PIĄTEK ZAMIAST „LEWEGO? BRZMI SENSACYJNIE, ALE CZY ROZSĄDNIE?
Wielkimi krokami zbliżają się mecze barażowe o awans do mistrzostw Europy, więc z coraz większą uwagą obserwujemy losy i formę naszych kluczowych piłkarzy. Co takiego wydarzyło się w zimowym oknie transferowym, co może mieć przełożenie na drużynę narodową?
Lewandowski i Zieliński – to dwa nazwiska, które przewijały się w mediach przez ostatnie kilka tygodni, jeśli nie miesięcy, w kontekście ewentualnych zmian klubowych. Na napastnika Barcelony spadała ogromna krytyka za to, że od listopada nie mógł strzelić żadnego gola. Wieszczono, że może nawet jeszcze w styczniu Barcelona zechce się pozbyć tak dobrze opłacanego, ale nieskutecznego zawodnika. Przewidywania, że cokolwiek stanie się zimą, od początku wyglądały mało wiarygodnie. Mamy do czynienia z klubem zmagającym się z kłopotami finansowymi, ale jednak klubem zarządzanym przez poważnych ludzi. Wciąż nie można wykluczyć, że strony podejmą jakieś rozmowy latem, ale zgodnie z południowym temperamentem nastroje zmieniają się dość gwałtownie – im dłużej trwała posucha bramkowa, tym „pewniejsze” stawało się jego odejście, ale wystarczył jeden gol, żeby znów wróciły zachwyty, znowu dziennikarze i eksperci wracają do rozważań, czy „Lewemu” uda się przegonić obecnych liderów tabeli strzelców Laligi. W tej chwili trzej zawodnicy: Jude Bellingham, Artem Dowbyk i Borja Mayoral mają po 14 goli, Robert ma ich 9. Im częściej nasz reprezentant będzie trafiał, tym ciszej będzie na temat jego ewentualnego odejścia z Barcelony (przypomnijmy – kontrakt Roberta wygasa w czerwcu 2026 roku). Miejmy nadzieję, że do marcowych baraży odzyska formę.
Teoretycznie gorzej wygląda sytuacja Piotra Zielińskiego, który z Napoli ani nie odszedł zimą, ani nie przedłużył kontraktu. Zdaje się już przesądzone, że latem przeniesie się do Interu Mediolan. Mówi się, że przed najbliższym zgrupowaniem podpisze obowiązującą od lipca umowę z obecnym liderem Serie A. Ale to oznacza, że większą część rundy wiosennej spędzi na ławce lub trybunach. Faktem jest, że nie został zgłoszony do wiosennych rozgrywek w Lidze Mistrzów. Co prawda właściciel klubu Aurelio De Laurentiis wyjaśnia, że to nie jest żadna zemsta, że ma szacunek do Piotra za tyle lat spędzonych w jego klubie, ale musi myśleć o przyszłości i zacząć stawiać na graczy perspektywicznych. Słowa słowami, ale przecież Zieliński nie jest pierwszym zawodnikiem, który doświadcza takiego traktowania, gdy robi coś nie po myśli prezesa. Można mieć obawy co do formy pomocnika kadry. Wiadomo, że jak nie gra się w meczach, to forma szybko leci w dół. Ale ja mam nadzieję, że ta decyzja obu stron będzie miała odwrotny i być może niespodziewany skutek: podziała na Zielińskiego motywująco, może wreszcie z Piotrusia stanie się Piotrem i będzie grał tak, jak wszyscy się tego po nim spodziewają, zwłaszcza biorąc pod uwagę jego talent. Może na kadrę przyjedzie z taką myślą, że ma coś do udowodnienia i będzie maksymalnie zdeterminowany, aby pokazać swoje umiejętności. Jeśli te baraże będą dla niego jedną z niewielu okazji, by zagrać w oficjalnym meczu, to mam nadzieję, że zechce w pełni wykorzystać każdą minutę spędzoną na boisku.
Może to z mojej strony zaklinanie rzeczywistości, ale kto wie: myślenie standardowe, logiczne analizy nie sprawdzają się w jego przypadku.
Skoro mowa o logice (lub jej braku) – to jeszcze kilka słów o Krzysztofie Piątku, który w ostatnich tygodniach przypomina o sobie golami strzelanymi dla Basaksehiru, do którego przeniósł się pół roku temu. Oczywiście pojawiły się już medialne spekulacje, czy przypadkiem selekcjoner kadry Michał Probierz nie zdecyduje się postawić przeciwko Estonii na swojego byłego podopiecznego z Cracovii kosztem Lewandowskiego. Patrzę na krzykliwe tytuły w mediach: „Piątek idolem dzielnicy Erdogana”, „Krzysztof Piątek królem strzelców w Turcji?”, „Ludzie przychodzą na mecze dla Piątka”. Czytam i tak się zastanawiam, na ile pogoń za klikalnością tekstów przesłania zdrowy rozsądek? Z jednej strony mamy krytykę pod adresem „Lewego”, który gra w jednym z czołowych klubów świata, z drugiej zaś pochwalne peany względem strzelca średniaka tureckiej ligi. Strzelca, który koszulkę Barcelony założy raczej tylko wtedy, jeśli sobie ją kupi albo poprosi o nią Lewandowskiego. Wyobraźmy sobie teraz, że to on po dwóch dobrych sezonach w Bayernie zalicza taki zjazd jak Piątek i odżywa dopiero kilka lat później gdzieś w Turcji. Czy też byłby taki zachwyt? Ale perspektywa, że to Krzysztof Piątek wyjdzie w najbliższym meczu kosztem Roberta Lewandowskiego, brzmi ciekawiej (wręcz sensacyjnie), niż gdyby miało być na odwrót. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że przy obecnym selekcjonerze wcale nie jest to wykluczone…