TOTALNY FALSTART I CO DALEJ?
Radomiak zaczął wiosnę w tak dramatyczny sposób, że już po dwóch meczach trzeba mówić o ciężkim kryzysie. Szefowie klubu są mocno zaniepokojeni, ale ciągle wierzą, że Maciej Kędziorek – znający się na trenerskiej robocie szkoleniowiec, ale bez doświadczenia w samodzielnej pracy na szczeblu centralnym – rozwiąże problemy i wyprowadzi drużynę na prostą. Drużyna Kędziorka wiosnę rozpoczęła najgorzej, jak się dało. Dwa mecze, zero punktów, bramki 0–10. To niewyobrażalna klapa, która nie ma precedensu w historii naszej piłki, odkąd obowiązuje system jesień-wiosna, czyli od ponad 60 lat. Pamiętam natomiast drużynę, która sezon (a nie piłkarską wiosnę) zaczęła biegunowo odmiennie, co w tym miejscu warto odnotować. W 1985 roku Górnik Zabrze trenera Huberta Kostki, m.in. z debiutującymi po transferach Janem Urbanem i Andrzejem Iwanem, pokonali u siebie Zagłębie Sosnowiec 6:0 i na wyjeździe Motor Lublin 4:0. W trzecim meczu wygrali z Górnikiem Wałbrzych 2:0, co – jeżeli tamten wielki Górnik chcemy konsekwentnie traktować jako lustrzane odbicie – nie jest teraz dobrą wróżbą dla Radomiaka.
W radomskiej ekipie ewidentnie coś się zacięło. Najprościej uznać, że o absurdalnie wysokich porażkach zadecydowała gra w liczebnym osłabieniu przez znacznie większą część czasu spotkaniach z Cracovią (0:6) i Pogonią (0:4), ale to z pewnością nie może być wyczerpującym usprawiedliwieniem. Tym bardziej nie jest nim trywialne wskazywanie na fakt, że widocznie Radomiakowi takie spektakularne wywrotki się zdarzają, a najważniejsze, aby potrafił się podnosić i wracać do równowagi. W tym kontekście oczywiście jest przypominany domowy mecz z Zagłębiem Lubin z maja 2022 roku, który drużyna Mariusza Lewandowskiego nie wiedzieć czemu przegrała aż 1:6.
Dzisiaj jednak sytuacja jest inna. Radomiak gra na nowym, choć wciąż jeszcze niedokończonym stadionie, zadomowił się na poziomie Ekstraklasy, zdawało się, że zaczyna wyciągać konstruktywne wnioski z popełnionych błędów. Zatrudnienie trenera Kądziorka było sugestią, że właścicielom klubu zależy na realizowaniu długofalowego projektu bez szukania drogi na skróty. Kędziorek – z doświadczeniem współpracy w ligowych sztabach z takimi trenerami jak John van den Brom, Maciej Skorża i Marek Papszun – miał wnieść spokój do szatni, czego nie potrafił wcześniej zagwarantować Constantin Galca, i stosować swoje pomysły.
To prawda, że nigdy nie prowadził zespołu w Ekstraklasie, ale wiele znaków na niebie i ziemi wskazywało, że 44-letni szkoleniowiec już do takiego zadania dojrzał. Dostał drużynę mocno międzynarodową, ale też nikt od niego nie oczekiwał, że z miejsca zaatakuje ligowe podium. Mocne fundamenty, sensowna selekcja, wypracowanie własnego stylu – na tym na razie ma się skupić. W grudniu nie wyglądało to źle. W trzech meczach ugrał pięć punktów. W styczniu miał czas, by popracować z drużyną z uwzględnieniem zaplanowanych kadrowych zmian. Zaczęła się ligowa wiosna i Kędziorek ze swoją drużyną ma nie lada problem.
Szefowie Radomiaka muszą być teraz zakłopotani bardziej niż bezpośrednio uwikłany w dwa blamaże szkoleniowiec. Zespół pod względem jakości w tej chwili nie jest w stanie sprostać ligowym wyzwaniom. Gdyby wszyscy byli zdrowi, bez kartkowych kar i w optymalnej formie, gra i wyniki zespołu byłyby znacznie lepsze. W Radomiu zakładano optymistyczny scenariusz. Do głowy nikomu nie przyszło, by na początku roku zaliczyć taką wywrotkę, która ma konsekwencje nie tylko sportowe, lecz także wizerunkowe, bo takie lanie odbija się szerokim echem i dociera też do ludzi nieinteresujących się namiętnie ligowymi rozgrywkami w formie zabawnej ciekawostki. Tyle że Radomiakowi do śmiechu nie jest. Potężny zgrzyt może zaszkodzić procesom, które w Radomiu się rozpoczęły i zaczynały przynosić wymierne efekty. Właściciele klubu chcą mieć solidną drużynę w PKO BP Ekstraklasie, w żadnym wypadku nie taką, która drży o utrzymanie i zarazem promującą piłkarzy na sprzedaż. W cyklu transferowym z poprzedniego sezonu odchodzili Karol Angielski za 650 tys. euro, Maurides za 500 tys. euro, Mateusz Grzybek za 250 tys. euro, było też wypożyczenie Filipa Majchrowicza z 50 tys. euro. W zimowym oknie sprzedano Pedro Henrique za 700 tys. euro, Ediego Semedo za 300 tys. euro i Alberta Posiadałę za 500 tys. euro. W dwóch pierwszych przypadkach należało się spodziewać wyższej kwoty, ale nie zmienia to faktu, że Radomiak wypracował system sprzedawania piłkarzy i przynosiło mu to profity.
Jeżeli jednak przy takiej transferowej polityce zacznie kuleć drużyna, nie będzie to miało żadnego sensu, system szybko się załamie. Sprzedawanie najlepszych piłkarzy zawsze może skutkować nadmiernym osłabieniem drużyny. Niby oczywiste, a jednak w Radomiu o tym jakby zapomnieli. A może przesadzili z wiarą w moc trenera Kędziorka? W każdym razie bardzo źle by się stało, gdyby jego wytypowano na głównego winnego, bo tak przecież najłatwiej i najwygodniej. Tymczasem winnych w Radomiaku rzeczywiście nie brakuje.