Probierz musi zostać na dłużej
Doprowadźmy wreszcie do sytuacji, w której nie będziemy musieli już narzekać, że są piłkarze dobrze spisujący się w zagranicznych klubach, ale przyjeżdżają na kadrę i spuszczają z tonu, bo traktują ją jak familiadę – mówi były bramkarz reprezentacji Polski Jan Tomaszewski.
ANTONI BUGAJSKI: Z obawami czeka pan na baraże o EURO 2024? JAN TOMASZEWSKI: Nie mam obaw.
Nie wierzę.
To niech pan posłucha dlaczego. Mam pewność, że najgorsza kompromitacja nastąpiła, czyli porażka z Mołdawią za Fernando Santosa, plus te dwa nieszczęsne domowe remisy już jesienią, bo gdybyśmy te mecze wygrali, już bylibyśmy na EURO. W całych eliminacjach mieliśmy tylko 1 punkt więcej od Mołdawii. Równie potężna katastrofa w tak krótkim czasie na zdrowy rozum nie może się nam znowu przytrafić.
Czyli pana optymizm wynika z faktu, że równie źle nie może już być? Straciliśmy pięć punktów z Mołdawią! Takie katastrofy szybko się nie powtarzają.
Przyznaję, że to wyśrubowane „osiągnięcie”, ale właśnie ono wskazuje, że z Estonią teoretycznie też nam się może przytrafić wpadka stulecia.
Nie, nie, nie. Gdyby teraz miał się odbyć kolejny mecz z Mołdawią, z całą stanowczością powiedziałbym, że nasze bramki zaczynam liczyć dopiero od trzech. Tak samo mówię przed meczem z Estonią. No powtarzam, że takie cuda dwa razy się nie zdarzają, a porażka z Estonią byłaby cudem porównywalnym. Zresztą przegrana w Kiszyniowie to było piłkarskie samobójstwo. Powinniśmy po pierwszej połowie prowadzić już 5:0, a przegraliśmy 2:3, a właściwie 2:4, bo sędzia z niezrozumiałych powodów nie uznał gospodarzom jeszcze jednej prawidłowo zdobytej bramki.
Co zrobić, by mieć gwarancję, że ta makabra się nie powtórzy? Wystarczy, że porządnie przygotujemy się do meczu i poważnie potraktujemy swoje obowiązki. Musimy wygrać z Estonią i już mieć na uwadze finał baraży, czyli wyprawę do Walii, bo wydaje mi się, że Finlandia w Cardiff nie da rady. Mam tylko nadzieję, że tanio skóry nie sprzeda i mecz będzie trwał 120 minut, więc Walijczycy w przeciwieństwie do nas okrutnie się zmęczą. Ten fakt w jakimś stopniu osłabiłby atut własnego boiska w starciu z Polską.
A jak duże zmiany powinny zajść w naszej kadrze po tych kwalifikacjach?
W meczach barażowych powinni zagrać piłkarze wyłącznie już sprawdzeni w narodowej drużynie, jeżeli nawet mają na sumieniu te kompromitujące wpadki. Nie wyobrażam sobie, by mógł wystąpić choćby jeden debiutant, bo to jest najgorszy moment na wprowadzanie kogokolwiek do zespołu, nie możemy sobie pozwolić na choćby najmniejszą zagadkę i zastanawianie się, jak jeden czy drugi zagra. To jest robota dla sprawdzonej ekipy, za duża stawka leży na stole. Mam na myśli oczywiście finał baraży, bo jak już powiedziałem, w meczu z Estonią liczę od trzech goli. Ale i z Estonią należy zagrać szesnastką, która pojawi się na boisku zapewne w Cardiff. Dublerzy wprowadzani podczas meczu mogą mieć kluczowe znaczenie, piłkarz grający na podmęczonego przeciwnika jest w stanie zrobić różnicę. Do tej roli idealnie pasuje między innymi Kamil Grosicki. Grosicki w Pogoni Szczecin świetnie sobie radzi w podstawowym składzie, nie widać, żeby mu brakowało sił.
W Pogoni to jest tak samo, jakbyś był w podstawówce. Nie mam oczywiście nic do tej drużyny, ale do poziomu naszej ligi, bo jest ona szkołą podstawową w stosunku do tych, w której są Robert Lewandowski, Nicola Zalewski czy Przemysław Frankowski. Dla kadry Grosicki naprawdę dużą wartość może mieć jako zawodnik wchodzący, wtedy zmęczeni już rywale będą mieli z nim kłopot.
A jak traktować Piotra Zielińskiego, który w Napoli raczej już nie będzie grał?
Żadne „raczej”. On już nie będzie grał.
W poprzedniej ligowej kolejce z AC Milan (0:1) wystąpił jednak w podstawowym składzie. Specjalnie rzucili go na Milan, bo było jasne, że Napoli tego meczu nie wygra, więc z Piotra spokojnie można było zrobić kozła ofiarnego. A potem grali u siebie z Genoą (1:1), było pięć zmian, do samego końca walczyli o remis, bo przegrywali, a nasz piłkarz i tak siedział na ławce. Powiedzmy sobie otwarcie – Zieliński w Napoli jest skończony.
Jeżeli tak, to czy zdoła przygotować dobrą formę na baraże?
