Wreszcie zdrowyś, Mario!
Mariusz Malec może kojarzyć się z bykiem już nie tylko sylwetką, lecz też zdrowiem. I gra najlepiej w karierze.
Mariusz Malec nigdy wcześniej nie rozegrał tylu minut w Ekstraklasie, ile w ciągle trwającym sezonie – 1890. Nigdy wcześniej tyle razy nie wystąpił w podstawowym składzie – 21 – i nigdy wcześniej nie zrobił tego w tylu meczach z rzędu – 18, a w związku z tym nie był tak ważną postacią Pogoni Szczecin i nie zasłużył na publiczne pochwały od selekcjonera reprezentacji Polski.
Niemal 29-letni Malec (w kwietniu będzie świętował urodziny) nie osiągnął tego wszystkiego wcześniej, bo nie pozwalało na to zdrowie, które jako zawodnik Portowców tracił tak często, że już doskonale zrozumiał, ile je trzeba cenić. – Mam wielką nadzieję, że to za mną i ta seria będzie trwać – mówi nam środkowy obrońca.
Jeden sezon na leczenie
– Tata ała – powiedziała niespełna dwuletnia córeczka Malca na widok ojca w lutym 2022. Stoper wyglądał, jakby poprzedniego dnia stoczył walkę bokserską, w której zapomniał o trzymaniu gardy – prawą część twarzy miał przynajmniej dwa razy większą od lewej, a pod okiem soczystą, dojrzałą „śliwkę”, ale tak naprawdę rozegrał mecz piłkarski i po prostu zderzył się głową z kolegą z obrony – Luisem Matą. „Tata ała” i uraz odniesiony po przypadkowym starciu ze swoim przyjacielem – to świetne podsumowanie ostatnich czterech sezonów Malca w Pogoni. Ból i pech. Przed transferem do zespołu ze Szczecina wychowanek Ruchu Chorzów nie tylko gabarytami mógł się kojarzyć z bykiem (189 centymetrów wzrostu, ponad 80 kilogramów wagi), lecz także zdrowiem. Omijał lekarzy, kontuzje znał tylko z opowiadań kolegów.
Za to jak na finiszu debiutanckich rozgrywek w Pogoni – 2018/19 – nabawił się urazu kolana, tak nie było sezonu, by nie musiał pauzować z powodów zdrowotnych.
– Żadnej z nich nie mogłem uniknąć, bo nie wynikały z braku przygotowania czy złego treningu. Wszystkie były mechaniczne – nie ukrywa.
I wszystkie mniej lub bardziej wiązały się z pechem. Ta pierwsza z maja 2019 – naderwanie troczka przyśrodkowego w kolanie. Po badaniach zdecydowano się zastosować leczenie zachowawcze, po dwóch miesiącach rehabilitacji wznowił treningi. Podczas drugiego zarządzono ćwiczenia strzeleckie, Malec chciał silnie kopnąć prawą nogą. Spiął mięśnie i poczuł, że w kolanie coś przeskoczyło. Blizna okazała się za słaba, wszystko puściło i całkowicie zerwał troczek. W tej sytuacji wyjście było jedno – operacja.
Po dwóch miesiącach miał wracać do Ekstraklasy, a zamiast tego wracał na wózku inwalidzkim z sali operacyjnej do szpitalnego łóżka. Był tak słaby, że przez jakiś czas poruszał się w ten sposób. Jak mówił, czuł się tak źle pierwszy raz w życiu. Ponownie w lidze wystąpił w marcu 2020, dziewięć miesięcy od potyczki z Legią w Warszawie, w której kolano nie wytrzymało. Pauzował cztery razy dłużej niż pierwotnie zakładano.
Podwójnego pecha miał przy okazji zderzenia z Matą. Nie dość, że krzywdę wyrządził mu kumpel, to jeszcze tak, że wyeliminował go z gry na dłużej niż w większości takich przypadków. Obecnie złamanie kości jarzmowej często w ogóle nie wiąże się z koniecznością przymusowego odpoczynku dzięki maskom ochronnym. – W internecie poszukałem, kto ile pauzował i większość w takiej ochronie nawet meczu
124 MECZE w barwach Pogoni Szczecin rozegrał Mariusz Malec. Strzelił dla Portowców dwa gole.
nie straciła. Ale w międzyczasie dostałem informację od klubowego doktora, że te moje kości są jak pęknięte jajko. Żadna nie jest mocno uszkodzona, ale wszystko na tyle, że trzeba będzie poczekać. Tylko nie wiedziałem, ile konkretnie – wspomina Malec, dla kolegów „Mały” albo „Mario”.
