LEKKOATLECI MOGĄ ZASKOCZYĆ WYSTRZAŁOWYMI WYNIKAMI W GLASGOW
Chociaż mamy rok olimpijski i wiele gwiazd lekkoatletyki oszczędza siły na sezon letni i igrzyska w Paryżu, to w halowych mistrzostwach świata w Glasgow (1–3 marca) nie zabraknie zawodników i zawodniczek najwyższej klasy. W związku z tym można się spodziewać wielu rekordowych wyników. Największą atrakcją może być w biegu na 60 m współzawodnictwo dwóch najszybszych obecnie sprinterów na świecie – potrójnie ozłoconego w letnich MŚ 2024 Noaha Lylesa (100, 200 m, 4x100 m) i Christiana Colemana. Podczas mistrzostw USA w Albuquerque zwyciężył w 6.43 Lyles, a Coleman, zwycięzca globalnego czempionatu na tym dystansie w 2018 roku, był drugi w 6.44, choć poprzednimi laty to on czuł się o wiele lepiej w tak krótkim sprincie. Nawet na setkę Coleman ma lepszy bilans pojedynków z Lylesem, który jednak od pewnego czasu stał się absolutnym dominatorem biegów krótkich i marzy mu się powtórzenie wyczynów rekordzisty świata na stadionie, Jamajczyka Usaina Bolta.
Jeśli przypomnieć oficjalną premierę halowych mistrzostw świata (Indianapolis 1987), to wypada powiedzieć, że wtedy 60 metrów wygrał Kanadyjczyk Ben Johnson z najlepszym wynikiem w historii – 6.41 s. Rok później wszakże, gdy przyłapano go na dopingu podczas igrzysk olimpijskich w Seulu, wszystkie rekordy zostały mu zabrane, a pierwszy tytuł mistrza świata przyznano w tej sytuacji Amerykaninowi Lee Mcrae, który w Indianapolis był drugi z czasem 6.50, co stało się automatycznie rekordem świata. Czyniąc tego rodzaju roszady, międzynarodowa federacja lekkoatletyczna wyrządziła krzywdę rekordziście Polski Marianowi Woroninowi, który jeszcze przed MŚ przebiegł 60 m w Lievin w 6.51, ustanawiając rekord Europy. A w sytuacji gdy osiągnięcia Johnsona zostały unieważnione, Polak powinien był znaleźć się na liście rekordzistów świata tuż przed
Mcrae. Niestety jednak, w tej honorowej galerii go nie ma...
No cóż, decyzje IAAF (funkcjonującej dziś jako World Atlhletics) nie zawsze były zrozumiałe. W latach sześćdziesiątych kierujący się błędnym kryterium rozróżniania płci lekarze sportowi doprowadzili do dyskwalifikacji Ewy Kłobukowskiej, zabierając jej rekordy świata na 100 m i w sztafecie 4x100 m. Nie zabrano natomiast rekordów polskiej mistrzyni sprintu z czasów międzywojennych – Stanisławie Walasiewicz, chociaż już pośmiertnie zostało stwierdzone, że była obojnakiem...
★★★
Wperspektywie HMŚ w Glasgow – nas akurat bardziej od pojedynku Lylesa z Colemanem będzie interesować występ rekordzistki Polski na 60 m (6.99!) Ewy Swobody, będącej bez wątpienia w życiowej formie. W tej konkurencji Ewa czuje się zdecydowanie najlepiej. W 2019 roku zdobyła właśnie w Glasgow tytuł mistrzyni Europy, w 2017 i 2023 była wicemistrzynią, a w 2022 roku zajęła czwarte miejsce w mistrzostwach świata w Belgradzie. Wspomniany rekord Polski 6.99 to siódmy spośród najlepszych wyników na 60 m w historii. Tylko 13 sprinterek zeszło poniżej 7 sekund na tym dystansie, więc podopieczna trenerki Iwony Krupy należy tu do najściślejszej elity światowej. Halowy rekord świata należy do Rosjanki Iriny Priwałowej (6.92 w 1993 roku w Madrycie) i – już choćby z racji przynależności państwowej tej zawodniczki – może budzić podejrzenie, iż został uzyskany na niedozwolonym dopingu. Trudno jednak stawiać taki zarzut Irinie, która na kilku dystansach zdobyła grad medali w mistrzostwach świata i Europy. Doszła do 10.77 na 100 m, 21.87 na 200 m, 49.89 na 400 m i 53.02 na 400 metrów przez płotki, sięgając w tej specjalności po olimpijskie złoto w Sydney. Jeśli chodzi o szanse Swobody w Glasgow, to wygląda na to, że jej najgroźniejszymi rywalkami będą liderka sezonu Julien Alfred (St. Lucia) – 6.99, oraz Amerykanka Aleia Hobbs i Zaynab Dosso, Włoszka z afrykańskimi korzeniami (obie 7.02). Oczywiście w praktyce faworytki mogą znaleźć niespodziewaną pogromczynię, ale i tak najwięcej będzie zależało od wyjścia z bloków w biegu finałowym. To wyjście jest największym atutem rekordzistki Polski, więc trzeba jej tylko życzyć jak najszybszego czasu reakcji na strzał startera.
★★★
Na początku sezonu halowego wiele wskazywało, że kandydatką do medalu na 60 m pł będzie w Glasgow Pia Skrzyszowska, w 2022 mistrzyni Europy na 100 m pł. Jej szanse wzrosły o tyle, że z powodu kontuzji wycofała się z występu współrekordzistka świata, Amerykanka Tia Jones, która przebiegła 60 m pł w 7.67 pięć dni po tym, jak taki sam czas zmierzono Devynne Charlton z Bahamów. Wydawało się, że Pia poprawi tej zimy halowy rekord Polski Zofii Bielczyk (7.77 w 1980 roku, ówczesny rekord świata), bo w 2023 doszła do 7.78. Jak na złość jednak, w tym roku, mimo wielu startów, poprzestała jak dotychczas na 7.81, a w ostatnim sprawdzianie w Madrycie, mimo znakomitej reakcji startowej, dobiegła jako trzecia do mety w 7.83, przegrywając zarówno z Devynne Charlton (7.68), jak i ze swoją częstą partnerką treningową, Holenderką Nadine Visser (7.78).
A patrząc na inne konkurencje w Glasgow, warto z góry zwrócić uwagę na skok wzwyż kobiet, w którym mistrzyni świata w plenerze i w hali Jarosława Mahuczych z Ukrainy (2,04 tej zimy) zmierzy się z mocnym duetem Australijek: będącą w najwyższej formie wicemistrzynią olimpijską Nicolą Olyslagers (2,03 w br.) i mistrzynią świata 2022 Eleanor Patterson. Będzie to arcyciekawa – transoceaniczna konfrontacja.