DWA CIOSY WE WŁADCÓW CALCIO
Początek roku przyniósł złe wiadomości dla czołowych włoskich klubów – zniesienie ulg podatkowych, którymi objęci byli zagraniczni piłkarze, a potem utrzymanie liczby 20 drużyn w Serie A. Przeciwko obu rozstrzygnięciom protestowała elita calcio, ale przegrała z rządem i większością ligowej stawki.
Tak zwany Dekret Crescita (nie dotyczył tylko sportu) pozwalał klubom zaoszczędzić 50 procent podatków płaconych przez obcokrajowca. Został wprowadzony w 2019 roku, a pierwszą piłkarską gwiazdą, która z niego skorzystała, był Cristiano Ronaldo z pensją 50 mln euro w Juventusie. Zawodnicy zarobki negocjują w kwotach netto (do ręki), podatki to już problem klubów, poważnie obciążający ich budżety. Ta ulga pozwoliła sprowadzić wielu wartościowych zawodników, nie tylko Ronaldo, ale także m.in. Lukaku, Martineza, Pavarda, Eriksena, de Ligta, Abrahama, Pulisica. I choćby trenera Mourinho, wysoko ceniącego swoje usługi. Najlepiej obrazuje to przypadek Lautaro Martineza: jego 6 mln pensji netto kosztowało Inter 7,9 mln całkowitych kosztów brutto, natomiast od 1 stycznia (już bez Dekretu Crescita) to obciążenie wzrosło do 11,1 mln. Stracili na tym wszyscy, ale najwięcej czołowe kluby: Milan – 22,5 mln, Roma – 22,25, Inter – 14,9, Juventus – 12,4, Napoli – 11,9, Lazio – 7,4 mln euro. W sumie w minionym roku kluby Serie A zaoszczędziły około 150 mln euro. Nic dziwnego, że coraz częściej słyszymy (także w przypadkach Zielińskiego czy Szczęsnego) przy negocjacjach nowych kontraktów o nacisku na piłkarzy, aby godzili się na niższe pensje. – To gol samobójczy. Zmienią się strategie klubów, nastąpi zubożenie jakościowe – żalił się Giuseppe Marotta, dyrektor Interu. A jego kolega z Milanu, Giorgio Furlani, dodał: – To zniszczenie włoskiego futbolu. Przestaniemy być konkurencyjni. Tylko u nas można zmienić prawo z dnia na dzień, bez konsultacji z zainteresowanymi. Wicepremier Matteo Salvini, odpowiedzialny za zniesienie dekretu, ma inne zdanie. – Niemoralne było dyskryminowanie włoskich zawodników, którzy byli drożsi w utrzymaniu. Ginęły nam młode talenty – tłumaczył. I choć słysząc jego nazwisko, cisną mi się na usta różne wyrazy (to ten w koszulce z podobizną Putina), jego argumenty rozumiem. W końcu to, że Włosi nie zakwalifikowali się do mistrzostw świata w 2018 i 2022 roku, też skądś się wzięło…
Między innymi dzięki tym preferencjom płacowym trzy włoskie drużyny (Inter, Roma i Fiorentina) zagrały w ubiegłym roku w finałach wszystkich europejskich pucharów. Nie udało się zaoszczędzić na finansach, spróbowano na zdrowiu zawodników. W styczniu ustalono, że do 11 marca kluby zdecydują o ewentualnym zmniejszeniu ligi do 18 zespołów. Aby tego dokonać, potrzeba było 14 głosów z 20 klubów. Wynik był do przesądzenia i nie trzeba było tak długo czekać. Kilka dni temu 16 z nich zagłosowało za pozostawieniem obecnego stanu. Zmniejszyć ligę chciały: Inter, Juventus, Roma i Milan, czyli regularni pucharowicze. Można to zrozumieć. Pierwszy z nich poza ligą rozegrał w ubiegłym sezonie 19 spotkań, drugi 18, trzeci 17, a czwarty 14. Jeśli dodamy mecze towarzyskie i sparingowe oraz treningi (np. w hiszpańskim Getafe trener Bordalas ordynuje ich 280, czasem podwójnych!), to niespełna 10-miesięczny sezon jest wyniszczający dla piłkarzy. A w przyszłym roku w Lidze Mistrzów przybędą cztery nowe terminy. Ale co to obchodzi kogoś w takiej Salernitanie, która poza Serie A rozegrała tylko jeden oficjalny mecz. Szarzy ligowcy boją się o swój status, zmniejszenie kontraktów telewizyjnych (bo zamiast 380 meczów byłoby 306, a więc i niższa cena sprzedaży praw) i żal im tych dwóch meczów u siebie (każdy to co najmniej milion dochodu). I to przeważyło, a władcy calcio sobie poradzą.