Kiedy obrońcy tak mówią, to kłamią
Piłkarzy odchodzących z Legii oceniam na podstawie tego, co osiągnęli później. Jeśli nic albo niewiele, to znaczy, że Legia była bardziej potrzebna im niż oni Legii. Albo jest dawcą albo biorcą. Ja byłem biorcą – mówi 49-krotny reprezentant Polski, były zawodnik m.in. Widzewa i Legii Jakub Wawrzyniak.
ROBERT BŁOŃSKI: Dzień dobry, chciałem porozmawiać o piłce.
JAKUB WAWRZYNIAK: Świetnie. A o czym innym mielibyśmy rozmawiać? O padlu albo o walkach w klatce – za panem debiut we freak fightach. W grudniu wygrał pan walkę z Tomaszem Hajtą.
Padel to ciekawa i przyjemna odskocznia, wciągnął mnie. Bicie się w klatce? Żartowałem, że gdyby rok temu ktoś powiedział, że wygram milion w totolotka albo wejdę do klatki, to powiedziałbym, że będę milionerem dzięki loterii. Walki to przygoda – podpisałem dwuletnią umowę na trzy pojedynki.
Czasem aktor zagra w filmie, o którym później chciałby jak najszybciej zapomnieć. Z pana walkami jest tak samo?
Mimo wszystko to jednak sport. I na koniec musisz być lepszy. To ty masz zlać rywala po mordzie, bo inaczej sam dostaniesz. Przygotowania są mordercze, to ekstremalny wysiłek – z tego wszystkiego właśnie te treningi podobają mi się najbardziej. Podpisując kontrakt, nie brałem pod uwagę, że staną się dla mnie tak zaje .... ą formą spędzania czasu. Po zajęciach piłkarskich nigdy nie byłem tak umęczony, ale to zupełnie inna forma przygotowań. Podczas meczu miałem kiedy, choć chwilę, odsapnąć. Na macie obniżysz ręce na sekundę i zostaniesz znokautowany. Spodobało mi się, choć otoczka wzbudza kontrowersje, ale to tylko część show.
Da się to porównać z meczami?
Nie. Żeby zagrać na wielkich stadionach o stawkę, szykowałem się latami. Karierę budowałem powoli, przeszedłem wszystkie szczeble, a tu od razu miałem stoczyć walkę wieczoru. Takiego wystrzału emocjonalnego jak w klatce w piłce nie przeżyłem nigdy. Tyle że w futbolu niewiele mnie mogło zaskoczyć, a freak fight to nowość. Piłkę i walki łączy taktyka oraz plan przygotowań. Na boisku popełnisz błąd i tracisz gola, na macie – dostajesz cios i możesz się nie podnieść. Ale to cały czas jest tylko dodatek do piłki, która była i będzie moją pasją. Czuję się mocno wyróżniony, pracując jako ekspert przy największych futbolowych wydarzeniach w kraju. Zawsze staram się być przygotowany i zabierać głos w sposób taki, by widz rozumiał, kiedy wypowiedź jest negatywna, i by krytykowany nie poczuł się urażony. Między obrażaniem a wskazywaniem błędów jest zasadnicza różnica. Mecz Widzewa z Legią wywołuje u pana wyjątkowe emocje?
To te klubowe koszulki są najbliższe mojemu ciału. W 2005 roku trafiłem do Widzewa ze Świtu Nowy Dwór Mazowiecki. Znalazłem się w potężnym klubie, którego nazwa budziła respekt w całej Polsce. Po dwóch latach przeszedłem do Legii, klubu z jeszcze wyższej półki, ale byłem gotowy na pełne trybuny i wymagających kibiców. Przeskok nie był tak duży jak przy przeprowadzce ze Świtu do Widzewa. Z Legią odniosłem największe i jedyne sukcesy w karierze. Trochę szkoda, że tylko z nią. Piłkarzy odchodzących z tego klubu oceniam na podstawie tego, co osiągnęli później. Jeśli nic albo niewiele, to znaczy, że Legia była bardziej potrzebna im niż oni Legii. Że to bardziej piłkarz powinien być zadowolony, że grał w tym klubie, a nie odwrotnie. Albo jest dawcą albo biorcą. Ja byłem biorcą. Zdecydowanie. Rzadko który piłkarz osiąga sukcesy gdzie indziej, większość spełnia się tutaj. I uprzedzając pytanie, m.in. dlatego uważam, że teraz to Josue bardziej zależy, by zostać niż Legii, by został.
W niedzielę w Łodzi zagrają zespoły podrażnione ostatnimi wynikami – Widzew odpadł z Pucharu Polski i przegrał we Wrocławiu po kontrowersyjnych decyzjach sędziów, Legia straciła punkty z Puszczą, Koroną i Pogonią.
Drugi gol we Wrocławiu, według interpretacji PZPN, był prawidłowy. A czym ma być podrażniona Legia? Przecież gole po błędach własnych traci od początku sezonu. Dopiero z Molde poniosła tego konsekwencje, wcześniej w lidze też nie wygrywała z powodu zbyt łatwo traconych bramek. To trwa od miesięcy. Od października nie potrafią wygrać dwóch ligowych meczów z rzędu. Tracą gole, niezależnie od tego, jak układa się mecz. W obronie panuje totalny brak zasad i funkcjonowania bloku w konkretnych sytuacjach. Błędy popełniają wszyscy, trener Kosta Runjaić broni się, że reagował, że próbował trzynastu ustawień trzyosobowego bloku obronnego, zmienił też bramkarza. Ale to nic nie dało. Każdy bez wyjątku ma coś za uszami.
Z czego to wynika?
