JEST TAK DOBRZE, ŻE AŻ ŹLE
Kibic Śląska Wrocław nie ma prostego życia. Z jednej strony zespół Jacka Magiery w pięciu tegorocznych meczach na 15 możliwych punktów uzbierał ledwie cztery i znowu stracił pozycję lidera, ale wszelkie przejawy niezadowolenia są pacyfikowane argumentem nie do zbicia – pamiętajcie, że musiał wydarzyć się cud, aby w Śląsk w podobnym składzie w poprzednim sezonie utrzymał się w PKO BP Ekstraklasie. Sam Jacek Magiera też chętnie przypomina ten nerwowy kwietniowo-majowy czas z ubiegłego roku i nie należy mu się dziwić, bo on najlepiej wie, jak blisko było przepaści i jak odważne oraz ryzykowne kroki podejmował w ramach akcji ratunkowej. Wtedy przywrócony do prowadzenia drużyny szkoleniowiec przyjmował klasyczną rolę strażaka. Utrzymanie tak rozchwianego i tracącego wiarę zespołu według jego własnych słów było większym wyzwaniem niż kiedyś zdobycie mistrzostwa Polski z Legią.
Gdy więc zaczynał się obecny sezon, wszyscy w Śląsku się zgadzali, że tym razem powinno być miejsce w środku tabeli – tak, aby wreszcie uniknąć nerwowej walki o przetrwanie i spokojnie budować drużynę zdolną do podejmowania większych zobowiązań w dalszej przyszłości. Najciekawsze, że skład niewiele się nie zmienił. Zamierzenia były zapewne inne, ale fakty są takie, że w podstawowej jedenastce pojawiły się tylko dwie nowe postacie: środkowy obrońca Aleks Petkow i defensywny pomocnik Peter Pokorny. Role obydwóch zarówno w swoich formacjach, jak i w funkcjonowaniu drużyny na boisku są wręcz strategiczne. Nie zmienia to jednak faktu, że jesienią całą Polskę solidnością i skutecznością zaskoczyli piłkarze, którzy kilka miesięcy co rusz narażali się na złośliwe komentarze, że z taką grą nie zasługują na pobyt w Ekstraklasie. Oto nagle usadowili się na szczycie tabeli i wyrachowaną, ale mądrą oraz skrojoną do możliwości drużyny taktyką odprawiają z kwitkiem kolejnych rywali.
Polska w ocenie Śląska się wtedy podzieliła. Nie brakowało głosów, że do statusu mistrza potrzeba czegoś więcej niż wyrachowania i szczęścia, bo potem ten mistrz reprezentuje nasz kraj w Europie, gdzie takie wyrachowanie i szczęście może być dalece niewystarczające. Osobiście znacznie bliżej mi było do innego stanowiska – że nie należy obrażać się na drużynę, która na boisku z coraz większą wprawą wykorzystuje słabości innych. Wprawdzie suma indywidualnych umiejętności poszczególnych piłkarzy nie czyni ze Śląska najlepszej drużyny, no ale tu do akcji wkroczył szkoleniowiec, stawiający na zespołowość i świetnie wypracowane automatyzmy, które niwelowały wszelkie różnice w starciach z wyżej notowanymi rywalami. Szczęście jest pojęciem względnym i jednak abstrakcyjnym, często nadużywanym przez tych, którzy przegrywają i szukają wymówki usprawiedliwiającej własną słabość. A wielki Kazimierz Górski zwykł mawiać, że jeżeli szczęście zaczyna się powtarzać, to już to nie jest szczęście. Magiera, mający zresztą skłonność do sentencjonalnych wypowiedzi, na pewno zgodzi się z najwybitniejszym polskim szkoleniowcem. Trener Śląska ma też inną charakterystyczną właściwość – jeżeli nie od początku, to w ostatnich latach imponująco ją wyćwiczył. Otóż twardo trzyma się ziemi i zachowuje pokorę w ocenie rzeczywistości. Bywa tak ostrożny, że jeszcze w lutym nie chciał przyznać, że zespół z takim dorobkiem punktowym powinien walczyć o miejsce dające start w europejskich pucharach, bo wolał uparcie przypominać, gdzie Śląsk był w połowie ubiegłego roku, ba – gdzie był po pierwszych trzech meczach obecnego sezonu, a przecież zamykał tabelę. To wszystko kazało mu trzymać się planu minimalnego, a więc miejsca w okolicach 8–9. miejsca.
Dopiero 1 marca stwierdził, że celem na ten sezon jest miejsce na podium i mam wrażenie, że zrobił to pod presją pracodawcy, ponieważ publiczna deklaracja zbiegła się z ogłoszeniem przedłużenia kontraktu ze szkoleniowcem do czerwca 2026 roku. Przypadek? Z całą pewnością szefowie klubu, a jeszcze bardziej ubiegający się o ponowny wybór prezydent Wrocławia Jacek Sutryk, potrzebowali takiego efektownego hasła tu i teraz. Coś za coś – Magiera dostał nowy kontrakt, ale musiał zagrać pod publiczkę, żeby fani Śląska i mieszkańcy miasta uczestniczący w kwietniowych wyborach na myśl o klubie, na który idą też publiczne pieniądze, nie miotali przekleństwami. Wprawdzie mocarstwowymi hasłami niczym gromami jeszcze niedawno ciskał dyrektor sportowy David Balda, ale dla odmiany on po dwóch porażkach Śląska został wyciszony. Jakie to szczęście dla klubu, że ktoś w końcu zauważył, że gdy dyrektor w imieniu drużyny chwacko pręży muskuły, to robi się tragikomicznie, a przede wszystkim szkodliwie. Pod koniec występu Śląska w Białymstoku (1:3), kiedy było już jasne, że goście ten mecz przegrają, współkomentujący mecz w Canal+ Sport Michał Żewłakow głośno się zastanowił, co po takiej porażce o grze i funkcjonowaniu drużyny powiedziałby Balda, którego wypowiedzi przed rundą były „podszyte pewnością siebie i zadowoleniem”. Nie byłoby takich uszczypliwości, gdyby dyrektor z Wrocławia umiał gryźć się w język.
Po pięciu meczach Śląsk jest w tym roku jednym z najgorzej punktujących zespołem w lidze, ale są też dla niego dobre wiadomości. Dyrektor Balda zaczął ważyć słowa, a trener Magiera sprawia wrażenie człowieka, który panuje nad sytuacją i nie jest zaskoczony rzeczywistością, bo w przeciwieństwie do paru innych osób mających wpływ na losy klubu, doskonale wiedział, że wiosną na pewno przyjdą też trudne dni.