LECH URUCHAMIA PLAN AWAR YJNY

Wojna błyskawiczna się nie udała, z zapowiedzi Mariusza Rumaka zostały efektowne zwroty i wyliczenia, które dzisiaj mogą budzić uśmiech. Nie oznacza to jednak, że Kolejorz automatycznie rezygnuje z walki o mistrzostwo. Cel jest ten sam, musi się zmienić sposób jego realizacji.

– Myślę, że podczas tego półrocza będziemy mogli pomylić się tylko dwa razy. Uważam, że aktualnie mamy minimalny margines błędu – mówił przed startem ligowej wiosny dla oficjalnego serwisu klubowego nowy szkoleniowiec Lecha.

Przy czym uderzało, że remis traktował jak porażkę, co potwierdził później, narzekając na bezbramkowy wynik meczu ze Śląskiem Wrocław. Natomiast łomot w Częstochowie (0:4) był porażką tak ogromną, że aż nierealistyczną, jakby nawiedziła fanów Lecha w absurdalnie koszmarnym śnie. No więc mamy już dwie dopuszczalne pomyłki, o których mówił Rumak. Wszystkie dwie. Margines błędu wyparował.

Jeżeli mielibyśmy deklarację szkoleniowca traktować z zupełną dosłownością, trzeba by uznać, że Lech zdobędzie mistrzostwo Polski tylko wtedy, kiedy wygra pozostałe mecze do końca sezonu. Na koniec rozgrywek niechybnie się przekonamy, że aż tak ostre wymogi nie są konieczne, że parę punktów można by jeszcze stracić, bo na razie rywale też się potykają, co jednak nie zmienia faktu, że na Bułgarskiej potrzebna jest niesamowita mobilizacja – podobna do tej, jaką wykazał się Raków w minioną niedzielę. Właśnie lejąca poznaniaków drużyna Dawida Szwargi powinna być dla nich, co za paradoks, natchnieniem. To był podręcznikowy przykład – jak mawiał klasyk – reakcji pozytywnej. Wciąż nie ma pewności co do najbliższych losów Rakowa w lidze, ale ten jeden mecz, z nie byle jakim w końcu rywalem, pokazał charakter zespołu i kazał mu uwierzyć, że nadal ma w sobie dużo sportowej klasy. Niby wszyscy to wiedzieli, ale akurat właściciel klubu zwątpił, uznając, że współczesny Raków to poziom ligowego średniaka.

Być może był to emocjonalny odruch, a może wytrawna zagrywka socjotechniczna, która przynajmniej w pierwszym efekcie dała dobre owoce. Niezależnie jak to nazwiemy, Lech potrzebuje zbliżonego efektu w Zabrzu. Nie żeby od razu rozbić Górnika w proszek, bo to jeszcze trudniejsze niż takie samo rozbicie Lecha pod Jasną Górą. Tu trzeba marzyć o jakimkolwiek zwycięstwie, w najskromniejszych rozmiarach, niech będzie, że wyszarpanym i brzydkim. Lech już zdążył odpaść z Pucharu Polski, a więc Rumakowi w misji na Bułgarskiej, przy pierwszej drużynie, pozo

stało jeszcze trenerskie życie – być może je ocali, jeżeli zdobędzie mistrzostwo.

Gdy powierzono mu drużynę po Johnie van den Bromie, nabrał wigoru. Podobała się ta pasja, choć wyczuwało się nadmiar egzaltacji. Lepsze jednak to niż stylizowanie się na najmądrzejszego i niedostępnego gościa, który każdym gestem wysyła przekaz, że jest posiadaczem tajemnej trenerskiej wiedzy o podłożu filozoficznym. Bezpośredniość Rumaka ujmowała. On chciał tym kupić piłkarzy, zarazić entuzjazmem i ochotą do pracy. Wielu nieufnych kibiców Lecha też zaczęło się oswajać z myślą, że ten Rumak może jednak da radę, niech po latach dostanie tę upragnioną i wytęsknioną drugą szansę. Energii i pomysłów piłkarzom prowadzonym przez Mariusza Rumaka jako tako wystarczyło na 90 ligowych minut – pierwszą połowę w meczu z Zagłębiem Lubin (2:0) i pierwszą z Jagiellonią (2:1) – ale to nieprawda, że największy problem ma teraz szkoleniowiec. Piłkarze, wysyłając dość wyraźne sygnały, że jesienią nie byli zadowoleni ze współpracy z Holendrem, ustawili się pod ścianą. Gdyby teraz zaczęli narzekać też na Rumaka, w ich uwagach mogłoby być wszystko oprócz wiarygodności.

W Lechu jest do wykonania poważna praca zbiorowa, bo odpowiedzialność spada też na szefów klubu, którzy uznali, że powierzenie drużyny mającej walczyć o mistrzostwo Polski Rumakowi, jest dobrym pomysłem. Poprawa wielu elementów w grze drużyny wymaga oczywiście znacznie dłuższej pracy niż kilka dni, lecz istnieją przesłanki do podejrzeń, że doraźna terapia wstrząsowa też może zadziałać. Piłkarze zaskoczyli zatrważającą obniżką formy i koncentracji, ale jakości wciąż im nie brakuje. I tego w Lechu powinni się trzymać, zanim na dobre uruchomią plan awaryjny.