Powtórki meczów to chory pomysł
MARCIN DOBOSZ: Ćwierćfinał Pucharu Polski między Wisłą Kraków i Widzewem Łódź tak rozpalił kibiców, że dymi się już przeszło tydzień. Nie bardzo wierzę, by jakikolwiek fan naszej piłki nie słyszał o tym, co się wydarzyło na boisku przy Reymonta, ale dla porządku przypomnę – szereg błędów popełnili sędziowie, a najwięcej kontrowersji wzbudził wyrównujący gol zdobyty przez wiślaków. A na tym nie koniec, bo Widzew uznał, iż mecz należy powtórzyć.
RADOSŁAW KAŁUŻNY (BYŁY POMOCNIK REPREZENTACJI POLSKI, KOMENTATOR „PRZEGLĄDU SPORTOWEGO”):
Nie wierzę, że oni… wierzą, iż to może się udać. Naprawdę, niech się nie wygłupiają. Być może w lidze mongolskiej, o ile taką mają, czy gdzieś na terenach bliskich dżungli numer z powtórką meczu mógłby przejść, ale tu, w Europie? Nie słyszałem o podobnym przypadku. Byłby to skrajnie niepoważny i niebezpieczny precedens. Jeśli weźmie się pod uwagę, jak wiele błędów popełniają polscy czy powiedzmy hiszpańscy sędziowie, bo od dawna o nich też głośno – trzeba byłoby grać w kółko. W weekend mecz, a w tygodniu powtórka. Uważam, że PZPN powinien przeanalizować robotę sędziego, wlepić mu karę, ewentualnie jego pomagierom z linii lub z VAR, a wniosek o powtórkę od razu wrzucić do kosza. Zaczynałem granie w czasach, w których błędy sędziowskie w ekstraklasie były na porządku dziennym. Mało tego – wielu już przed meczami wiedziało, że do nich dojdzie. Ale nawet w tamtych latach zalatujących patologią nie przypominam sobie powtórek meczów.
DOBOSZ: Pan jako były piłkarz Wisły Kraków jest w stanie wznieść się na obiektywność?
KAŁUŻNY: Daję słowo, że gdyby Wisła zaapelowała o powtórkę meczu, to uznałbym ten pomysł za identycznie chory jak w wypadku Widzewa. Jeszcze jedno – rozumiem, że mecze mogą być powtarzane jedynie po błędach, które bezpośrednio wpłynęły na wynik? Jeśli na przykład sędzia nie wyrzuci z boiska naszego przeciwnika za gruby faul, to jest OK i pod powtórkę nie podpada? A taka sytuacja miała miejsce właśnie na niekorzyść Wisły. Nie brnijmy w klimaty powtarzanych meczów, bo to jest absurd. Jeżeli sędzia popełnił kolosalny błąd, niech odpocznie choćby z miesiąc i tyle.
DOBOSZ: A teraz ciekawostka. Poszperałem w archiwum naszej rubryki i trafiłem na takie znalezisko. „Zaczepiłem sędziów, bo potężnie skrzywdzili Wisłę Kraków walczącą o utrzymanie. Prowadząc 1:0 z Lechem, wiślacy wbili drugiego gola, lecz nie został uznany, bo sędzia zobaczył to, czego nikt inny nie dostrzegł. Ja, nerwus, zapieniłbym się niczym gaśnica! Przecież tych dwóch punktów może Wiśle zabraknąć do utrzymania. A trzy w spotkaniu z walczącym o »majstra« Lechem byłyby wręcz idealne. Sędzia odmówił komentarza, dlaczego tak postąpił. A mecz zakończył się remisem. Nie mam pojęcia, z jakiego powodu ci sędziowie są świętymi krowami? Powinni tłumaczyć się z błędów, a nie kleić durnia, unikając odpowiedzi. Nawet w sądzie sędziowie uzasadniają wyrok. I na dokładkę, w przeciwieństwie do pana biorą za to pieniądze. Dostali VAR, w tym dostawczaku gapi się w telewizory kilka osób, a i tak walą błędy, że wszystko opada…”.
