SPRAWA TOBIASZA? TO NIEDOPUSZCZALNE
Minęło już kilka dni od odpadnięcia Legii Warszawa z Ligi Konferencji Europy po dwumeczu z Molde. Sportowo nie da się tego wytłumaczyć bez podkreślenia, że norweski zespół był zdecydowanie lepszy. Rywale nie rozpoczęli jeszcze sezonu ligowego, są w trakcie przygotowań, a złoili naszą eksportową drużynę tak, jakby grali w sparingu. Praktycznie w każdym elemencie byli lepsi od legionistów – szybsi, wydolniejsi, bardziej zmotywowani i poukładani taktycznie. To znamienne, gdy popatrzymy, ilu w Legii gra Polaków, a ilu Norwegów w Molde. To jest przepaść. Nie ma co się też znęcać nad zespołem Kosty Runjaicia lub go nadmiernie krytykować. Oczywiście krytyka jest potrzebna, ale po prostu legioniści byli słabsi i przegrali. Molde potrafiło obnażyć każde niedostatki w Legii, czyli niedociągnięcia taktyczne w obronie, zachowaniu drugiej linii. Bardzo widoczny był brak Bartosza Slisza. Brakowało łącznika między obroną a linią pomocy – ten dwumecz pokazał jednocześnie, jak w dzisiejszym futbolu istotna jest pozycja defensywnego pomocnika. Nie zapominajmy także o ataku. Na przestrzeni lat Legia miała na szpicy piłkarzy kozaków: nazwiska, które gwarantowały emocje, jakość i bramki. Teraz ich nie ma. Skoro trzech napastników nie potrafi zagwarantować odpowiedniej liczby strzelonych goli, to Legia nie tylko może mieć problem w Europie (i miała), ale także w rodzimej lidze, w której jest bardzo wyrównany poziom. Popatrzmy na tabelę. Jedynym powiewem optymizmu dla Legii jest fakt, że wszyscy z czołówki – oprócz Pogoni – zremisowali. Ale wicemistrzowie Polski wcale nie są od nich lepsi. Nie dają sygnałów, przez które moglibyśmy przypuszczać, że wracają na odpowiednie tory i do walki o mistrzostwo kraju. Zrobił się większy ścisk, co daje większe emocje. Lech nie wykorzystał swojej szansy, Śląsk – również, Jagiellonia i Raków – podobnie. W naszej lidze nie ma łatwych spotkań. Trzeba wszystko wybiegać, wywalczyć.
Dwa słowa o krytyce, która spadła na Kacpra Tobiasza i jego bliskich. Przypominam sytuację z Bartoszem
Klebaniukiem. To jest niedopuszczalne, takie sytuacje nie powinny mieć miejsca. Niestety w takim świecie żyjemy. Piłkarze są narażeni na tego typu komentarze. Kacper w mediach raczej kreuje się na osobę odporną na takie ciosy, ale nie ma ludzi na to odpornych. Powinniśmy złapać nieco refleksji. Można skrytykować, jeśli ktoś słabo zagra. Można wytykać błędy, ale idzie to zdecydowanie za daleko. Może trzeba się wstrzymać z pomeczowymi komentarzami? Może dopiero jak ktoś się prześpi z tymi emocjami, to niech wtedy coś napisze? W dużych emocjach, podpartych jeszcze czymś mocniejszym, nigdy dobrze się to nie kończy.
Za nami szlagier – Lech kontra Śląsk. Z jednej strony możemy powiedzieć, że Śląsk ma najlepszą obronę w lidze – z drugiej strony to obrona, którą ograła Stal Mielec. Idąc za powiedzeniem „Jesteś tak dobry jak twój ostatni mecz”, można wywnioskować, że ta defensywa jednak była do złamania. Kamil Kiereś ze swoimi piłkarzami potrafili ją skutecznie oszukać
– jeden raz, ale konkretnie. To był pierwszy sprawdzian dla trenera Rumaka. Pozytyw numer jeden? Kolejorz zachował czyste konto. Wydaje się, że taki mecz pod wodzą Johna van den Broma zakończyłby się przegraną. Pozytyw numer dwa? Bartosz Mrozek zaczyna bronić tak jak w Mielcu. W poprzednim spotkaniu zanotował kluczową interwencję w doliczonym czasie gry, w sobotę też świetnie sobie poradził. Chcesz coś wygrać? Musisz mieć dobrego bramkarza. Lech go ma i może śmiało myśleć o tym, żeby się zająć bardziej konstruowaniem i finalizowaniem akcji. Obecnie nie mamy jednej drużyny, która jest na swojej najwyższej fali. Po wznowieniu rozgrywek najlepiej w piłkę grają Pogoń oraz (może do wczoraj) Górnik. Pogoń grę w 2024 roku zaczęła optymistycznie, ale nie miała jeszcze takiego spotkania, by coś w nim udowodnić. Jeżeli jednak będzie tak grać nadal, to prawdopodobnie skończy na podium na koniec sezonu. Mam jednak wrażenie, że wahania formy są jeszcze przed Portowcami.