PORAŻKI LEGII OBCIĄŻAJĄ TEŻ DYREKTORA JACKA ZIELIŃSKIEGO

Gdy w Legii pełnię sportowej władzy z rąk Dariusza Mioduskiego otrzymał Jacek Zieliński, szybko okazało się, że to ważna data w najnowszej historii klubu, pewnie nawet przełomowa. Dyrektor sportowy stał się symbolem pozytywnej przemiany Legii. Skoro był wskazywany jako architekt sukcesów, musi też odpowiadać za bolesne porażki.

★★★

Odpowiedzialność Zielińskiego dotyczy poziomu codziennego zarządzania pionem sportowym, jak i przyjętej koncepcji działalności klubu. Dyrektorem Legii został w grudniu 2021 roku i warto przypomnieć, jak jego nową rolę scharakteryzował wtedy właściciel klubu. „Powierzenie roli dyrektora sportowego Jackowi Zielińskiemu nie jest jedynie personalną odpowiedzią na obecny kryzys. To zmiana koncepcji zarządzania najważniejszego obszaru klubu, która ma pomóc w lepszej koordynacji prac całego pionu sportowego. Jacek Zieliński ma wiedzę i doświadczenie, które pozwolą mu zarządzać całą działalnością sportową Legii i rozwijać ją zgodnie z celami oraz aspiracjami klubu. Od dziś jest osobą odpowiedzialną za szeroko rozumiany dział sportu. Całość tego obszaru podlega Jackowi, wyłącznie w jego kwestii pozostaje dobór współpracowników” – wyjaśniał w oficjalnym komunikacie Dariusz Mioduski.

Wcale nie chodziło o puste słowa i zgrabną korporacyjną gadkę. Zieliński faktycznie chwytał za kierownicę, a Mioduski usuwał się w cień. Najwyraźniej uznał, że już dość się napróbował własnoręcznie zarządzać Legią we wszystkich istotnych obszarach, a mimo to ze sportowego punktu widzenia pierwszy zespół funkcjonował coraz gorzej. Było tak źle, że znalazł się w gronie poważnie zagrożonych spadkiem z PKO BP Ekstraklasy.

★★★

Gdyby Zieliński nie dostał dużej władzy publicznie zdefiniowanej przez szefa wszystkich szefów, nie zgodziłby się na tę eksponowaną funkcję. Chciał być twarzą projektu, ale ze wszystkimi tego konsekwencjami. Znalazł się w podobnej sytuacji jak, nie przymierzając, Jacek Magiera w Śląsku Wrocław po zakończeniu poprzedniego sezonu. Nawiasem mówiąc, gdy ten figurował na liście płac wrocławskiego klubu, ale nie prowadził drużyny, bo działacze mieli większe przekonanie do Piotra Tworka, a potem do Ivana Djurdjevicia, Zieliński wyobrażał sobie Magierę na stanowisku szefa Akademii Legii. Magiera z paru powodów tej propozycji nie chciał przyjąć, aż w końcu znowu został uaktywniony w Śląsku. Uratował drużynę przed degradacją i zgodził się podpisać nowy kontrakt pod warunkiem, że dostanie większy zakres kompetencji, będzie w istocie nie tylko szkoleniowcem, ale menedżerem w brytyjskim stylu. Śląsk, a przede wszystkim reprezentujący właściciela prezydent Wrocławia (bo to klub miejski) poszedł na taki układ i wszyscy na tym skorzystali – wystarczy rzucić okiem na tabelę, sprawdzić średnią frekwencję na meczach we Wrocławiu i kilka innych parametrów.

Na analogicznej zasadzie w Legii na pierwszy plan wysunął się dyrektor Zieliński. To on wygasił rozmowy z pracującym jeszcze wtedy w Rakowie Markiem Papszunem, którego wcześniej chciał zatrudnić Mioduski, o czym swego czasu chyba jednak lekkomyślnie postanowił głośno powiedzieć. To również Zieliński lojalnie zakomunikował Aleksandarowi Vukoviciowi, że wprawdzie docenia sposób, w jaki podniósł z kolan drużynę, ale po zakończeniu sezonu i tak się rozstaną.

To również Zieliński z pełnym przekonaniem i suwerennie zatrudnił Kostę Runjaicia, który w związku z tym zakończył długą misję w Pogoni Szczecin i z ochotą przeprowadził się do stolicy. Owoce działalności Jacka Zielińskiego były widoczne na każdym kroku, a że nie tylko w legijnym środowisku jest osobą powszechnie lubianą, mógł liczyć na coraz większą powszechną sympatię. Dyrektor sprawnie zarządzał, umiejętnie reagował na mniejsze i większe problemy, zaczynał odciskać piętno na polityce transferowej i stylu funkcjonowania Legii. Ta Legia z pieczątką Zielińskiego systematycznie odbudowywała swoją pozycję i wrażenie było takie, że teraz będzie działać na solidniejszych fundamentach.

★★★

Przegrany w doprawdy kompromitujący sposób dwumecz z Molde w 1/16 finału Ligi Konferencji, a wcześniej nieskuteczna próba zastąpienia dwóch czołowych piłkarzy, których sprzedaż (owszem, za wielkie pieniądze) znacząco osłabiła drużynę, jest pierwszą poważną rysą na wizerunku dyrektora sportowego Legii. On pewnie znowu zgrabnie rozwieje wątpliwości, bo talent do przekonywania ma nie najgorszy, lecz nawet najefektowniej podane argumenty nie przypudrują rzeczywistości, w której osłabionej i źle przygotowanej do wiosennych batalii Legii nie ma już w Europie, a wcześniej zawaliła też Puchar Polski. Nadal pozostaje walka o mistrzostwo kraju, lecz ta szansa jest mniej więcej taka sama jak w ogóle brak europejskiej przepustki, co oznaczałoby oczywiście sportową, finansową i wizerunkową katastrofę oraz niezrozumiały krok w tył w starannie zaplanowanej drodze. A jeżeli byłby to duży problem dla Legii, to przede wszystkim dla Jacka Zielińskiego. I to on w pierwszej kolejności musi zrobić rzetelny dyrektorski rachunek sumienia.