Niedoceniona kadencja Mariusza Rumaka

Choć trenerska kariera Mariusza Rumaka związana jest głównie z Lechem, jej dziewięć miesięcy przypadło na okres pracy w Śląsku Wrocław. Dziś mało kto pamięta, jak burzliwa była to kadencja.

Kiedy kibice Śląska słyszą nawiązania do kadencji Rumaka w ich klubie, najczęściej towarzyszy im poczucie niedosytu i rozczarowania. Statystyki świadczą o tym, że obecny szkoleniowiec Kolejorza miał przy Oporowskiej wiele dobrych momentów i to nawet mimo wyjątkowo trudnych okoliczności pracy. Śląsk Rumaka potrafił notować imponującą serię meczów bez porażki, być przykładem szczelnej gry w defensywie dla całej ligi, a także ściągać na trybuny stadionu we Wrocławiu ponad 20 tysięcy fanów.

Oryginalne decyzje

Rumak pojawił się w Śląsku niespodziewanie zarówno w odniesieniu do czasu, jak i miejsca, biorąc pod uwagę, że jego notowania po pierwszym rozstaniu z Lechem nie należały do najwyższych. Młody szkoleniowiec po odejściu z Bułgarskiej podjął się nieudanej próby utrzymania w Ekstraklasie Zawiszy Bydgoszcz, w którym pracował jeszcze kilka kolejek po spadku. Po półrocznym bezrobociu do Rumaka odezwał się Śląsk, który wiosną 2016 roku zaplątał się w dramatyczną walkę o utrzymanie i zaczął podejmować szereg „oryginalnych” decyzji. Tadeusza Pawłowskiego, jeszcze przed zimową przerwą, na jeden mecz zastąpił Grzegorz Kowalski, w kolejnych siedmiu o punkty zespół prowadził doświadczony Romuald Szukiełowicz. Porażki z Zagłębiem (0:2) i Piastem (0:1) na początku marca 2016 roku przelały czarę goryczy, więc zadanie utrzymania w elicie powierzono Rumakowi.

– Nasz początek pod jego wodzą na ławce Śląska był dobry. To był pozytywny strzał dla zespołu, bo jeżeli od początku się wygrywa, to od razu łatwiej się pracuje. Można powiedzieć, że wtedy atmosfera robi się sama – podkreśla Mariusz Pawelec, który w tamtym czasie był podstawowym obrońcą zespołu z Wrocławia. Pod wodzą nowego szkoleniowca Śląsk nie przegrał żadnego z pierwszych siedmiu meczów, w kolejnych czterech doznał jednej porażki (1:2) z Górnikiem w Zabrzu po bramce straconej w doliczonym czasie. Wrocławianie bez większych problemów utrzymali się w lidze i do nowego sezonu startowali z poczuciem, że – z Rumakiem na ławce – szansa na ponowne wpakowanie się w tarapaty na dole tabeli raczej im nie grozi.

Nowoczesna piłka

– Zawsze był przygotowany merytorycznie, a także miał gotowy plan na każdy mecz. W dużej mierze szukał słabych punktów u przeciwnika oraz wolnych przestrzeni do wykorzystywania – mówi Pawelec. Od początku sezonu 2016/17 Śląsk zamiast na fajerwerki, postawił na pragmatyzm, a taki styl pozwolił mu zanotować cztery czyste konta w pierwszych czterech kolejkach po letniej przerwie. Wrocławianie nie przestraszyli się wymagającego terminarza i potrafili bezbramkowo zremisować z Lechem, Legią oraz Lechią, a także wygrać 2:0 w Szczecinie. Z Pogonią pierwszego gola dla drużyny Rumaka strzelił Adam Kokoszka. – Dobrze mi się współpracowało z trenerem Rumakiem, występowałem u niego jako defensywny pomocnik. Podobały mi się mikrocykle za jego kadencji, to była taka bardziej nowoczesna myśl szkoleniowa – ocenia były obrońca Śląska. Później wrocławianie rozgromili Wisłę w Krakowie 5:1, z biegiem czasu zaczęły nawarstwiać się problemy. Śląskowi coraz częściej zdarzały się tak zawstydzające występy: 0:4 z Jagiellonią czy 0:3 z I-ligową Bytovią w 1/8 finału Pucharu Polski. – W klubie nie było wtedy dobrej polityki transferowej, zawodnicy dołączali już po rozpoczęciu sezonu, więc taki okres byłby wymagający dla każdego trenera – wspomina Kokoszka.