Liczył na kilka dni, skończyło się na 33 i czterech opuszczonych spotkaniach. To tylko dwie najpoważniejsze kontuzje, w międzyczasie uszkodził również torebkę stawową i więzadło piszczelowo-skokowe (październik 2020) czy złamał nos (sierpień 2023). Historia tego ostatniego urazu i tak miała szczęśliwe zakończenie, biorąc pod uwagę poprzednie dolegliwości – po kilku dniach obrzęk twarzy zmalał, przeprowadzono zabieg nastawienia kości i po dwóch kolejkach poza składem Malec wrócił do wyjściowej jedenastki Granatowo-bordowych, znów w masce ochronnej. Bez żadnych komplikacji.
W sumie od pierwszego urazu w maju 2019 do ostatniej pauzy w sierpniu 2023 środkowy obrońca opuścił w związku z problemami zdrowotnymi 35 ligowych meczów na 142 możliwe do rozegrania (25 procent). Jeden cały sezon. A przecież nie sposób obliczyć, jak na dyspozycję wpływały te dłuższe i krótsze przerwy bez choćby jednego treningu na boisku, a gorsza dyspozycja kończyła się miejscem w rezerwie, nie w podstawowym składzie.
– Po moim pierwszym sezonie, kiedy coraz lepiej czułem się w Ekstraklasie, złapałem ten uraz kolana i trudno było mi wrócić do formy. A jak już się udawało, to znów coś się działo – nie ukrywa Malec.
Będzie kadra?
W ogromnej mierze dlatego obrońca tak długo stawał się fundamentalną postacią defensywy Pogoni. W ogromnej mierze, bo oczywiście początkowo, po transferze z pierwszoligowego Podbeskidzia Bielsko-biała, był słabszy niż podstawowy duet stoperów Konstantinos Triantafyllopoulos i Benedikt Zech. Potrzebował czasu, by doskoczyć do ich poziomu czy – jak w przypadku Greka (obecnie rezerwowego w Górniku Zabrze) – wręcz przeskoczyć. Co więcej, z powodu tak licznych pauz na starcie kariery w Szczecinie trener Kosta Runjaić darzył Malca ograniczonym zaufaniem. Jako że Polak był jedynym lewonożnym środkowym obrońcą, Niemiec liczył na niego i w trakcie rehabilitacji dopytywał, kiedy wróci, ale z biegiem czasu i wraz z kolejnymi urazami (czasem drobnymi) umiejscowił go w hierarchii za Grekiem oraz Austriakiem i nawet dobrymi występami Malec nie mógł jej zaburzyć. Dowód? Tuż przed przerwą pandemiczną w marcu 2020 Portowcy zremisowali bezbramkowo z Rakowem Częstochowa, choć w centrum defensywy musieli zagrać Malec oraz Igor Łasicki, bo Triantafyllopoulos oraz Zech byli niedostępni. Obaj spisali się bezbłędnie, a i tak Runjaić po meczu stwierdził, że jak mieli wygrać, skoro musieli grać w obronie rezerwowymi… I rzecz jasna, kiedy tylko Grek z Austriakiem się wyleczyli i doszli do formy, odzyskali miejsce w składzie.
Malec większym zaufaniem cieszy się u następcy Runjaicia – Jensa Gustafssona. I choć pewnie też pomogły w tym notoryczne kontuzje Danijela Lončara, trzeba oddać, że Polak te kłopoty skrupulatnie wykorzystał. Najlepszym potwierdzeniem wysokiej formy są pochwały selekcjonera Michała Probierza, który w rozmowie z Tomaszem Ćwiąkałą przyznał, że obserwuje obrońcę Portowców, bo ten zaczął naprawdę dobrze grać.