TEJ MIESZANINY NIE DA SIĘ UNIKNĄĆ

Niezastąpiony, nieodżałowany Leszek Jarosz, dziennikarz TVP Sport, który odszedł tak nagle w miniony weekend, mawiał, że wszystko, co dzieje się w wielkim świecie polityki, ma swoje odbicie w sporcie. Absolutnie wszystko. I że ten popularny protest song, by sportu z polityką nie mieszać, jest sprzecznością samą w sobie. Bo one żadnej pomocy nie potrzebują – skutecznie mieszają się same.

Popatrzmy na rosnące napięcia wokół Rosji i ostatnią kolejność zdarzeń. Po dwóch latach sabotowanego przez Moskwę procesu Trybunał Arbitrażowy ds. Sportu w Lozannie ukarał Kamiłę Walijewą czteroletnią dyskwalifikacją i odebrał łyżwiarce złoty medal olimpijski z Pekinu. Młoda zawodniczka nie była w stanie udowodnić, że niedozwolony środek przyjęła nieintencjonalnie. Rzecz jasna próbowała, ale ten „nieprzychylny Rosji zgniły Zachód” (cytat z moskiewskich mediów) nie chciał uwierzyć, że doping znalazł się w lodach od wolontariuszy albo herbacie od masażysty, których naiwna 15-latka nie potrafiła odmówić.

No nie wiem zupełnie, jak to nie przeszło. Rzecznik Kremla Dmitrij Pieskow natychmiast określił decyzję mianem politycznej. Szef Służby Wywiadu Zagranicznego – znany jako „Gołąb” Putina – zaczął przekonywać, że to Stany Zjednoczone stoją za niezliczonymi próbami zniszczenia rosyjskiego sportu. Twarzą tej „krucjaty” zdaniem Siergieja Naryszkina ma być… nasz Witold Bańka, prezydent Światowej Agencji Antydopingowej (WADA), który „dla ciepłej posadki od Amerykanów zrobi absolutnie wszystko”. I nie chodzi rzecz jasna wyłącznie o sprawę Walijewej.

Nie wiem, co bardziej absurdalne – same słowa czy fakt, że o sporcie nie wypowiada się szef rosyjskiego sportu, tylko szef rosyjskich szpiegów. Dalej jest jednak jeszcze dziwniej. Naryszkin pyta, jaki mandat ma WADA, by stawiać warunki, stanowić, co zawodnikom zażywać wolno, a czego nie. „Światowy sport jest zmęczony polityką, wiele krajów chce oddzielenia jej od sportu i większej suwerenności. Powinniśmy tworzyć autonomiczne programy walki z dopingiem. Każdy dla siebie” – rzecze szef wywiadu i wszystkich zmęczonych tym światem sztywnych zasad zaprasza do Kazania, gdzie rozpoczęły się właśnie pierwsze Igrzyska Przyszłości.

W Moskwie niespecjalnie się bowiem przejęli przegraną apelacją w sprawie rywalizacji olimpijskiej w Paryżu. Chwilowo mają inny wielki bal, na którym nikt nikogo nie bada, a rosyjska flaga może sobie tańczyć w rytm rosyjskiego hymnu. Igrzyska Przyszłości to twór przedziwny. Organizatorem jest fundacja non-profit założona przez… państwową agencję informacyjną Novosti. Na czele komitetu stanęła Margarita Simonjan, czyli jedna z głównych propagandystek Kremla. Bez kłopotów zgromadziła budżet w wysokości 58 milionów dolarów i Władimir Putin mógł z dumą otworzyć Igrzyska Przyszłości następującymi słowami: „Sport powinien stać daleko od polityki. Zamiast tego niech jednoczy ludzi”. Wystąpienie żarliwie oklaskiwała siedząca po lewicy wojennego zbrodniarza… no zgadnijcie, kto? Kamiła Walijewa. Propagandowe igrzyska Putina toczone są w formule phygital. Słowo to nieprzypadkowe, stanowiące połączenie dwóch innych: physical i digital (fizyczne i cyfrowe). Drużyny najpierw rozgrywają mecz piłki czy hokeja na konsolach i to jest pierwsza połowa. Druga toczy się już na prawdziwym boisku (lodowisku), z prawdziwą piłką (krążkiem) i bramkami. W programie zawodów są także na przykład loty dronów, walki robotów i laserowe rozgrywki. „To jest przyszłość sportu” – oznajmił Putin, życząc powodzenia uczestnikom. W znacznym procencie… żołnierzom.

No i powiedzcie mi jeszcze raz, że nie ma sensu mieszać sportu z polityką.