ON ZNOWU MOŻE BYĆ JAK MESSI
Efektowny start Pogoni Szczecin w tegorocznych ligowych rozgrywkach automatycznie zapisał ją do grona faworytów w walce o tytuł. I znowu trzeba przypomnieć głośną deklarację Kamila Grosickiego sprzed startu sezonu. „Dla Pogoni chciałbym być jak Leo Messi dla Argentyny. On doprowadził Argentynę do mistrzostwa świata, a ja marzę, aby jako kapitan poprowadzić Pogoń do mistrzostwa Polski”. To były mocne i odważne słowa kapitana Portowców. Gdyby je wygłosił dwudziestolatek, można by się tylko uśmiechnąć i uznać, że młodzieńcza fantazja ma swoje prawa. Młody może coś chlapnąć, zaczepnie naprężyć muskuły, bo takie pompowanie balonika dodaje mu wigoru i napędza do działania. No ale brawurowa fraza wyszła z ust starego wyjadacza, wielokrotnie doświadczonego przez piłkarski los – sukcesami, ale też potknięciami i nawet grubymi porażkami. Zapewne wie, co mówi. Grosicki w Pogoni debiutował blisko 18 lat temu i była to drużyna ponosząca konsekwencje kuriozalnej strategii Antoniego Ptaka, który swego czasu do drużyny hurtowo sprowadzał anonimowych Brazylijczyków. Okazało się to pomysłem dramatycznie nietrafionym i wkonsekwencji walnie przyczyniło się do sportowego upadku. W tym debiucie 18-letniego „Grosika”, który w wyjazdowym meczu z Arką Gdynia (0:0) wszedł do gry w 86. minucie w drużynie Portowców, na boisku pojawiło się aż dziesięciu rodaków Pelego, ale z arcygwiazdą futbolu łączyło ich tylko obywatelstwo. Może Grosicki po tamtych przygodach ma uraz do brazylijskiej piłki, bo nie ujrzał się w roli szczecińskiego Pelego. Woli wzorować się na współcześnie czarującym magiku pochodzącym z odwiecznie rywalizującą z Brazylią Argentyny. Gdy Pogoń na początku września miała serię czterech ligowych porażek z rzędu i na dodatek łatwo odpadła z kwalifikacji do Ligi Konferencji Europy, cytowaną deklarację Grosickiego coraz częściej kwitowano kpiącymi komentarzami. Pogoń wróciła jednak do równowagi, rok kończyła z 11 punktami straty do lidera. Gdy w styczniu rozmawiałem z Grosickim o planach na wiosnę, chętnie wrócił do przedsezonowej wypowiedzi. Z niczego się nie wycofał i sensownie wytłumaczył, o co mu chodziło i ciągle chodzi. „Wziąłem na siebie odpowiedzialność, jaką powinien wziąć kapitan. Jeżeli ktoś ma ochotę krytykować Pogoń, niech w pierwszej kolejności krytykuje mnie. To jeszcze jeden argument pokazujący, że warto było złożyć taką deklarację. Najważniejsze jednak, że w tym, co mówiłem, jest sama szczerość. Byłem na ostatnim mundialu i widziałem też, jak Messi ciągnął swoją drużynę do mistrzowskiego tytułu, dlatego – przy zachowaniu wszelkich proporcji – chcę się nim inspirować, walcząc o trofea z Pogonią. Nie twierdzę, że to się uda, ale zrobię wszystko, by zaistniała taka możliwość. Jeżeli nie podczas najbliższej wiosny, to podejmiemy próbę w następnym sezonie. Pogoń nigdy nie zdobyła mistrzostwa, ja też nie. Motywacja jest więc ogromna”.
Nie minęły dwa miesiące, a powyższe słowa kapitana Portowców brzmią jeszcze bardziej wiarygodnie. Przed jego zespołem pewnie jeszcze wiele trudnych chwil tej wiosny, możliwe, że na koniec będzie jednak lament i narzekanie, że znowu wszystko zostało zaprzepaszczone. W tym momencie widać jednak, że w Szczecinie nie bujają w obłokach, że biorąc pod uwagę dość wyrównaną stawkę rywali, mistrzowski potencjał istnieje, a już na pewno medalowy. Decydująca może się okazać jakość ławki rezerwowych, a w piątkowym meczu z ŁKS (4:2) było widać, że trudno bezboleśnie zastąpić pewniaków, którzy z jakichś powodów nie mogą zagrać. W starciu z ostatnią drużyną w tabeli na koniec nie było złych następstw, bo Pogoń jest na tyle mocna w ofensywie, że jeżeli nawet z ełkaesiakami na własnym boisku traci dwa gole, to jest w stanie drugie tyle strzelić. Przyjdą jednak poważniejsze wyzwania i wtedy tacy wartościowi dublerzy, jak ostatnio Alexander Gorgon, będą konieczni.
Na razie Pogoń, która w grudniu przy otwartej kurtynie dokonała bilansu finansowego, wykazując, że poprzedni sezon zakończył się księgową stratą przekraczającą 27mlnzł, z dużym spokojem pracuje nad zasypaniem tej dziury. Racjonalnym pomysłem jest obdarzanie większym zaufaniem niż do tej pory adeptów akademii. Jeżeli trzeba pracować nad jakością ławki, a nie ma środków, by poprawiać ją transferami z zewnątrz, właśnie perspektywiczni młodzi piłkarze stają w Szczecinie przed szczególną szansą. Dzięki ich grze łatwiej zbliżać się do osiągnięcia limitu młodzieżowców i uniknięcia zapłaty poważnej kary regulaminowej, poza tym dają nadzieję, że kiedyś będzie można ich sprzedać za miliony euro, tak jak to się już zdarzało w przypadku Kacpra Kozłowskiego czy Sebastiana Walukiewicza. Teraz na obiecującą ścieżkę wskoczył Adrian Przyborek, rocznik 2007. Cała Polska zachwycała się Karolem Borysem i powszechnie dziwiono się, że Śląsk pozwolił mu odejść za „marne” 2 mln euro. No to grający na podobnej pozycji Przyborek jest od niego trzy miesiące młodszy, a w lidze zagrał już parę meczów na takim poziomie, do którego Borys w tych nielicznych ekstraklasowych próbach w barwach wrocławian nie zdołał się zbliżyć.