Nie ma ściśle określonych zasad funkcjonowania w danej sytuacji. Bramkarze Legii od początku rundy wiosennej są w takiej samej formie jak obrońcy przez cały sezon. To powoduje, że trenerzy rywali mówią: „Bądźmy cierpliwi, na pewno dostaniemy prezenty i tylko od nas zależy, czy je wykorzystamy”. Puszcza, Korona i Pogoń plus Molde dostały i wykorzystały. To mogłoby szokować czy zaskakiwać, gdyby działo się w ostatnich tygodniach, ale tak jest od początku sezonu. Doszli Radovan Pankov, Steve Kapuadi oraz Marco Burch, odszedł Maik Nawrocki. Uważam, że obrońcy Legii nie mają odpowiednich umiejętności indywidualnych. Po każdym meczu mówią: „My jesteśmy Legia, nie możemy tak łatwo tracić goli”. Na końcu kryterium oceny są czyny, a nie słowa. A te obnażają słabość Legii w obronie.
Da się to odkręcić?
Na pewno nie z dnia na dzień.
Czyli Legia nie będzie mistrzem Polski?
Z taką obroną sądzę, że nie. W trzech ostatnich sezonach, kiedy w lidze znowu jest 18 zespołów, każdy z mistrzów Polski – Raków, Lech i Legia – miał na finiszu 24 stracone gole. Dziś, po 23 seriach spotkań, tylko Śląsk ma mniej – 18. Legia ma nieskuteczną obronę i słaby atak. Straciła punkty z zespołami z dołu tabeli, straciła z liderami. Nie ma żadnych racjonalnych przesłanek, bym upatrywał w niej mistrza Polski.
W pierwszych ośmiu meczach sezonu zdobyła 20 punktów. W następnych 15 tylko 18. Z siedmiu ostatnich spotkań u siebie wygrała jedno.
Główną przyczyną jest wyjątkowa łatwość, z jaką traci gole. Byłem obrońcą, wiem, co mówię. Wielokrotnie słyszałem od defensorów Legii: „Cieszymy się, że strzeliliśmy o jednego gola więcej”. Kłamali. To tylko dobra mina do złej gry. Jeśli miarą dobrze wykonanej pracy obrońcy i całej formacji jest liczba straconych goli, to niemal w każdym spotkaniu byli pod kreską. Wspomniane słowa oznaczają jedno: „Dobra, wygraliśmy, nie psujmy atmosfery”. Zapewniam jednak, że każdy obrońca woli wygrać 1:0 niż 5:3. Wtedy ma poczucie, że pomaga i rzetelnie wykonuje swoje zadania. Legia traci gole w kuriozalnych okolicznościach – jeden zawodnik popełnia błąd, drugi też się myli, zamiast naprawić pomyłkę kolegi, a na końcu zawala bramkarz i to ma destrukcyjny wpływ na zespół. Zastanawia mnie, dlaczego sztab szkoleniowy Legii nie jest w stanie opanować fali tych pomyłek. Przecież najłatwiej jest nauczyć się bronić. Łatwiej przeszkadzać niż kreować, a w tym przeszkadzaniu Legia jest mocno przeciętna. Trener pracuje już prawie dwa lata i gra defensywna uderza w niego. Owszem, pracuje z takimi, a nie innymi piłkarzami – obrońcy Legii nie wyróżniają się nawet na tle Ekstraklasy. Mówiąc szerzej – w zespole z Łazienkowskiej nie ma zawodnika będącego w optymalnej formie. Z przodu nie ma armat, o tyłach mówiłem. Do tego dochodzi roszczeniowy Josue.
Nie ma lepszego rozgrywającego.
Doceniam jego podania, ale liczba prób względem skuteczności jest zatrważająca. Z Pogonią strzelał, ale z próby przelobowania bramkarza wyszła asysta. I w porządku. Tyle że to była jego pierwsza asysta w lidze w tym sezonie. Szanuję go, choćby za genialne zagrania w pucharach, ale mam wrażenie, że on nie czuje się komfortowo, kiedy błyszczą jego partnerzy. Najpierw musi błyszczeć on, dopiero wtedy mogą pozostali. Kiedy nie dostaje piłki – gestykuluje, nie akceptuje i nie wspiera, że ktoś wpadł na inny pomysł. Chce mieć wpływ na wszystko, a czasem porusza się w sektorach, w których nie powinno go być. Zostawiłby go pan w Legii na kolejny sezon?
Sądzę, że w negocjacjach Portugalczyk nie ma żadnej karty przetargowej i to, czy zostanie, zależy wyłącznie od klubu. Jest na przegranej pozycji. Szanuję jego możliwości indywidualne – w sytuacjach wydawałoby się beznadziejnych potrafi wyczarować coś z niczego. Z drugiej strony irytuje i negatywnie wpływa na partnerów. Legia musi zdecydować, czy znowu chce budować drużynę wokół niego. Bez Josue w składzie nie wygrywa, ale z nim też nie.
Nakreślił pan czarny obraz Legii. Ma jakiekolwiek szanse w Łodzi?
Oczywiście, że ma. Po odpadnięciu z Molde piłkarze Legii zagrali w Kielcach dobre 45 minut. Jak klasowa drużyna – wyrzuciła z głowy to, co złe, i wyszła po swoje. Aż do błędu Hładuna i Jędrzejczyka. Godzina z Pogonią też świetna. Portowcy czekali na prezent i się doczekali. Teraz doszło do sytuacji, jakiej nie było dawno. Widzew, który w XXI wieku nie wygrał z Legią żadnego z 23 meczów, ma szansę – ze względu na bałagan panujący w obronie stołecznego klubu.
Czego się pan spodziewa po niedzielnym meczu? Dużej liczby goli i otwartego spotkania. Margines błędów Legii się skończył, mimo ogromnych problemów w defensywie nie może grać na remis. Gole będzie traciła, ciekawe, ile strzeli.