Czuć, że zbliża się coś ważnego BARAŻE O AWANS D0 EURO 2024
W Estonii mówi się już o meczu z Polską. Podkreśla się, że to bardzo istotne spotkanie i stoimy przed historyczną szansą, bo wcześniej tylko raz graliśmy w barażach – mówi były bramkarz estońskiej reprezentacji i m.in. Wisły Kraków Sergei Pareiko.
GRZEGORZ RUDYNEK: Za niewiele ponad miesiąc półfinał barażów o wejście do EURO 2024 Polska – Estonia. W Tallinie już mówi się o tym spotkaniu?
SERGEI PAREIKO (65-KROTNY REPREZENTANT ESTONII): Tak, podkreśla się, że to bardzo istotny mecz i stoimy przed historyczną szansą, bo wcześniej tylko raz graliśmy w play-off eliminacji wielkiego turnieju. W 2011 roku przegraliśmy w dwumeczu z Irlandią (0:4 i 1:1) i nie dostaliśmy się do EURO 2012. Tak więc powoli czuć atmosferę, że zbliża się coś ważnego.
I co się mówi? W Polsce nikt nie zakłada wpadki 21 marca, a analizuje się, czy w finale barażu lepiej zmierzyć się z Walią czy Finlandią.
Nie dziwię się, Polska będzie zdecydowanym faworytem, tutaj wszyscy zdają sobie z tego sprawę. Macie lepszych zawodników, którzy występują w mocniejszych klubach. Tyle że futbol nie lubi zespołów, które do meczu podchodzą bez szacunku wobec przeciwnika. Któryś z waszych piłkarzy może popełnić błąd, nam dopisze szczęście i kto wie, jak to się skończy. Najważniejsze, by optymalnie się przygotować i spróbować wykorzystać szansę.
Ostatni raz rozmawialiśmy w lipcu przed meczami eliminacji Ligi Mistrzów Rakowa z Florą Tallinn. Wtedy mówił pan podobnie, ale przypominał wielką niespodziankę, jak było w 2009 roku wyeliminowanie z pucharów Wisły Kraków przez Levadię Tallinn.
Nie będę się więc już powtarzał. Mecz sprzed pół roku Rakowa też może być ostrzeżeniem dla Polski. Przypomnę, że wasz mistrz miał wygrać łatwo, lekko i bez problemów.
Skończyło się skromnym 1:0, a w pierwszej połowie przy bezbramkowym wyniku Flora stworzyła sobie dwie bardzo groźne sytuacje, Raków grał nerwowo. Gdyby jedna z nich zakończyła się golem, mogło być różnie. Teraz sytuacja będzie podobna. Presja będzie po polskiej stronie, gracie przed własną publicznością i musicie wygrać. Jeśli nie będzie wam szło, to i kibicom może zacząć brakować cierpliwości, co nie ułatwi zadania waszym zawodnikom.
Pan dobrze wie, jak wygrać z Polską. W 2012 roku brał pan udział w towarzyskim meczu z naszą reprezentacją, którą w Tallinie pokonaliście 1:0.
Wtedy mieliśmy dość silną drużynę, wygraliśmy po golu strzelonym w ostatnich minutach z rzutu wolnego przez Konstantina Vassiljeva. To był nasz dobry występ, pamiętam, że nie mieliście zbyt wielu okazji do zdobycia bramki. Oczywiście to był tylko towarzyski mecz, presja była zupełnie inna niż w starciach o stawkę. Ale to był debiut Waldemara Fornalika w roli selekcjonera i zawodnicy na pewno chcieli pokazać się nowemu trenerowi, więc nie było mowy o graniu na pół gwizdka. Teraz wiem, że w waszej reprezentacji też pojawiają się nowi piłkarze.
Michał Probierz deklaruje, że jednym z jego zadań jest odmłodzenie reprezentacji.
Widziałem, że jesienią powoływał nowych zawodników, teraz pewnie też postawi na kogoś nieoczywistego. A młodzi, pełni energii piłkarze będą podwójnie zmotywowani. Do tego występ w reprezentacji to zawsze doskonała promocja, tutaj zawodnicy będą jeszcze mieli świadomość, że stawką jest awans do mistrzostw Europy.
