W RAKOWIE I LEGII BRAKUJE TRZECIEJ FAZY

Kiedy tylko narobimy sobie nadziei, że coś się w tej naszej klubowej piłce ruszyło – i to tak na stałe – za chwilę zostajemy sprowadzeni na ziemię. Za gęstą mgłą są już wspomnienia o tym, że jesienią dwa polskie kluby (Legia Warszawa i Raków Częstochowa) dzielnie walczyły i dostały się do fazy grupowej europejskich pucharów (Raków do Ligi Europy, Legia do Ligi Konferencji). Ten miły obraz zaciera fakt, że w obu klubach ostatnio niestety nie dzieje się najlepiej. Legia nie tylko wyleciała z hukiem z 1/16 finału Ligi Konferencji (2:3, 0:3 z Molde), ale również tegoroczne mecze w Ekstraklasie pokazują, że nie był to przypadek. Po całej Polsce rozniosły się słowa trenera Kosty Runjaica, który winę za kiepskie występy stara się zrzucić na wszystkich dookoła (swoich przełożonych oraz piłkarzy), tylko nie na siebie. Wypowiedź, że w takim klubie jak Legia potrzebni mu są piłkarze gotowi do gry na już, a nie na przyszłość, nie spotkały się ze zrozumieniem w środowisku piłkarskim. Ciekawi mnie, jak zareagowali na to dyrektor sportowy Jacek Zieliński i właściciel Dariusz Mioduski, ale jestem bardziej niż przekonany, że ten głaz wrzucony do ogródka nie został potraktowany ze zrozumieniem. Z klubu wyszedł już medialny przeciek, że pozycja trenera nie jest zagrożona, ale nie omieszkano nadmienić, że drużyna musi poprawić wyniki. W sumie są to rzeczy oczywiste – jeśli Legia przestanie liczyć się we wszystkich rozgrywkach, jeśli do końca sezonu nie będzie uwzględniana w walce o mistrzostwo, to nie wierzę, że pozycja tego szkoleniowca jest aż tak mocna, że nie będzie mowy o dymisji.

★★★

Daleka od oczekiwań kibiców jest też gra i wyniki Rakowa Częstochowa. Mistrz Polski walkę o punkty w Lidze Europy zakończył w grudniu, ale powiedzenie, że „można się teraz skoncentrować na krajowych rozgrywkach”, zupełnie nie ma pokrycia w rzeczywistości. Szóste miejsce w Ekstraklasie ze stratą sześciu punktów i jednym meczem zaległym w zanadrzu, to nie jest jeszcze dramat, ale jeżeli popatrzy się na grę podopiecznych Dawida Szwargi, nie widać też powodów do optymizmu. Porażka w ćwierćfinale Pucharu Polski z Piastem (0:3), a zwłaszcza pomeczowe wypowiedzi niektórych zawodników są wręcz niepokojące. Mam tu na myśli zwłaszcza słowa Vladana Kovačevicia, który zarzucił swoim kolegom brak ambicji i energii. – U mnie widać każdą emocję po meczu, a u niektórych niestety nie. To jest największy problem, że gramy bez ambicji – powiedział, nie przebierając w słowach.

Z klubu, a konkretnie od właściciela Marka Świerczewskiego wyszedł mocniejszy sygnał niż Warszawie. Szef Rakowa oznajmił, że czas temu zaradzić. Obecną sytuację nazwał największym kryzysem od 2016 roku i jednocześnie zapowiedział, że spróbuje „tą sytuacją zarządzić”. Na razie odbył dwa spotkania: jedno z trenerem, drugie z radą drużyny.

★★★

Muszę przyznać, że te słowa Kovačevicia o braku ambicji dość mocno mną wstrząsnęły. Jest takie piłkarskie powiedzenie, że „ łatwiej wdrapać się na szczyt niż się na nim utrzymać”. To prawda, ale w domyśle chodzi o to, że gdy ktoś wejdzie na ten szczyt, to wokół zaraz gromadzą się inni, którzy chcą zrobić to samo. Konkurencja nie śpi i inni natychmiast zbroją się, by mistrzowi dokopać. Niestety, w naszym kraju wygląda to tak, że ten, kto osiągnie upragniony cel, zaraz z niego spada i to wcale nie pod wpływem silnej presji rywali czy mocnej konkurencji, lecz na własną prośbę. Wygląda na to, że mamy jakiś mentalny problem z tym, że będąc mistrzami, musimy się jeszcze bardziej starać, by nimi pozostać dłużej. Zazwyczaj bowiem dzieje się tak, że po sukcesie osiadamy na laurach i myślimy, że kolejne trofea same przyjdą, zachłystujemy się chwilową radością. Brakuje głodu, chęci dalszej rywalizacji. Piłkarze zaczynają traktować swoją pracę jak rutynowe chodzenie do biura – dobrze zarabiam, coś tam wygrałem, po co bardziej się wysilać? Problem polega na tym, że z tymi dobrymi pieniędzmi powinny wiązać się stale rosnące oczekiwania, ciągła gotowość do rywalizacji, konieczność bycia na najwyższych emocjonalnych obrotach.

★★★

Mam wrażenie, że w przypadku Rakowa kryzys może być efektem zeszłorocznej zmiany trenera. Marek Papszun był (mam nadzieję, że wciąż jest) szkoleniowcem wymagającym. Trzymał piłkarzy pod wysokim napięciem i było to widać na boisku. Papszun był jak gniazdko, o którym mówi się trójfazowe, czyli takie, które daje większą moc i w związku z tym podłącza się do niego mocniejsze urządzenia. Chodzą pogłoski, że te wysokie wymagania były już męczące, krążą domysły, że po jego odejściu wielu piłkarzom mocno ulżyło. Efekt jest taki, że kiedy tylko w Częstochowie spadło napięcie, to i punktowy dorobek jest coraz skromniejszy. Nie wiem, czy właścicielowi Medalików uda się w drużynie wskrzesić moc i czy wspomniane kryzysowe spotkania sprawią, że to pożądane napięcie wróci na dłużej, bo być może doszło do poważniejszego zwarcia w instalacji i konieczna będzie większa naprawa, wiążąca się także z wymianą głównego korka.