LECHU, CO TY NA TO?
Jeśli ostatnie sukcesy koszykarzy warszawskiej Legii nie skłonią poznaniaków i krakusów do odbudowy własnych wielkich marek tego sportu, to będzie znaczyło, że Poznań i Kraków dla basketu straciliśmy już chyba na zawsze. Ledwie dwa lata temu w finale ekstraklasy zagrały Śląsk Wrocław i Legia, a już same nazwy klubów stanowiły atrakcję przyciągającą kibiców. A gdyby tak w świątecznym hicie kolejki koszykarskiej ekstraklasy – rozgrywanym zwyczajowo 26 grudnia – mogły zagrać ze sobą Lech Poznań i Legia Warszawa? A w sylwestra mielibyśmy na przykład spotkanie Śląska z Wisłą. Polska piłka nożna w okresie Bożego Narodzenia ma przecież wolne…
Legia jest świetnym przykładem, w jaki sposób zabrać się za powrót do wielkiej tradycji sportowej sprzed lat. W tym klubie nie było drogi na skróty, awans wywalczono w sposób sportowy, bez kupowania sobie miejsca w elicie. To nie był żaden kaprys biznesmena albo zryw osób ze słomianym zapałem. Zaczęto działanie od podstaw, ale z dość wyraźnie określonym celem, które wyrażało hasło „powrót legendy”. Właściwie jedyne, czego brakowało w Legii, to takie budowanie drużyny, aby młodzi zawodnicy rozwijali się stopniowo wraz z wchodzeniem klubu na wyższy poziom, co w efekcie mogłoby sprawić, że przynajmniej jednego z kluczowych graczy uznawalibyśmy za wychowanka zespołu. Ale w zestawieniu z drogą, którą klub przebył od niebytu do Pucharu Polski i trzech kolejnych sezonów w najlepszej czwórce ligi, to jest właściwie drobnostka.
Legia jest przykładem dobrym, ale przecież nie jest jedyna. Śląsk, Start Lublin, Twarde Pierniki Toruń czy nawet Stal Ostrów Wlkp. – to przykłady klubów z tradycjami, które odrodziły się po czasie nieobecności na mapie koszykarskiej w naszym kraju. Od pewnego czasu podobne próby trwają w Wałbrzychu, gdzie występuje zajmujący dziesiąte miejsce w tabeli wszech czasów polskiej ekstraklasy koszykarzy Górnik. Mają tam i salę, i zapał, na razie odbijali się od ekstraklasy w przegranych meczach finałowych 1. ligi, ale jestem przekonany, że w końcu tamtejsze środowisko koszykarskie dopnie swego. Dlatego w jakiś sposób doskwiera mi brak Lecha i Wisły w koszykarskiej ekstraklasie. Przecież Kolejorz to wciąż drugi najbardziej utytułowany krajowy zespół w historii. Ma jedenaście złotych medali mistrzostw Polski i był naszym pierwszym klubem, który zagrał w najlepszej ósemce Euroligi. Poznań ma nawet zespół na zapleczu ekstraklasy, ale brakuje woli, aby koszykówka stała się częścią „wielkiego Lecha”. Czy to brak wiary w to, że w mieście jest jeszcze miejsce na drugi duży projekt obok piłkarskiego? Przecież te drużyny bardziej by się uzupełniały, niż ze sobą rywalizowały. A może to efekt słynnej poznańskiej oszczędności? Trudno uwierzyć, że w Poznaniu brakuje pieniędzy na sport, że nie znajdą się firmy, które chciałyby się reklamować przy koszykarskim Lechu.
Podobnie ma się dla mnie sprawa z Krakowem, któremu sześć razy Wisła zapewniała miano koszykarskiej stolicy Polski. Mało tego, Biała Gwiazda trafiła na stałe do kultury masowej – na karty opowiadania i filmu „Podróż za jeden uśmiech”, gdzie pojawia się „narzeczony cioci, Franek Szajba – obrotowy Wisły Kraków, który świetnie grał przeciw Realowi Madryt i… kupuje sobie samochód. Trabanta”. Mieszkańcy Krakowa są – według złośliwego powiedzonka – jeszcze bardziej oszczędni niż ci z Poznania, ale nie uwierzę, że w tak dużym i zasobnym mieście nie znajdą się chętni do wydania pieniędzy na koszykówkę.
Żeby biznes się opłacił, na dostarczany towar musi być popyt. Inaczej czeka nas prosta droga do bankructwa. Mam świadomość, że myślę trochę życzeniowo, nawołując do tego, aby w Krakowie i Poznaniu odrodziły się potęgi. Jeśli przykład Legii, która na Puchar Polski czekała 54 lata i doczekała się w tym roku, nie okaże się mobilizujący, to… trzeba będzie ostatecznie przyjąć do wiadomości, że Kraków i Poznań koszykówki nie chcą. Dlaczego? Nie wiem. A szkoda, bo jednak sporty zespołowe najlepiej radzą sobie w dużych miastach. Wielkość rynku, na którym się funkcjonuje ma znaczenie, gdy o sporcie myśli się w kategoriach biznesowych. Inaczej Amerykanie nie pchaliby się do największych miejscowości w kraju. W USA tylko dwa z dziesięciu największych miast nie mają zespołu w NBA. Za to Nowy Jork i Los Angeles po dwa, czyli wychodzi im 10/10.