Jak pan wspomina współpracę z Michałem Probierzem? W 2012 roku trenował pana w Wiśle Kraków. Zapamiętałem go jako trenera, który za wszelką cenę chce wygrywać. Nienawidził porażek, wtedy był – tak to określę – bezpośredni i czasami wybuchała burza w szatni. Teraz jest bardziej doświadczony i może się zmienił? Kłopotem była też pewna bariera językowa. Polskim zawodnikom bez problemu przekazywał swoje uwagi, ci mówiący po angielsku tak łatwo tego nie przyswajali. Zauważyłem, że nie zmienił się, jeśli chodzi o zachowanie w trakcie meczu. Przy ławce rezerwowych był i jest energiczny, cały czas pokazuje, czego oczekuje od zawodników. Denerwował się, kiedy nie wychodziła realizacja planu nakreślonego na mecz. Oglądałem wasze spotkanie z Mołdawią w październiku ubiegłego roku i dało się zauważyć, że jest pod presją. Od czasu wspólnej pracy w Wiśle miał pan jeszcze kontakt z Probierzem?
Nie, już ani razu się nie spotkaliśmy. On odszedł w trakcie sezonu (2012/13), ja po nim i nigdy się nie widzieliśmy. To nie były udane rozgrywki dla Wisły, ale tak już bywa, że plany to jedno, życie drugie.
To już była Wisła, w której zaczęły objawiać się problemy po kadencji trenera Roberta Maaskanta i dyrektora sportowego Stana Valckxa. Pojawiły się pierwsze kłopoty finansowe. Pensje nie wpływały na czas i ten temat od razu poruszany był w szatni. To miało miejsce już wtedy, kiedy Michał przejął zespół i na pewno mu nie pomogło. Niektórzy piłkarze myślami byli nie na boisku, ale zastanawiali się, co robić. Może wtedy trzeba było postawić sprawę jasno: kto chce dalej grać dla Wisły, mimo kłopotów, niech zostanie. Kto boi się podjąć ryzyko, rozgląda się za innym klubem i obawia się kontuzji, niech odejdzie. A tak nie wszyscy byli na sto procent zaangażowani i to odbijało się na wynikach.
Jak pan wspomniał, w 2012 wygraliście po golu Vassiljeva. Czasy się zmieniają, a on nadal jest liderem reprezentacji Estonii.
W tym roku będzie miał już 40. urodziny, więc dla niego to już ostatnia szansa, by pokazać się w reprezentacji. Szybkości może trochę mu brakuje, ale doświadczenia nie da mu się odmówić. Ono przydaje się na boisku, często podpowiada młodszym zawodnikom, szczególnie kiedy gra się na pełnym stadionie, jest tumult, a tak pewnie będzie w Warszawie w meczu z wami.
W reprezentacji Estonii już trzy mecze rozegrał 20-letni Nikita Vassiljev? To rodzina Konstantina?
Nie, to przypadkowa zbieżność nazwisk. Nie są spokrewnieni. Selekcjonerem estońskiej reprezentacji od 2021 roku jest Szwajcar Thomas Häberli. Jak jest oceniany? Na początku osiągał nawet dobre wyniki jak na kadrę Estonii. Mówiło się, że widać pomysł na grę i że stworzy coś ciekawego. Jednak poprzedni rok był bardzo słaby, choć zaczął się obiecująco. Na starcie eliminacji EURO 2024 graliśmy w Austrii i po pierwszej połowie prowadziliśmy 1:0. Rywale wyrównali po przerwie, a zwycięskiego gola strzelili w 88. minucie. To był dobry mecz w wykonaniu naszej reprezentacji i spodziewano się, że jeśli taka gra będzie kontynuowana, to przyjdą punkty. Przyszedł tylko jeden, po wyjazdowym remisie z Azerbejdżanem (1:1). Toczyły się rozmowy, czy Häberlego zostawić, czy zwolnić. Ostatecznie pracuje dalej, ale mecz z Polską może zdecydować o jego przyszłości.
Na koniec zapytam, co u pana syna Danilla, też bramkarza? W połowie roku wywalczył ze SPAL mistrzostwo Włoch U-18.
Teraz jest wypożyczony do zespołu z Serie D. Rozważaliśmy, czy nie przenieść się na stałe do innego klubu, było kilka zapytań z Polski, jedno z Portugalii, ale nic z tego nie wyszło. Teraz poczekamy do czerwca, wtedy skończy mu się stypendium i zobaczymy, co będzie dalej. Talentu mu nie brakuje, ma dobre warunki fizyczne. Ważne, aby trafił do klubu, w którym wiedzą, jak pracować z młodymi bramkarzami.
Presja będzie po polskiej stronie, gracie przed własną publicznością i musicie wygrać.