Paryż? Chcę być mistrzynią
Ma 26 lat i aż 15 medali mistrzostw świata lub Europy w zapasach w różnych kategoriach wiekowych. Od 2014 roku, gdy Anhelina Łysak zajęła trzecie miejsce na obu tych imprezach wśród kadetek, były tylko dwa sezony, w których nie stanęła na podium czempionatu globu albo kontynentu (2017 i 2023). We wrześniowych MŚ 2023 w Belgradzie urodzona na Ukrainie reprezentantka naszego kraju jako jedyna zdobyła dla Polski kwalifikację na igrzyska olimpijskie w Paryżu – w kategorii do 57 kg. Z kolei 16 lutego 2024 roku zapaśniczka klubu Cement-gryf Chełm stanęła na trzecim stopniu podium ME w Bukareszcie.
PIOTR ZIEMKA: W jakim wieku zaczęła pani uprawiać zapasy? ANHELINA ŁYSAK: Miałam wtedy 10 lat. Moja przyjaciółka ze szkoły trenowała już tę dyscyplinę i zaproponowała, żebym do niej dołączyła. Trochę również tańczyłam. Moja babcia wolała, żebym zajmowała się tańcem, a nie walczyła. Wybrałam jednak zapasy.
Kiedy pojawiła się myśl o zmianie reprezentacji z ukraińskiej na polską?
Wszystko zaczęło się od Krajowej Ligi Zapaśniczej. W 2017 roku zaproponowano mi występy w drużynie AZS AWF Warszawa. W tym zespole był również Roman Pacurkowski, który jest teraz moim mężem i reprezentantem kraju w stylu klasycznym. Zaczęliśmy się spotykać, związaliśmy się ze sobą – najpierw ja byłam na Ukrainie, a on w Polsce, do której jeździłam między obozami. Po tym, jak Roman się oświadczył, postanowiliśmy razem zamieszkać. Mam polskie korzenie po babci i najpierw otrzymałam Kartę Polaka, dzięki której mogłam wystartować pod biało-czerwoną flagą już na ME 2021 roku Warszawie. Później przyznano mi kartę stałego pobytu, a w 2023 roku obywatelstwo. Nie od razu było pewne, że zostanę reprezentantką Polski. Nie wystarczyło powiedzieć: „Dzień dobry, chcę walczyć jako Polka”. Polski Związek Zapaśniczy musiał zapłacić pieniądze ukraińskiej federacji oraz międzynarodowej. Jest to konieczne przy takim „transferze” zawodniczki, która zdobywała medale MŚ lub ME, a ja zajmowałam już czołowe pozycje w tych imprezach, gdy reprezentowałam Ukrainę.
Była obawa, że obywatelstwo nie zostanie przyznane przed wrześniowymi MŚ w Belgradzie?
Tak, była obawa. Bez niego nie mogłabym wystartować w tych MŚ, a właśnie tam pięć czołowych zawodniczek zdobywało kwalifikację dla kraju na igrzyska. Nie ode mnie zależało, czy dostanę obywatelstwo wcześniej, czy później. Ale fajnie, że się udało. Przyznano mi je na początku 2023 roku i moje marzenie na ten rok szybko zostało spełnione. Stoczyła pani wtedy w stolicy Serbii aż sześć walk. To rekordowa liczba starć w ciągu dwóch dni? Tak, aż tylu walk w tak krótkim czasie wcześniej nie miałam. Ten ostatni pojedynek, najważniejszy – o piąte miejsce dające kwalifikację olimpijską – rozpoczął się dopiero około godziny 21.30. Było trudno fizycznie i psychicznie. Dobrze, że obok mnie był mój mąż. Pomógł mi, dał wsparcie w tym kluczowym momencie.
W Bukareszcie 16 lutego do licznej medalowej kolekcji dodała pani brąz europejskiego czempionatu.
Czy jest jakiś mały niedosyt, że tym razem nie było wielkiego finału? Złoto zdobyła Białorusinka Iryna Kuraczkina, a więc wicemistrzyni olimpijska, którą pokonała pani w repasażu podczas MŚ w Serbii
– i to już po 2 minutach oraz 35 sekundach – przez przewagę techniczną (10:0).
Tak, jest niedosyt… Myślę, że wszyscy jadą na takie zawody po medal, a moim celem było złoto. Z każdą z tych 14 dziewczyn zgłoszonych do mojej kaw tegorii już wygrywałam. Nie wszystko poszło po mojej myśli, chciałam medal troszeczkę innego koloru, ale dziękuję Bogu za to, co mam – ponownie stanęłam na podium. Półfinałowa walka z Kuraczkiną pokazała, nad czym jeszcze muszę pracować. Wiem, jakie popełniłam błędy. W 2021 roku podczas ME przegrałam finał z Iryną przez przewagę techniczną. A więc w porównaniu do tej walki, którą stoczyłyśmy w Warszawie, tym razem w Rumunii na pewno było dużo lepiej. Wiadomo, że Białorusinka była przygotowana na mój styl, widziała, jak walczę, mogła przeanalizować moje pojedynki.
Jakie są pani najbliższe plany startowe? Już na początku marca w Dąbrowie Górniczej zostaną rozegrane międzynarodowe mistrzostwa Polski.
Pojadę tam, będę oglądać, kibicować, ale tym razem nie wystartuję. Zimą tego roku miałam już dwa turnieje – przed ME były jeszcze styczniowe zawody w Zagrzebiu. Na pewno wystąpię w czerwcu – wtedy odbędzie się Poland Open w Warszawie, a także rankingowy turniej na Węgrzech. Jeszcze zobaczymy, czy powalczę
Ostatni pojedynek, najważniejszy – o piąte miejsce dające kwalifikację olimpijską – zaczął się dopiero ok. godziny 21.30. Było trudno fizycznie i psychicznie. Dobrze, że obok mnie był mąż.
w jednym z nich, czy w obu. Teraz będzie więcej czasu na treningi. Przed nami zgrupowanie we Włoszech, później w Polsce.
A jaki jest cel na igrzyska w Paryżu? Chciałabym zostać mistrzynią olimpijską. Zrobię wszystko, żeby wrócić z medalem.