MAGICZNA LICZBA DWÓCH TRENERÓW
Po niedzielnym spotkaniu Zagłębia Lubin z Cracovią Waldemar Fornalik i Jacek Zieliński będą mogli sobie przybić przyjazną „piątkę” niezależnie od tego, co wydarzy się na boisku. Za długo się znają, za bardzo szanują, zbyt wiele przeżyli, by jakiekolwiek wydarzenie z meczu i końcowy wynik uniemożliwił chociaż krótką, lecz serdeczną rozmowę. A tym razem okazja będzie wyjątkowa.
Od razu zaznaczmy, że nie są najstarszymi szkoleniowcami obecnie pracującymi w PKO BP Ekstraklasie. W kategorii wiekowej 60 plus jest trzech trenerów, a Zielińskiego i Fornalika przedziela Jan Urban, z fascynującego dla polskiego futbolu rocznika 1962 (bo i Dziekanowski, i Tarasiewicz, i Furtok!). Natomiast Zieliński i Fornalik są obecnie zdecydowanie na dwóch czołowych miejscach pod względem trenerskiego doświadczenia na ligowej ławce.
Itu jesteśmy przy niesamowitej liczbie. 900. Tyle meczów po rozegraniu niedzielnej konfrontacji w Lubinie będą mieli łącznie w swojej trenerskiej karierze Fornalik (517) i Zieliński (383). Trzeba niezwykłego zbiegu okoliczności, aby ta okrągła liczba została odnotowana akurat w bezpośrednim starciu prowadzonych przez nich drużyn.
Jako piłkarze ledwo się o siebie otarli, bo Jacek Zieliński w ekstraklasie zagrał wszystkiego 15 meczów w barwach Siarki Tarnobrzeg, no a Fornalik był ligowcem pełną gębą i nawet mistrzem Polski z Ruchem Chorzów, z którym w elicie zagrał 234 mecze. W szkoleniowej robocie zdobycze Fornalika pod wieloma względami też są znaczniejsze, łącznie z tym, że był też selekcjonerem Biało-czerwonych. Obaj panowie są za to równi w bardzo prestiżowej klasyfikacji – po jednym razie wygrywali ligę; Zieliński z Lechem, Fornalik z Piastem.
Wczasach gdy zapanowała moda na młodych, otwartych na nowinki taktyczno-analityczne trenerów, w Zagłębiu i Cracovii stawiają na weteranów. Oni też chcą być nowocześni, nadążać za trendami, ale nie próbują oszukiwać ani wieku, ani przyzwyczajeń. Ich bezcenną siłą jest ogromne doświadczenie wyniesione z wielu piłkarskich szatni, a zarazem mają w sobie dość pasji i pokory, by ciągle się uczyć i szukać wspólnego języka z piłkarzami, którzy są od nich, lekko licząc, trzy razy młodsi. Jeżeli tego ognia by w nich zabrakło, nie mieliby szans – nie przetrwaliby w dzisiejszym piłkarskim świecie. W takim wieku i z takimi osiągnięciami niby łatwiej zdobyć w drużynie autorytet, ale jest tutaj haczyk. Auto
rytet to wielkie słowo, często mylone z posłuchem. Młodzi mogą grzecznie słuchać starszego pana trenera, ale przecież za jego plecami już tacy karni być nie muszą. Istota rzeczy sprowadza się do tego, aby swoje pomysły młodzieży nie tyle narzucić i nakazać, ile umieć ją przekonać. Fornalik w Zagłębiu jest od ponad roku i to przekonywanie ciągle trwa. Ciągle można odnieść wrażenie, że jego zespół powinien grać lepiej, że trener takiego formatu jest w stanie odcisnąć na drużynie mocniejsze piętno. Nie chodzi już tylko o miejsce w tabeli, ale o styl gry, który bardzo rzadko może się podobać piłkarskiej Polsce, te momenty są nieuchwytne, to ledwie przebłyski.
Jeszcze większy problem miał Zieliński, ale gdy w zaległym grudniowym meczu Cracovia pokonała Legię (2:0), jakby wstąpił w nią nowy duch. No a 6:0 z Radomiakiem
wywołało szmer, który przetoczył się przez całą ligę jak długa i szeroka. To jest wynik godny zauważenia i skomentowania, nad 6:0 z Radomiakiem do porządku dziennego tak zupełnie bezrefleksyjnie przejść się nie da. I w dyskusji o możliwościach dzisiejszej Cracovii pojawia się całkiem sensowny wniosek, że z dalej idącymi ocenami należy jeszcze poczekać na ten lubiński mecz. Bo gdy teraz Pasy zleją jeszcze Zagłębie, będziemy mieli do czynienia z piękną metamorfozą drużyny, której w połowie grudnia niektórzy wróżyli spadek. Ale kolejna porażka Zagłębia oznaczałaby wpędzenie Miedziowych już w całkiem bliskie sąsiedztwo strefy spadkowej!
Na boisku muszą się zatem posypać iskry, lecz po meczu obaj trenerzy, jeżeli nawet jeszcze długo będą buzować w nich emocje, gdzieś w kuluarach na pewno się do siebie z sympatią uśmiechną.