WYZWANIE CZY NAGRODA DLA RUMAKA?

Wznowiliśmy ekstraklasowe zmagania, więc przyszedł czas na małe podsumowanie. Mariusz Rumak udanie wrócił na ławkę trenerską Lecha Poznań. Kolejorz pokonał Zagłębie, ale jestem przekonany, że zacznie grać lepiej – że będzie bardziej zorganizowany w obronie jako całość. Sobotnie spotkanie było wprowadzeniem do tego, co przed Lechem. Lubinianie pierwszego gola strzelili sobie tak naprawdę sami, pozwolili poznaniakom dobrze otworzyć mecz. W klubie dużo absencji, zawieszony za kartki był lider drużyny Kristoffer Velde. Nowe rozdanie zaczęli nieźle – jest wygrana 2:0 i nabranie wiatru w żagle, a atmosfera niepewności związana ze zmianą trenera raczej schodzi na dalszy plan. Zawodnicy pokazali na boisku, że to dobry ruch. Natomiast weryfikacja tego, o czym Lech marzy, nadejdzie już niedługo. Przed piłkarzami Rumaka arcyważne trzy spotkania – najpierw z Jagiellonią, potem ze Śląskiem, a na koniec z Rakowem. Czy Lech będzie w stanie powalczyć o tytuł mistrza Polski? Z tym pytaniem musimy się jeszcze wstrzymać, bo przed poznańskim zespołem rywalizacje z przeciwnikami, którzy będą bić się z nim o mistrzostwo kraju. Przy ewentualnych zwycięstwach Lech odrobi straty punktowe i da jasny sygnał, że będzie kroczyć po mistrza.

Nie wiem, co siedzi w głowie Rumaka, ale jestem przekonany, że z jednej strony to dla niego ogromne wyzwanie, ale jednocześnie także duża nagroda. Wrócił i otrzymał szansę, o której wielu szkoleniowców może tylko pomarzyć. Dostaje przestrzeń, by powalczyć z Lechem o triumf. Nie jest to jego pierwsza próba w stolicy Wielkopolski, dwukrotnie skończyło się na wicemistrzostwie kraju i niepowodzeniach w eliminacjach europejskich pucharów. Do trzech razy sztuka? Walka na pewno będzie bardzo zacięta, ale przykład Rumaka postrzegam najbardziej nie jako wyzwanie, ale jako nagrodę i szansę, by się pokazać i wrócić na karuzelę trenerską. Od czasu odejścia z Lecha w 2014 roku 46-latek nie prowadził już drużyny takiego kalibru, szybko wypadł z ekstraklasowego obiegu, spróbował pracy na innym stanowisku, rozwijał akademię.

Przez wiele miesięcy oglądaliśmy Lecha pod wodzą Johna van den Broma i chyba wszyscy widzieliśmy, w jakich elementach zespół miał problem. Widzieli to na pewno również właściciele Lecha, więc także i nowy trener, który codziennie pracował w klubie. Te niedoskonałości taktyczne Rumak będzie chciał na pewno wyprostować. Jeżeli mu się to uda, Lech będzie bił się o mistrzostwo.

Mimo że Kolejorz jest jednym z kandydatów do zdobycia tytułu, nie wolno zapominać o mocnej konkurencji. Widzimy, że Śląsk, który ma niepowtarzalną szansę, by po 12 latach zgarnąć koronę, stawia wszystko na jedną kartę. Tylko w taki sposób można ten klub w jakimś stopniu uratować, czyli utrzymać zainteresowanie kibiców, zapełniać stadion, rozbudzić nadzieje. Nikt we Wrocławiu nie chce przechodzić kolejnego marazmu i frekwencyjnego dramatu. Bardzo podobnie podchodzi do tego Jagiellonia – tylko że tam nie ma takiego ciśnienia. Białostoczanie bazują na atmosferze i na filozofii, którą wprowadził ich młody trener, Adrian Siemieniec. To, w jaki sposób prowadzi ten zespół oraz kogo ma w nim do dyspozycji, pokazuje jasno, że obecnie Jagiellonia gra najlepszą piłkę w Ekstraklasie. Dlatego chcą z tego skorzystać – być może drugiego takiego sezonu nie doświadczą w kolejnych latach. Jaga nie odpuści absolutnie niczego. Mamy też Raków, już po przygodzie w europejskich pucharach. Jeśli chodzi o całokształt, mistrzowie Polski są dla mnie najbardziej solidną drużyną w Polsce. Po powrocie lidera drużyny Iviego Lopeza możemy prognozować, że z tej trójki – Lech, Legia i Raków – to właśnie częstochowianie są najmocniejszym kandydatem do zaatakowania pierwszego miejsca. Świetnie zapowiada się runda rewanżowa. Zdecydowanie większe emocje będą na górze tabeli niż na dole, co jest dużym plusem. Konkurencja nie śpi, jest kocioł. Trudno się spodziewać tylko jednego rozwiązania. I o to w tym wszystkim chodzi.