Ciężka praca się opłaca
PIOTR WESOŁOWSKI: Co sprawia, że po prawie pięciu latach w roli selekcjonera reprezentacji Polski piłkarek ręcznych nie stracił pan wiary w sukces? Nie ma pan dość wypełniania misji niemożliwej?
ARNE SENSTAD (SELEKCJONER POLSKIEJ KADRY SZCZYPIORNISTEK): Pan to nazywa misją niemożliwą, ale ja wciąż wierzę w ten zespół. Trenerzy czy zawodniczki z całego świata powtarzają, że nasza reprezentacja w ostatnich latach bardzo się rozwinęła. Jeśli popatrzy się wyłącznie na naszą 16. lokatę w mistrzostwach świata, to postępu się nie zobaczy. Czasami jednak trzeba spojrzeć poza wyniki. Praca z drużyną narodową wymaga czasu, a wszelkiego rodzaju doświadczenia pokazują, że najważniejsza w niej jest ciągłość. Jestem dumny z pozytywnego nastawienia zawodniczek, ich mentalności i sposobu, w jaki próbują dostosować się do standardów nowoczesnej piłki ręcznej. Kocham swoją pracę i jestem dumny z roli trenera reprezentacji Polski. Pokochałem ten kraj od pierwszego dnia, kiedy tu przyjechałem i wiem, że z zespołem zmierzamy we właściwym kierunku. Szanuję kibiców, którzy chcą natychmiastowych wyników, ale wiem, że to nie jest łatwe. Cały czas jesteśmy jednak coraz bliżej najlepszych. Mam nadzieję, że ZPRP da nam szansę, byśmy kontynuowali pracę również podczas MŚ 2025. Mieliśmy nadzieję na dobre rezultaty w czempionacie globu pod koniec ubiegłego roku, ale musimy być realistami. O gorszym wyniku zaważyło fatalne losowanie grup. Z dziewczynami i sztabem szkoleniowym liczymy na kolejną szansę w przyszłym roku. Oczywiście chcemy też zakwalifikować się do mistrzostw Europy 2024, ale moim celem pozostaje ćwierćfinał MŚ.
Trzy miesiące temu w Danii podstawowego celu – ćwierćfinału oznaczającego udział w ostatniej fazie kwalifikacji do igrzysk w Paryżu – nie zrealizowaliście. Dlaczego? Jako zespół nie musimy czuć się aż tak bardzo źle po występie w ostatnich MŚ. Tak, przytrafił nam się bardzo słaby występ przeciwko Niemkom, ale poza tym rozegraliśmy kilka dobrych meczów. Przy większej płynności mogliśmy wygrać z Rumunią, ale pamiętajmy o dobrych wynikach z Serbią, a zwłaszcza z Japonią. Ze względu na niekorzystny bilans bramek zajęliśmy 16. miejsce, ale wiemy, że jesteśmy bliżej ósemki na świecie.
Gdyby mógł pan cofnąć czas, co zmieniłby w przygotowaniach do czempionatu globu? Czy powołałby pan te same zawodniczki? Nie chcę wyjść na człowieka zarozumiałego, ale nie wiem, co moglibyśmy zrobić inaczej. Jeśli ktoś zada to pytanie 40 milionom ludzi, otrzyma mnóstwo różnych odpowiedzi. Wierzę w zespół oraz sztab i wiem, że zrobiliśmy wszystko, co w naszej mocy z dostępnymi do gry zawodniczkami. Przed mistrzostwami rozegraliśmy w Norwegii świetne sparingi, podeszliśmy do finałów jak najbardziej profesjonalnie. Mieliśmy kilka kontuzjowanych piłkarek. Być może niektóre zawodniczki nie zaprezentowały stabilnej formy na najwyższym poziomie, ale dały z siebie wszystko. Żałuję jedynie, że zeszłego lata nie udało nam się zorganizować obozu przygotowawczego. Mam nadzieję, że w najbliższym czasie uda nam się dodać go do kalendarza. Po mistrzostwach świata napisał pan obszerny raport z wykonanej pracy, a rada trenerów w związku pozytywnie go zaopiniowała. Dlatego dostał pan drugą szansę, by poprowadzić polską kadrę w eliminacjach mistrzostw Europy i w turnieju głównym.
Jestem szczęśliwy i usatysfakcjonowany faktem, że rada trenerów i władze ZPRP uwierzyły w rozwój drużyny. Rozumiem, że niektórzy domagają się zmian, ale – szczerze mówiąc – myślę, że zmiana trenera w tej chwili nie byłaby dobrym pomysłem. Z dziewczynami ciągle pracujemy na rzecz rozwoju polskiej piłki ręcznej i wiem, że kiedyś przyniesie to efekty. Kontynuacja naszej pracy się opłaci!
Dunki są faworytkami grupy eliminacyjnej ME, ale Kosowo nasz zespół powinien spokojnie wyprzedzić. Wiosną ubiegłego roku Polki dwukrotnie nie dały szans rywalkom z Bałkanów w play-off o mistrzostwa świata. Możemy oczekiwać powtórki?