To jest zadanie dla PZPN i Michała Probierza. Powinni mu natychmiast wysłać trenera, który będzie nadzorował indywidualne treningi. Oczywiście sam też mógłby sobie teraz zatrudnić trenera, ale szkoleniowiec ze sztabu kadry to zupełnie inna jakość, bo adekwatna do potrzeb naszej reprezentacji. Szkoleniowiec wysłany z Polski będzie go dodatkowo mobilizował, z tego mogą być same korzyści. Zieliński powinien rywalizować o miejsce w składzie z Sebastianem Szymańskim, ale między nimi nie ma konfliktu interesów, bo jeżeli mecz zacznie Szymański, to Zieliński jest w stanie dać bardzo mocną zmianę.
Co ewentualnie przegrane baraże, nie mówię już o Estonii, ale o finale w Cardiff albo w Helsinkach, będą oznaczać dla przyszłości prezesa PZPN Cezarego Kuleszy?
On szczególnie odpowiada za losy kadry, bo praktycznie jednoosobowo decydował o wyborze selekcjonerów. A to niedobrze. Powinien był powołać komisję złożoną z doświadczonych trenerów, którzy w tej kwestii mają znacznie większe kompetencje niż on. Kiedyś tak to właśnie działało i było lepiej. Samodzielnie selekcjonerów wybierał Zbigniew Boniek, co też mogło budzić zastrzeżenia, ale on przynajmniej był wybitnym, światowej klasy piłkarzem, miał też, cokolwiek byśmy nie powiedzieli, doświadczenie w pracy trenerskiej. Kuleszy takie realne, a nie na pokaz wsparcie kilkuosobowego ciała mogłoby tylko pomóc. Oczywiście na koniec i tak on podejmowałby decyzję. Mówię o idealnym rozwiązaniu, od którego niestety ciągle jest daleko.
Zgadza się pan, że awans Biało-czerwonych siłą rzeczy znacząco poprawiłby także notowania prezesa?
To jest poza dyskusją. Uśmiecham się natomiast, gdy słyszę albo czytam, że brak awansu powinien oznaczać dymisję szefa PZPN. Na miłość boską, bądźmy poważni! Prezes Kulesza wypełnia kadencję, która wygasa w drugiej połowie przyszłego roku i jakbyśmy nie krytykowali jego i reprezentacji Polski, nie dzieje się nic takiego, co miałoby tę kadencję skrócić. Są zasady, regulaminy, statut.
Broni pan Cezarego Kuleszy jako prezesa PZPN? Bronię go w tym sensie, że wszyscy możemy mu naskoczyć. Jeżeli sam Kulesza nie zechce odejść, a dlaczego miałby chcieć, to nadal powinien być prezesem PZPN i trzeba wszystko zrobić, aby mu pomóc, w naszym wspólnym, sportowym interesie. Gdy ktoś zachęca, żeby bojkotować mecz z Estonią, żeby osłabić obecne władze PZPN, to jestem wściekły, bo to rzadki przypadek głupoty. Natomiast, tak czy siak, po meczach barażowych powinna być zastosowana gruba kreska, czyli odcięcie się od przeszłości i nowe otwarcie. Pod wodzą Kuleszy, bo on jest prezesem PZPN. Dmuchajmy w jedną trąbę. Skupmy się na tym, by zacząć działać profesjonalnie.
Jak pan to rozumie?
Zacznijmy od tego, że jeżeli nie awansujemy, powinna być zmiana kadry narodowej.
Co to znaczy?
To znaczy, że trzeba wielu zawodnikom podziękować, bo nie podejmują walki, i tworzyć nową drużynę. A jeżeli awansujemy na EURO, też trzeba odmłodzić skład, nawet kosztem wyników na mistrzostwach, bo jeżeli nie wyjdziemy z grupy, świat się nie zawali. Po prostu chciałbym, żeby w Niemczech Polska, jeżeli już miałaby przegrywać, to niech przegrywa w stylu, w jakim na ostatnim mundialu przegrywała z Francją (1:3), a nie z Argentyną (0:2). A potem jesienią są jeszcze podwójne mecze w Lidze Narodów z Chorwacją i Portugalią, czyli kolejne bezcenne lekcje. Wykorzystajmy te okazje maksymalnie. Oczywiście utrzymania w najwyższej kategorii Ligi Narodów i tak mamy prawo oczekiwać, bo w grupie jest Szkocja, z którą możemy skutecznie rywalizować także przy założeniu, że jest proces dużych zmian w kadrze.
Michał Probierz powinien ocalić stanowisko nawet w przypadku porażki w barażach?
On musi zostać, bo trzeba będzie zrobić nową, odmłodzoną drużynę. A który trener z olbrzymim doświadczeniem na ławce ma największe pojęcie o naszej kadrze i o młodych piłkarzach, którzy mogą do niej pretendować? Oczywiście, że Probierz, który wcześniej pracował też z reprezentacją U-21 i cały czas ma z nią kontakt. Już teraz sobie powiedzmy, że Michał Probierz zostaje do zakończenia kwalifikacji do mundialu w 2026 roku. To jest logiczne. Zacznijmy działać systemowo i profesjonalnie. Doprowadźmy wreszcie do sytuacji, w której nie będziemy musieli już narzekać, że są piłkarze dobrze spisujący się w zagranicznych klubach, ale przyjeżdżają na kadrę i spuszczają z tonu, bo traktują ją jak familiadę.