KAŁUŻNY: Czy gdzieś pan wyczytał, że domagam się powtórki meczu? No właśnie. Zdania nie zmieniam – karać sędziów, chociaż wiem, że błąd sędziego potrafi człowiekiem wstrząsnąć, a nawet skłonić do morderczych myśli. (śmiech)
DOBOSZ: A miał pan takie na boisku?
KAŁUŻNY: Powiedzmy, że zbliżone. I to w meczu Wisła – Widzew! To znaczy z moją Wisłą graliśmy w Łodzi, a mecz ten mocno mi śmierdział i moim zdaniem był „robiony”. Za rękę nikt nikogo nie złapał, lecz wyglądało tak, jakby sędziowie mieli za zadanie przypilnować wygranej Widzewa, co stało się faktem i było sporą niespodzianką, ponieważ tamta Wisła należała wtedy do Bogusława Cupiała. Była bogatą potęgą. Sędzia Mirosław Ryszka po niecałej godzinie wykartkował mnie i wychrzanił z boiska – to tak w skrócie. A generalnie kiedy grałem, sędziowie za mną nie przepadali, a ja jeszcze bardziej za nimi. Nie wiem dlaczego, jednak tamten mecz w Łodzi w jakimś sensie siedzi we mnie do dziś.
DOBOSZ: Wyścig o mistrzostwo Polski nadal toczy się w spacerowym tempie.
KAŁUŻNY: Nadal nie ma zdecydowanego chętnego na tytuł, chociaż wydaje się, że ocknął się Raków. Dosłownie zmieszał z błotem Lecha. Wiem, że można przegrać nawet 0:4, jak uczynił to Lech. Ale jego piłkarze wyglądali na boisku w Częstochowie jak sabotażyści. Od pierwszej minuty biegali tyłem. Pamiętam, jak narzekałem, że przy poprzednim trenerze Johnie van den Bromie zawodnicy Lecha biegali jak z workiem cementu na plecach. Teraz poruszają się, jakby ktoś im jeszcze taczkę na te plecy dołożył. Niesłychane. Trener Mariusz Rumak nie wygląda na takiego, który w tym momencie panuje nad zespołem. W Legii też nie jest wesoło. Będę się upierać, że na jej naprawdę słabej grze, która na dziś zmniejszyła jej szanse na mistrzostwo niemal do zera, odbija się sprzedaż Bartosza Slisza. Facet trzymał ten zespół w pionie. Nabiegany, wybiegany, po prostu robił robotę. Wiem, że zostało mu niewiele kontraktu, że Legia pewnie potrzebowała pieniędzy, lecz sprzedaż go może przynieść masę nieszczęścia. Przede wszystkim brak mistrzostwa, a w najczarniejszym scenariuszu bez udziału w europejskich pucharach. W tym momencie, wobec beznadziejności Lecha i słabości Legii, w brodę pluć mogą sobie Śląsk i Jagiellonia. Po jesieni były na zasłużonym prowadzeniu i gdyby podtrzymały formę oraz skuteczność, dziś oglądalibyśmy wyścig tej dwójki o tytuł mistrzowski. Ale na własne życzenie zaprzepaściły szansę, bo wiosnę zaczęły tak słabo jak reszta czołówki. Raków i Pogoń w tym momencie wyglądają na najsolidniejsze, ale z jakimiś konkretnymi ocenami raczej się nie wychylę. Nie ma co się oszukiwać, słaby jest ten sezon. Nie ma zespołu, który byłby w stanie utrzymać równowagę i w dłuższym dystansie prezentować w miarę atrakcyjną piłkę. Nie wymagam cudów, a zazwyczaj jest tak, że jeśli któraś z drużyn zrobi krok do przodu, to zaraz wykona dwa do tyłu albo zupełnie się wywróci. I tak się to w naszej lidze kręci.