Autorytet dla młodych

Śląsk Rumaka pierwszy domowy mecz w sezonie 2016/17 wygrał dopiero na początku listopada – z Zagłębiem (2:1), a i to nie przyniosło wyczekiwanego, pozytywnego przełomu, bo drużyna wciąż znajdowała się w dolnych rejonach tabeli. W rundzie rewanżowej bez walki oddawała spotkania rywalom, z którymi punktowała kilka miesięcy wcześniej: 0:3 z Lechem w Poznaniu, 0:4 z Legią we Wrocławiu w obecności ponad 22 tysięcy kibiców. Ekipę z Warszawy prowadził wtedy Jacek Magiera, a jego drużyna zafundowała gospodarzom jedną z największych traum w historii ekstraklasowych występów, bo już po siedmiu minutach prowadziła 3:0. Ostatni ligowy mecz 2016 roku oznaczał zwolnienie Rumaka ze Śląska – po domowej porażce z Arką (0:2) ówczesny prezes klubu Krzysztof Hołub na specjalnie zwołanej konferencji prasowej poinformował o zakończeniu współpracy.

– To były specyficzne czasy, bo w Śląsku panował wtedy duży chaos. Zapamiętałem trenera Rumaka jako człowieka o dużej kulturze osobistej i inteligencji zarówno boiskowej, jak i pozaboiskowej. Nie umiem go ocenić od strony merytorycznej, bo nie jestem trenerem – mówi dzisiaj Hołub. Z jego obserwacji wynika, że Rumak potrafił być autorytetem dla młodych zawodników. – Moim zdaniem bardzo dobrze pracuje z młodzieżą i ma na nią znaczny wpływ. Z tego co słyszałem, z otoczenia piłkarzy, czasami trenerowi brakuje twardej, silnej ręki, by w zdecydowany sposób walnąć pięścią w stół – dodaje były prezes Śląska.

Nie tylko przygotowanie

Oceny niedługiej kadencji Rumaka we Wrocławiu do dziś stanowią przestrzeń zawziętych i emocjonalnych dyskusji. Nie brakuje głosów, że dysproporcja między wynikami z wiosny oraz jesieni 2016 roku wynikała głównie z przebiegu zimowych przygotowań pod wodzą Romualda Szukiełowicza. Poprzednik Rumaka nie wyjechał do ciepłych krajów, tylko – jak za dawnych lat – zorganizował obóz w polskich górach. – Był bardzo intensywny, jeden z mocniejszych w mojej karierze i sam trener Rumak krótko po przyjściu pochlebnie wypowiedział się na temat naszego przygotowania fizycznego, ale nie odbierałbym mu zasług. Nie zapominajmy, że to on ułożył nas po swojemu i prowadził do dobrych wyników – podkreśla Pawelec. Kokoszka zwraca uwagę, że gdyby przygotowanie fizyczne decydowało o wynikach, to po kilku wiosennych meczach Szukiełowicza Śląsk nie szukałby nowego szkoleniowca. – Bazowanie na samym przygotowaniu fizycznym w dzisiejszej piłce to za mało. Trzeba jeszcze coś przygotować i wypracować, żeby dobrze biegać i wyglądać na boisku. Tamten obóz mógł mieć wpływ, jak później wyglądaliśmy, ale z drugiej strony w pierwszych meczach po zimowej przerwie przegrywaliśmy – mówi 11-krotny reprezentant Polski. Czy Rumak został zwolniony ze Śląska zbyt szybko? – A kiedy którykolwiek trener w naszej lidze dostał szansę na wyjście z kryzysu? – uśmiecha się Kokoszka.

Bolesne przypomnienie

Po odejściu ze Śląska Rumak do tej pory raz miał okazję zagrać przeciwko byłemu pracodawcy i przypomniał się w wyjątkowo bolesny sposób. W połowie sierpnia 2017 roku prowadzony przez niego Bruk-bet Termalica Nieciecza (1:1) odebrał wrocławianom dwa punkty po golu w ostatniej akcji meczu, w którym zupełnie nie zasługiwał na uniknięcie porażki. – Jego Lech ma teraz dobry zespół, szeroką kadrę i dużą szansę na mistrzostwo Polski. Z takimi zespołami na pewno pracuje mu się lepiej niż w mniejszych klubach czy w I lidze, gdzie trzeba się mierzyć z wieloma innymi, często nie tylko sportowymi problemami – mówi Kokoszka.

– Mam nadzieję, że w tym sezonie trener Rumak sięgnie po swoje trzecie wicemistrzostwo z Lechem, a w tabeli wyprzedzi go Śląsk – kończy były prezes klubu z Wrocławia Krzysztof Hołub.