Do kogo będzie należeć wiosna?
Jesienią w I lidze nikt nie mógł narzekać na nudę. Wiosna na zapleczu PKO BP Ekstraklasy, która rozpoczyna się w ten weekend, zapowiada się jeszcze ciekawiej.
Rwunda jesienna była jedną z najdziwniejszych dla obecnego lidera, czyli Arki Gdynia. W poprzednich latach Żółto-niebiescy przerabiali ten sam scenariusz. Ich próba szturmu na czołówkę zazwyczaj kończyła się późniejszą porażką
barażach. Tym razem od pierwszej kolejki rozgrywek atmosfera wokół klubu była znacznie słabsza, bo kibice, domagając się odejścia właścicieli, czyli rodziny Kołakowskich, rozpoczęli protest, którego głównym elementem był bojkot domowych meczów. To nie przeszkodziło drużynie Wojciecha Łobodzińskiego w tym, aby podołać zadaniu sportowemu. Od września do listopada arkowcy odnieśli siedem wygranych z rzędu, zwieńczając imponującą serię triumfem w derbach nad Lechią Gdańsk. I choć zespół z Gdyni może żałować samej końcówki rundy, bo w trzech ostatnich starciach zdobył tylko dwa oczka, to cała jesień w wykonaniu Arki pozwala wierzyć, że powrót do Ekstraklasy jest na wyciągnięcie dłoni.
Architekci sukcesu
Oceniający dotychczasowe rozstrzygnięcia w I lidze Tomasz Łapiński powiedział, że „byłby zaskoczony, gdyby w tych rozgrywkach zabrakło niespodzianek”. Takowe miały miejsce też w tym sezonie, bo o promocję do PKO BP Ekstraklasy ubiegają się nie tylko potentaci, ale również GKS Tychy, Odra Opole oraz Motor Lublin. W rolach głównych występują ich trenerzy, którzy dość nieoczekiwanie jesienią wycisnęli ze swoich piłkarzy więcej niż ktokolwiek mógłby się spodziewać. Dariusz Banasik prowadzący GKS Tychy sam przyznawał, że jego celem jest awans do Ekstraklasy, ale w przeciągu dwóch lat. 50-letni szkoleniowiec zapewne nie przypuszczał, że bardzo młody i zmieniony zespół będzie w stanie rywalizować o najwyższe pozycje raptem kilka miesięcy po tym, jak przychodził do klubu, aby ratować go przed degradacją do II ligi. Podobne słowa można napisać o Adamie Noconiu, który sprawił, że Odrę Opole do dzisiaj można nazywać największą niespodzianką sezonu. Z kolei Goncalo Feio postawił na tak efektowny i skuteczny sposób gry, że o Portugalczyku znacznie mniej mówi się w kwestiach jego pozaboiskowych wybryków.
Na nie mniejsze uznanie zasługuje też rezultat osiągnięty przez Znicza Pruszków pod wodzą Mariusza Misiury. Najskromniejszy z beniaminków przed rozpoczęciem rozgrywek skazywany był na spadek, a wielu widziało w nim głównego dostarczyciela punktów. Tymczasem dzielnie walczący pruszkowianie na półmetku sezonu mają pięć punktów przewagi nad strefą spadkową i do jesieni przystąpią z żywymi nadziejami na pozostanie w I lidze.
Pracował na rusztowaniu
Jeżeli mielibyśmy wyróżnić za pierwszą część sezonu jeszcze jednego szkoleniowca, to idealnym kandydatem byłby Szymon Grabowski. Jak przyznał wspomniany Tomasz Łapiński, „Grabowski od początku sezonu musiał pracować na rusztowaniu”. Trudno o bardziej trafne określenie warunków, z którymi 42-latek zmierzył się w Gdańsku. O tym, jak olbrzymi bałagan panował w Lechii kilka miesięcy po spadku, najlepiej świadczy fakt, że na pierwsze spotkania obecnego sezonu drużyna nie miała jeszcze przygotowanych nowych kompletów strojów. Na domiar złego w połowie rundy kontuzji nabawił się niekwestionowany lider drużyny, czyli Luis Fernandez. Niewiele wskazywało na to, że gdańszczanie tak dobrze poradzą sobie bez Hiszpana, ale w ostatnich siedmiu meczach rundy ponieśli tylko dwie porażki i utrzymali miejsce w ścisłej czołówce. Obecna strata do lidera wynosząca tylko dwa oczka to tak naprawdę żaden powód do zmartwień. Przed startem wiosny Lechia ma po prostu argumenty przemawiające za tym, że jest w stanie powalczyć o bezpośredni awans do Ekstraklasy.
Musiał zrezygnować sam
Niemal od początku sezonu ciągnęła się saga związana z potencjalnym odejściem Radosława Sobolewskiego. Szkoleniowiec, który przed rokiem zastąpił Jerzego Brzęczka, miał awansować z Wisłą Kraków do Ekstraklasy, ale im dłużej trwały ligowe zmagania, tym coraz bardziej widoczny był brak pomysłu na to, jak prezentować ma się Biała Gwiazda. Mimo to cierpliwości w gabinetach krakowskiego klubu nie brakowało, bo Jarosław Królewski nawet nie myślał o zwolnieniu Sobolewskiego.
