze o Śląsku i Jagiellonii. Jestem przekonany, że teoretycznie najmocniejsi w lidze, a już z pewnością najbogatsi, zlekceważyli te dwie drużyny. W Poznaniu czy w Warszawie drużyna prowadzona przez Adriana Siemieńca nie była brana pod uwagę jako zagrożenie w wyścigu o mistrzostwo. Śląsk również, bo w poprzednim sezonie razem z Jagą mordował się, by zapewnić sobie utrzymanie. A tutaj kolega Siemieniec, wyglądający bardziej na opiekuna zespołu rugby, stworzył najładniej grający zespół. I ciekawi mnie bardzo, czy nie był to wybryk jednej rundy?
DOBOSZ: A kto według pana ma marne widoki na pozostanie w Ekstraklasie?
KAŁUŻNY: Spojrzałem na ich wyniki w sparingach i wyglądają na obiecujące. Ale zupełnie nieobiecująco wygląda ich dziesięć punktów ugranych w pierwszej odsłonie ligi. Nie przepadam i nie jestem fanem trenera Piotra Stokowca, lecz w razie utrzymania ŁKS powinien dostać grubą premię. Pewnie ma ją obiecaną. Sęk w tym, że ja nie wierzę w powodzenie misji Stokowca, który przejął ŁKS w beznadziejnym momencie i właściwie nie udało mu się poprawić sytuacji. Oni jakościowo, klasą piłkarzy odstawali od reszty. To wyglądało na zespół stworzony po kosztach i bardziej liczenie na słabość rywali, a nie na swoją moc. Tak sobie patrzę na dolną część tabeli i nie widzę tam ani jednej drużyny, której byłoby mi żal w razie pożegnania z ligą.