HISTORIA I TERAŹNIEJSZOŚĆ, CZYLI OKRES OCHRONNY
Hokej na lodzie należy do najszybszych gier zespołowych świata. Oglądający mecze NHL narzekali, że tracą z oczu krążek. Faktycznie, w najlepszej lidze świata w hokeju na lodzie guma sunie po lodzie bądź leci nad nim z ogromną prędkością. Po strzale słowackiego olbrzyma Zdeno Chary krążek pofrunął z prędkością 175,1 km/h. Jednak najmocniejszy strzał w historii oddał Aleksandr Riazancew w KHL. Jeśli wierzyć wschodniej technice pomiarowej, to guma po uderzeniu Rosjanina pomknęła 186 km/h!
N★★★
HL to ostatnio dla Biało-czerwonych za wysokie progi. Krzysztof Oliwa grał za oceanem w klubowej elicie do 2005 roku, Mariusz Czerkawski do 2006. Później pocieszaliśmy się występami w najlepszej lidze świata Wojtka Wolskiego – urodzonego w Zabrzu reprezentanta Kanady, który podczas pandemii zakończył karierę. Brian Rafalski i Joe Pavelski mieli polskie korzenie, ale grali dla USA. Teraz trzymamy kciuki za 20-letniego Krzysztofa Maciasia, aby spełnił sen o występach w najmocniejszej lidze świata.
Co łączy Wolskiego z Rafalskim i Pavelskim? Wszyscy są medalistami olimpijskimi. Brutalna prawda jest taka, że z polską kadrą nie byliby w stanie nawet zakwalifikować się do igrzysk. Ostatni raz Biało-czerwoni rywalizowali w turnieju olimpijskim w 1992 roku w Albertville. Czerkawski zagrał we francuskiej imprezie jako 19-latek, obok legendarnego Henryka Grutha (rocznik 1957). Dla młodszych hokeistów z naszej obecnej kadry narodowej – urodzonych na przełomie XX i XXI wieku Dominika Pasia, Pawła Zygmunta czy Kamila Wałęgi – to „prehistoria”. Reprezentacyjnej starszyźnie – doświadczonym Marcinowi Koluszowi, Krystianowi Dziubińskiemu, Grzegorzowi Pasiutowi czy
Marcinowi Koluszowi – nie można zarzucić braku umiejętności, ale im najpewniej nie będzie dane reprezentowanie kraju w olimpijskich zmaganiach w roli zawodników. Bowiem w miniony weekend wybrańcy selekcjonera Roberta Kalabera zmarnowali szansę na walkę do końca o występ w igrzyskach w Mediolanie i Cortinie d’ampezzo 2026. Kolusz, Dziubiński i Pasiut za sześć lat, podczas ZIO 2030, będą już panami mocno po czterdziestce i – czego im życzę – zdolnymi trenerami.
S★★★
traciliśmy złudzenia, że decyzją IIHF (Międzynarodowej Federacji Hokeja na Lodzie) Biało-czerwoni wrócą na olimpijską ścieżkę 2026, kiedy z rywalizacji zostaną wykluczone Białoruś (to się wydarzyło we wtorek) oraz Rosja (wydarzy się zapewne w 2025 roku). Bo na jakiej podstawie nasz zespół miałby zostać wyciągnięty za uszy przez światowe władze dyscypliny i latem przeciwko trzem mocniejszym ekipom powalczyć o występ we Włoszech? Za awans o dwie klasy rozgrywkowe rok po roku? Bo nie dzięki pozycji w rankingu.
Nie zaklinajmy rzeczywistości. W Sosnowcu pod względem sportowym dobrze nie było. Polacy pokpili sprawę w roli gospodarzy w turnieju prekwalifikacyjnego. Byli faworytami, a wygrali tylko jeden mecz – 4:0 z najsłabszą w stawce Estonią. Ze średniej klasy Ukrainą, która w światowej hierarchii dziwnym trafem znajduje się aż dwa poziomy niżej, nasi przegrali po karnych 2:3. Z kolei Korei Południowej, której dziewięć miesięcy temu nie dali szans w mistrzostwach globu Dywizji IA 2023 w Nottingham, tym razem ulegli 2:3 po dogrywce. Naszej reprezentacji, która po dwóch dekadach wróciła do elity, nie wypada grać tak słabo, na dodatek przed swoją publicznością. Co gorsza, podczas sosnowieckiego turnieju kibice bez trudu mogli dostrzec krążek, kiedy akcje wyprowadzała polska ekipa.
K★★★
alaber grę naszej drużyny nazwał „improwizowaną”. Przyznał, że nie trafił z powołaniami. Cenię selekcjonera za to, że nie zrzuca winy na dziennikarzy i cyklistów. Na razie nieliczne grono polskich żurnalistów piszących o hokeju stoi murem za szkoleniowcem. Kiedy zasugerowałem, że ktoś z dziennikarskiego środowiska może domagać się zwolnienia selekcjonera, zostałem wyśmiany. Przyjmuję krytykę. Mam świadomość, że po latach bez spektakularnego sukcesu dokonania Kalabera – zwłaszcza awans do elity po dwóch dekadach czekania – są ogromne. Tym bardziej że takiego cudu nie dokonał np. ceniony szkoleniowiec zza oceanu Ted Nolan. Kanadyjski trener klubów NHL w 2017 roku przybył naszej kadrze z odsieczą. Przybył, zobaczył, ale nie zwyciężył. W MŚ Dywizji IA 2018 roku prowadzeni przez niego Polacy mieli wejść do światowej ekstraklasy, a zajęli ostatnie miejsce na zapleczu elity i spadli na trzeci poziom rozgrywkowy! W tydzień od uwielbienia do zwolnienia! Kalaber nie może spać spokojnie. Bo za trzy miesiące zakończy się okres ochronny, a wyniki Biało-czerwonych w elicie mogą zaszokować kibiców nastawionych na sukces. Polska uniknie starć z Kanadą, Finlandią czy Czechami, ale w grupie B w Ostrawie zmierzy się z trzema zespołami z czołowej czwórki MŚ 2023 – Niemcami, Łotyszami i Amerykanami, a także mocnymi Szwedami oraz Słowakami. Na papierze najmniej dzieli Orły od Francuzów i Kazachów, więc z tymi zespołami Polacy mogą powalczyć o przedostatnie miejsce w grupie B, dające utrzymanie w hokejowym niebie. Bo jeśli – nie daj Boże – spadniemy z elity, to znów na lata możemy pogrążyć się w marazmie. A tego i sobie, i Państwu nie życzę!