LEGIJNA AKADEMIA OLDBOJÓW
Na jednej z platform streamingowych pojawił się niedawno sześcioodcinkowy dokument o warszawskiej Legii – „Legia do końca”. To pierwsza taka produkcja poświęcona polskiemu klubowi. Serial jest ciekawy, kamera zagląda w różne niedostępne na co dzień dla fana piłki nożnej miejsca, czyli na przykład do szatni, gabinetów trenera oraz prezesa. Serial kręcono w trudnym dla stołecznej ekipy sezonie, gdy przez chwilę zajrzało jej w oczy widmo spadku do 1. ligi. W sposób ciekawy pokazane są towarzyszące drużynie emocje z tym związane, ale mimo wszystko celem serialu nie jest dogłębne przedstawienie problemów i wyjaśnienie ich przyczyn, ale zainteresowanie produkcją jak największej liczby widzów i budowanie dobrego PR. W tym samym czasie na łamach „Przeglądu Sportowego” ukazywał się dziennikarski serial o Legii pióra Łukasza Olkowicza pt. „Legia w czyśćcu”. Tutaj z kolei mamy do czynienia z pracą, której celem jest odkrycie zakulisowych szczegółów funkcjonowania klubu. Odnosiłem się już w tym miejscu do kontrowersji towarzyszących wyborowi Josue na kapitana warszawskiej jedenastki. Dziś z kolei kilka słów na temat odcinka poświęconego funkcjonowaniu akademii.
★★★
Wybudowany ponad trzy lata temu ośrodek treningowy i akademia w Książenicach jest niewątpliwie chlubą właściciela Legii, Dariusza Mioduskiego. Nie ma także wątpliwości, że jest to piłkarskie miejsce na mapie Europy o naprawdę wysokich standardach. Pod tym względem nie ma powodu, by mieć jakiekolwiek kompleksy względem nawet europejskich gigantów. Ale planując budowę, nie chodziło o to, żeby chwalić się liczbą i jakością boisk czy jej wyposażeniem, ale inwestycji przyświecał jeden nadrzędny cel: stworzyć optymalne warunki do „produkcji” młodych piłkarzy. Miał to być jednocześnie najbardziej naturalny i pożądany sposób przynajmniej częściowego funkcjonowania klubu: produkujemy wychowanków, wprowadzamy do pierwszej drużyny, a następnie sprzedajemy. Kilka lat temu właściciel Legii mówił, że akademia będzie sama na siebie zarabiać, a w dalszej perspektywie stanowić także finansowy zastrzyk dla pierwszej drużyny. Tymczasem widzimy, że w tej chwili do ideału jest daleko. W swoim reportażu Łukasz Olkowicz stawia pytanie, czy jest gdzieś na horyzoncie szansa, że wreszcie akademia rozkwitnie i z tej taśmy wyjdą pierwsi piłkarze przez wielkie P.
Niestety z publikacji i cytowanych w niej osób odpowiedzialnych za akademię (i klub) wyłania się obraz, który przypomina pogodę utrzymującą się przez prawie dwa miesiące tego roku: mamy nad głową grubą powłokę chmur i nie widać większych perspektyw na to, że spod nich już niebawem regularnie zacznie wyglądać słońce. Cykle pogodowe, czyli pory roku, mają to do siebie, że wcześniej czy później w końcu zrobi się cieplej i widniej. Co do Legii, tych promieni jakoś nie widać i nie zanosi się na rychłą poprawę. Zwłaszcza czytając wypowiedzi dyrektora akademii Marka Śledzia, rozumiem, że na razie nie ma co tego światła wypatrywać. Raczej wynika z nich, że młodych piłkarzy czeka dość długi okres mroku.
★★★
Oco konkretnie chodzi? Już nie tylko o coraz bardziej mgliste perspektywy występów adeptów legijnej szkoły w pierwszym zespole, ale o to, że Marek Śledź swoimi pomysłami mocno ogranicza im drogę także do drużyny rezerw. W rundzie wiosennej w „dwójce” o awans do 2. ligi mają powalczyć przede wszystkim gracze doświadczeni, tacy jak 32-letni Michał Kucharczyk. To on i jemu podobni wiekowo (Mateusz Możdżeń, Maciej Radaszkiewicz, Adam Ryczkowski) mają stanowić kręgosłup drużyny. Dla młodzieży zostają 2–3. miejsca. Wszystko dlatego, że szefowie akademii za priorytet uznali awans z 3. ligi.
– Nie chcę nikogo deprecjonować, ale jeśli chcemy wychowywać zawodników na zdecydowanie wyższym poziomie, to musimy z niej uciec – tłumaczy Marek Śledź. Jednocześnie przyznaje, że sama młodzież z 3. ligi wydostać się nie da rady. Czyli z jednej strony poziom za słaby na rozwój, ale z drugiej zbyt wysoki, żeby wygrać ją młodymi adeptami… Jestem w stanie uwierzyć, że przeskok z juniorskiej czy młodzieżowej piłki do tej seniorskiej nie jest łatwy, że sami młodzi zawodnicy mogą nie dać rady, ale nie rozumiem inwestowania w prawie oldbojów albo tych, którzy nie mają perspektyw dostania się do pierwszej drużyny. Skoro jest tak wielka potrzeba awansu, to czy nie lepiej byłoby wspierać rezerwy piłkarzami, którzy z różnych powodów (kontuzje, słabsza forma itp.) rzadko grają w pierwszym zespole? Legia II jest wiceliderem, ma tyle samo punktów co prowadząca Pogoń Grodzisk Mazowiecki, więc jeśli potrzebne jest rozwiązanie tymczasowe (bo – według dyrektora Śledzia – po awansie w 2. lidze w zespole rezerw ma być już przewaga młodych wychowanków akademii), to nie lepiej rzucić posiłki z pierwszej drużyny? Nawet mając na uwadze rozwój młodych zawodników, to bez wątpienia większym bodźcem, większą inspiracją byłyby występy u boku piłkarza z szerokiej kadry „jedynki” niż dogrywających do emerytury Możdżenia czy Kucharczyka, a tym bardziej Ryczkowskiego czy Radaszkiewicza. Były i są plany, by do rezerw dołączyli kolejni weterani: Michał Kopczyński, prowadzono rozmowy z Michałem Pazdanem, Łukaszem Broziem. Przewija się pomysł, by karierę w rezerwach kończył Artur Jędrzejczyk.
★★★
Trudno nie wyrazić zdziwienia takim podejściem, bo chociażby patrząc na rezerwy innych klubów, do których powinna porównywać się Legia, między innymi takich jak Ajax, PSV czy Sporting lub Benfica, nigdzie nie spotkamy się z podobną filozofią. Tam grają młodzi, maksymalnie 22-letni zawodnicy, którzy szlifują swój warsztat, aby wejść na wyższy poziom i generować zyski zarówno dla siebie, jak i dla klubu. W Książenicach zaś strategia zgoła odmienna i inne dania serwuje kuchnia: śledziki zamiast krewetek…