PASY W KAMIENNYM KRĘGU
Niby w Cracovii od lat jest dobry klimat na budowanie drużyny mającej na stałe miejsce w pierwszej szóstce Ekstraklasy, która od czasu do czasu, ale też regularnie dostaje przepustkę do europejskich pucharów. Niby jest strategiczny pomysł na funkcjonowanie klubu, jest skrojony do potrzeb nowoczesny stadion oraz inwestowanie w bazę. Tylko drużyna nie wytrzymuje konfrontacji z uzasadnionymi oczekiwaniami.
Na pierwszy i drugi rzut oka Cracovia jest dobrze poukładana w każdej formacji, w czym bez wątpienia widać rękę trenera Jacka Zielińskiego. Niezły bramkarz, solidny, zaprawiony w bojach blok obronny, dynamiczni wahadłowi, solidni defensywni pomocnicy, rozbiegane „dziesiątki”, silny napastnik. Na dodatek wbrew obowiązującemu przez wiele lat stereotypowi obecna Cracovia nie jest produktem z gruntu zagranicznym, bo jednak znaczącą rolę odgrywają w niej również Polacy i to młodzi, z potencjałem. Począwszy od Michała Rakoczego, aż po wchodzącego na razie z ławki Filipa Rózgę, który po nieszczęsnym i niespodziewanie skróconym wyjeździe na MŚ U-17 w Indonezji najwyraźniej stara się wyciągać z życiowej lekcji odpowiednie wnioski.
To drużyna z pieczątką Zielińskiego, który mądrze wykorzystał pozytywne akcenty z zespołu Michała Probierza i chyba też umiał skorzystać z nauki płynącej z błędów popełnionych przez poprzednika i jego otoczenie. Nie sposób jednak nie zauważyć, że choć Zieliński pracuje przy Kałuży już ponad dwa lata, oszałamiającego skoku w piłkarskiej jakości nie widać i to uwaga przesadnie delikatna. To jest falowanie – im dłuższe, tym bardziej irytujące. Gdy wydaje się, że już, już, Cracovia wreszcie łapie dobry rytm, znowu następuje nieprzyjemny gong sprowadzający naiwnych optymistów na ziemię. Powinniśmy na takie powtarzające się wypadki być przygotowani, a jednak w kółko dajemy się nabierać na ten sam numer, uznając, że przecież nie można ciągle robić tych samych złych rzeczy, że z każdą wpadką i potknięciem drużyna musi być mądrzejsza, co powinno być widoczne w kolejnych meczach. Tymczasem te kolejne mecze przychodzą i znowu mamy to samo irytujące falowanie, jakby w Cracovii się umówili, że to będzie ich sposób na rozgrzewanie kibicowskich emocji, oczywiście przede wszystkim tych złych. Bycie kibicem Cracovii wymaga anielskiej cierpliwości. Coraz mniej w tym przyjemności, a coraz więcej testowania siły przywiązania do barw klubowych pomimo wszystko. Wygląda to niczym bezduszny eksperyment socjologiczny. Bo nic tak kibica nie wkurza, jak przekonanie, że zespół jest w stanie osiągać znacząco lepsze wyniki, ale z jakichś dziwnych powodów ich nie ma. Na koniec ubiegłego roku Pasy pokonały u siebie Legię (2:0), a na początek obecnego rozbiły Radomiaka (6:0). To mógł, a nawet powinien być pozytywny punkt zwrotny w tym sezonie. Nic z tego. Remis w Lubinie (1:1) można było jeszcze potraktować jako w miarę cenną zdobycz. W końcu Zagłębie objęło prowadzenie, zespół umiał odpowiedzieć golem, był nawet bliższy zwycięstwa. Bezbramkowy remis w Gliwicach był większym problemem. W Lubinie współczynnik tzw. goli oczekiwanych był na przyzwoitym poziomie 1,71, w meczu z Piastem zjechał do 0,37.
Ciekawe, że w przegranym starciu na swoim stadionie z Wartą Poznań (0:1), o której mówi się, że gra najbardziej zachowawczą, najbrzydszą piłkę w lidze, współczynnik skoczył do 1,05. Oczywiście to tylko statystyki zbudowane na algorytmie, który może być oderwany od rzeczywistości; są trenerzy i eksperci, którzy zwyczajnie się nim nie przejmują, a nawet traktują jako coś szkodliwego w opisywaniu wyników drużyn. Tutaj jednak gołym okiem było widoczne, że gospodarze ten mecz powinni byli wygrać. Rywale wykorzystali jednak swój złoty moment, a Cracovia została bez punktów, utwierdzając wielu obserwatorów w przekonaniu, że jest drużyną, której może i nie brakuje determinacji, ale pomysłu na wygrywanie meczów na pewno.
I gdy znowu wszyscy machną ręką, za chwilę Cracovia jeszcze raz zaskoczy czymś pozytywnym. Nie łudźmy się jednak – jak zwykle będzie to impresja przelotna, bo Cracovia konsekwentna jest tylko w swej nieprzewidywalności. Ale to nie koniec problemów, bo wystarczy przeanalizować jej wyniki i miejsce w tabeli, by wiedzieć, że złych dni meczowych w tym sezonie ma wyraźnie więcej niż tych dobrych. Można mówić, że Cracovii często brakuje szczęścia i skuteczności, że na ławce ma niewielu pełnowartościowych dublerów, a jednak nie będzie to usprawiedliwienie wystarczające. Właśnie porażka z Wartą Poznań jest dobitnym sygnałem, że w klubie są potrzebne poważne zmiany, a nie tylko doraźne impulsy, bo te nie dają efektów.
Nowy szef klubu Mateusz Dróżdż niewątpliwie zdaje sobie sprawę, że zespół musi się wreszcie wyrwać z kamiennego kręgu, co dla niektórych może też oznaczać opuszczenie strefy komfortu. Wiele wskazuje, że na dogłębne zdiagnozowanie problemów prezes dał sobie czas do końca sezonu, choć pewne decyzje już nastąpiły (np. rozstanie z dyrektorem sportowym Stefanem Majewskim). Cracovii pilnie potrzebne jest nowe otwarcie – asertywna weryfikacja planów, strategii, przydatności konkretnych ludzi w drużynie, w sztabie i klubie – bo alternatywą jest dalsza stagnacja, czyli w istocie regres.