Gra przeciwko Dunkom może nam przynieść wyłącznie korzyści. Co do ekipy z Kosowa, w europejskiej piłce ręcznej nigdy nie można stracić czujności. W kwalifikacjach do MŚ wysoko pokonaliśmy ją wysoko i jesteśmy gotowi zrobić to ponownie. Te dwa spotkania w kwietniu zadecydują o naszym awansie do Euro i będziemy na to wyzwanie gotowi w stu procentach! Od wyniku Polek w ME 2024 zależy pańska przyszłość w roli selekcjonera. To duża presja?
Powtórzę – wierzę w nasz dobry występ w tegorocznym Euro, a potem w kolejną szansę na przygotowania do przyszłorocznych MŚ. Daję z siebie wszystko w pracy z kadrą, wierzę w dziewczyny i pewnego dnia przyjdzie efekt. Podobno na zgrupowaniach reprezentacji wkrótce ma się pojawić wybitna obrotowa Heidi Löke? Przyjaźnicie się, ale czy wystarczy wam czasu na wprowadzenie konkretnych zmian w grze naszego zespołu? W obronie jest nieźle, ale w ataku brakuje nam lepszej współpracy z kołową.
To prawda. Rozmawialiśmy o możliwości wykorzystania Heidi w roli „doradcy” dla naszych obrotowych. Cały czas pracuję z nią w klubie z Larviku i wiem, że jest gotowa pomóc reprezentacji Polski. Ma fantastyczne umiejętności i charakter. Chcę wykorzystać jej wiedzę nie tylko podczas zgrupowań kadry, ale też
w projekcie szkolenia przyszłych obrotowych. Heidi pozostaje w gotowości i czeka na zielone światło od ZPRP. Pracuje pan z naszą kadrą od 2019 roku. Czy może się pan pokusić o diagnozę, z jakiego powodu polskie szczypiornistki od czterdziestu ośmiu lat nie mogą zakwalifikować się do igrzysk?
Czołowe zespoły świata prezentują naprawdę wysoki poziom. W ciągu tych lat Polska miała kilka dobrych pokoleń zawodniczek i były momenty, w których zbliżała się do najlepszych. Wejście do czołówki i utrzymanie się w niej wymaga jednak mnóstwa pracy. Musimy kontynuować pozytywny rozwój, który widać w Superlidze i reprezentacji narodowej, ale także kontynuować pracę z dziewczętami w szkołach i klubach. Przez te lata mówiłem o pewnych zmianach w organizacji piłki ręcznej, począwszy od pracy z dziećmi, po przygotowanie ich do gry na poziomie seniorek. Trzeba dbać o to, co dobre w polskiej mentalności, ale też być otwartym na pewne zmiany z zewnątrz. Mam nadzieję, że uda nam się ułatwić większej liczbie dziewcząt rozpoczęcie gry w piłkę ręczną i rozwinąć je w sposób, który przygotuje je do rywalizacji z najlepszymi w Europie. Bo ciężka praca daje efekty.
A może zbyt wiele oczekujemy od reprezentacji. Zagłębie Lubin w Champions League przegrało wszystkie 14 meczów. MKS Lublin w Lidze Europejskiej wygrał jedno z sześciu spotkań. Takie wyniki nie napawają optymizmem. Czy można na tym opierać wiarę w sukces? Tak. Myślę, że ma pan rację. To fantastyczne, że ludzie wykazują entuzjazm i zainteresowanie drużyną narodową. Jednocześnie zbyt wygórowane oczekiwania nie zawsze są pozytywne. Sport to zwycięstwa lub porażki, ale czasami trzeba przeanalizować, co kryje się za wynikami. Mówimy o procesie i drodze rozwoju. Dopóki widzimy postępy, trzeba obdarzyć dziewczyny kredytem zaufania. Na przykład musimy zaakceptować fakt, że będą faworytkami w meczach z Kosowem, ale należy je też docenić za dobry występ w meczu z Danią. Widzowie w hali w Lubinie byli wspaniali! Jestem dumny z zespołu, bo walczył do końca z jedną z najlepszych ekip świata. Kiedy gramy dobrze, zawsze chcemy więcej. Wszyscy pracujemy nad rozwojem polskiej piłki ręcznej. Kadra jest zależna od klubów, a kluby od reprezentacji, więc musimy współpracować. Komplet porażek Zagłębia w Lidze Mistrzyń wskazuje poziom, na jakim wszyscy jesteśmy. Kluby z Danii, z wieloma ich reprezentantkami, walczą o triumf w Champions League. Klub z Lublina w Lidze Europejskiej też nie awansował, ale udział polskich ekip w międzynarodowych rozgrywkach był ważny, aby zapewnić zawodniczkom bezcenne doświadczenie. Wiele kadrowiczek wywodzi się z tych dwóch drużyn i mam nadzieję, że ludzie mogą właściwie ocenić naszą sytuację. Czekam na postęp i kibicuję Zagłębiu oraz MKS, ale także innym zespołom z Superligi, takim jak KPR Kobierzyce. Miejmy nadzieję, że pozostałe kluby też będą równać w górę!
Kocham swoją pracę i jestem dumny z roli trenera reprezentacji Polski. Szanuję kibiców, którzy oczekują sukcesów od razu. Wiem jednak, że stale zbliżamy się do najlepszych.