Aby przy Reymonta doszło do zmiany trenera, zrezygnować z tej funkcji musiał sam zainteresowany. Były reprezentant Polski wywiesił białą flagę po porażce w Niecieczy z Bruk-betem Termalicą. Gdyby nie to, klub nawet wtedy nie miał zamiaru go pożegnać, co publicznie przyznał Jarosław Królewski. Prezes Wisły postanowił wybrać nowego szkoleniowca z pomocą specjalnie stworzonego algorytmu. Białą Gwiazdę do elity wprowadzić ma Albert Rude, czyli Hiszpan, który pod Wawelem będzie pracować z aż dziewięcioma piłkarzami ze swojego kraju. Przed rozpoczęciem tego eksperymentu – bo inaczej trudno nazwać tę sytuację – znacznie więcej głosów sceptycznych niż entuzjastycznych, ale nikt nie ma wątpliwości, że ponowny brak awansu Wisły do Ekstraklasy byłby olbrzymim rozczarowaniem.
Degrengolada w Sosnowcu i Bielsku-białej
Po minionych czterech sezonach w Sosnowcu wydawało się, że gorzej już być nie może. 11., 17., 15., 11. – to miejsca Zagłębia w ostatnich czterech latach, które dla kibiców tego klubu był prawdziwą drogą przez mękę. Obecna kampania jest kontynuacją cierpienia, bo na półmetku rozgrywek sytuacja sosnowiczan stała się beznadziejna. Zagłębie jesienią wygrało tylko dwa mecze, zajmuje ostatnie miejsce i traci do bezpiecznych lokat aż osiem punktów. Ratunkiem dla klubu mają być zmiany, do których doszło zimą. 0,74 procent akcji wykupił Rafał Collins i otrzymał zupełną swobodę w zarządzaniu pionem sportowym, a jedną z jego pierwszych decyzji była zmiana na stanowisku trenera, gdzie Artura Derbina zastąpił Aleksandr Chackiewicz. O ile postępujący jesienią rozkład Zagłębia Sosnowiec dziwił niewielu, to nieoczekiwanie do walki o miano największego rozczarowania sezonu włączyło się Podbeskidzie Bielsko-biała. Górale, którzy mieli ambicje gry o czołowe lokaty, wpadli do strefy spadkowej i ugrzęźli w niej na dobre. Zimą w klubie dokonano wielu zmian kadrowych, a trenerem, który ma utrzymać bielszczan przed spadkiem, jest Dariusz Marzec. 54-latek doskonale zna realia zaplecza Ekstraklasy i bez wątpienia imponować może jego bilans w I lidze, gdzie do tej pory odniósł 31 zwycięstw w 57 meczach.
Co ciekawe, oba kluby łączy osoba Kamila Bilińskiego. Piłkarz, który w poprzednim sezonie strzelił dla Podbeskidzia 16 goli, latem trafił do Zagłębia, a tam nagle zapomniał, jak pokonywać pierwszoligowych bramkarzy. W osiemnastu rozegranych spotkaniach Biliński zdobył
tylko trzy bramki i wszystko wskazuje na to, że indywidualnie zanotuje swój najsłabszy sezon w I lidze od czterech lat (w sumie strzelił 54 gole w historii rozgrywek). Co więcej, istnieje duże prawdopodobieństwo, że wraz ze swoją drużyną spadnie na trzeci poziom rozgrywkowy, co byłoby smutnym wpisem do CV bogatej kariery 36-letniego napastnika.
Kwadratowe jaja w Łęcznej
W konkursie na najbardziej niezrozumiałą decyzję sezonu póki co wygrywa Górnik Łęczna, skąd w końcówce poprzedniego roku przegoniono Ireneusza Mamrota. 53-latek w poprzednim sezonie objął zespół walczący o utrzymanie i dokonał tej sztuki, zajmując dwunaste miejsce z bezpieczną przewagą dziewięciu oczek nad kreską. I choć obecną kampanię rozpoczął od serii meczów bez porażki, długo pozostając na szczycie tabeli, to słabszy moment w listopadzie sprawił, że władze Górnika postanowiły dokonać zmiany.
Jak na razie trudno znaleźć entuzjastów takiego ruchu, nie mówiąc już o jego zrozumieniu. W Łęcznej stery przejął Pavol Staňo, czyli słowacki trener doskonale znający polskie podwórko. – Chcemy grać futbol totalny – zapowiedział odważnie Staňo, przed którym postawiono jasny cel. Górnik ma włączyć się do walki o awans na najwyższy poziom rozgrywkowy.
Odrodzenie Lebedyńskiego
Jeżeli ktoś na początku sezonu chciał gwarancji meczów z dużą liczbą goli, to spokojnie można było polecić mu spotkania z udziałem Chrobrego Głogów. Zdobycie bramki przeciwko drużynie prowadzonej wówczas przez Marka Gołębiewskiego nie należało do najtrudniejszych wyzwań, bo głogowianie w pierwszych dwudziestu meczach stracili aż dwadzieścia trafień. Nie może więc dziwić, że Chrobry okazał się pierwszym klubem, gdzie postanowiono dokonać zmiany szkoleniowca i powierzyć ratunkową misję Piotrowi Plewni.
Pod wodzą 46-latka Chrobry szybko zaczął punktować i wydostał się ponad kreskę, a olbrzymia zasługa w tym Mikołaja Lebedyńskiego. Spośród dziewiętnastu zdobytych bramek aż dziewięć okazało się jego autorstwa. To niewątpliwie odrodzenie snajpera, który w ubiegłej kampanii w barwach Stali Mielec raził nieskutecznością i nieporadnością, nie trafiając do siatki rywali ani razu. A warto przypomnieć, że do PKO BP Ekstraklasy trafiał z… Chrobrego, gdzie był najskuteczniejszym piłkarzem w zespole. Jak się okazuje, Głogów to dla Lebedyńskiego miejsce stworzone do strzelania goli.