LEGIA JEST LIGOWYM ŚREDNIAKIEM
Przy Łazienkowskiej hitem była oprawa, a nie samo spotkanie. Kluby i kibice wchodzą na o wiele wyższy poziom, jeżeli mówimy o tym, co dzieje się wokół spotkania. Jestem przyzwyczajony do czegoś innego, dlatego dla mnie działo się nieco za dużo. Pojawiła się również pani, która grała na skrzypcach, a fani odśpiewali „Sen o Warszawie”. Te aspekty pozasportowe miały nieco zatuszować, a może nawet zrekompensować to, co później działo się na boisku, bo w tym momencie Legia jest ligowym średniakiem. Przed starciem w Warszawie komentowałem rywalizację Jagiellonii Białystok z Górnikiem Zabrze, to widowisko było świetne i o wiele lepsze niż starcie przy Łazienkowskiej. Oba kluby chciały grać w piłkę od pierwszej do ostatniej minuty, miały plan taktyczny, ale lepiej wykonywali go zabrzanie.
Legia prowadziła w starciu z Pogonią, więc niekiedy takie mecze trzeba przepychać. Dla Portowców spotkanie przy Łazienkowskiej było bardzo ważne, ale piłkarze trenera Jensa Gustafssona nie grali swojego futbolu. W pierwszej połowie szczecinianie schowani byli za podwójną gardą, nie było błysku czy konkretnej sytuacji. Mecz z Lechem Poznań w środku tygodnia dał się Pogoni we znaki. Ostatecznie to goście zrealizowali swój plan taktyczny, meczu nie przegrali, więc cel został osiągnięty. W Warszawie diagnoza nie zmienia się od kilku tygodni, bo widać, że Legia jedzie na wstecznym. Błysk, pomiędzy Josue a Pawłem Wszołkiem, który był na początku sezonu, po prostu zniknął, bo kluby ekstraklasowe nauczyły się tego duetu. Ożywił się Bartosz Kapustka, który potrafi zagrać niekonwencjonalnie. Legioniści nie mają jednak stopera z prawdziwego zdarzenia, bo Rafał Augustyniak jest typową szóstką. Legii brakuje wyrazistości w obronie czy nawet na pozycji defensywnego pomocnika. Był Bartosz Slisz, który potrzebował kilku lat, aby się rozwinąć, a teraz gdy wyjechał, zrobił się problem. Napastnika z prawdziwego zdarzenia również nie ma w Warszawie, a latami tacy byli. W przeszłości snajperami warszawiaków były gwiazdy, które gwarantowały gole, a kibice specjalnie dla nich przychodzili na stadion. Wahadła Wojskowych są przykurzone. Wcześniej wyglądały nieźle, gdy Patryk Kun zaczął się rozwijać, a Wszołek prezentował poziom reprezentacyjny, ale teraz rywale wiedzą o nich wszystko. Legii brakuje mocnych jednostek, które nie tylko mają charakter, ale swoją przydatność potwierdzają na boisku. Jest Josue, ale jak popatrzymy na jego najlepsze mecze, to w tym momencie Portugalczyk jest w 50 procentach sobą. Legioniści zawsze mieli dwóch, może trzech liderów, których teraz na próżno szukać. Odeszli Slisz i Ernest Muci, który jest graczem nietuzinkowym. Legia nie popadła w marazm, ale w tym momencie jest drużyną, która nie może myśleć o mistrzostwie Polski. To są marzenia ściętej głowy. Legioniści w obecnej dyspozycji nie mają szans nawet zbliżyć się do pierwszego miejsca. Nie chciałbym być złym prorokiem, ale nie wiem, czy warszawiacy będą na tyle silni, aby zakończyć sezon na podium. Mówi się, że szkoleniowiec powinien pokazać, że potrafi wyjść z kryzysu. Cieszę się, że nie jestem prezesem Legii, który ma trudny orzech do zgryzienia odnośnie trenera Kosty Runjaicia.
Żeby być piłkarzem Legii, trzeba mieć umiejętności oraz charakter – to jest pewne. Nie chcę obrażać innych klubów, ale Wojskowi to nie Zagłębie Lubin czy Stal Mielec, gdzie takiej presji nie ma. Tak samo trudno jest być zawodnikiem Lecha czy Rakowa Częstochowa, gdzie oczekiwania również są ogromne.
Takiej atmosfery nie widać w Pogoni, dlatego we wcześniejszych kolejkach Portowcy na boisku bawili się świetnie. Od legionistów kibice co roku oczekują mistrzostwa, więc to ciśnienie jest ogromne. Pytanie, czy tacy zawodnicy jak Marco Burch czy Steve Kapuadi, którzy do zespołu dołączyli zeszłego lata, potrafią udźwignąć to co dzieje się wokół klubu.