KAŻDY BYŁBY LEPSZY OD VAN DEN BROMA

Przed sezonem trudno byłoby sobie wyobrazić, że podczas obecnej kampanii ligowym szlagierem będzie spotkanie Jagiellonii ze Śląskiem. Ale tak właśnie jest – oba zespoły liderują w tabeli PKO BP Ekstraklasy. To był zdecydowanie świetny mecz w wykonaniu podopiecznych Adriana Siemieńca. Mimo gradobicia w przeciągu pierwszych dwóch kwadransów goście nieźle weszli w to spotkanie, ale nie potrafili na samym początku zdobyć bramki. Każdy mecz ma swoje fazy, każda drużyna przechodzi swoje lepsze i gorsze momenty. Zespół musi albo wytrzymać w obronie, albo finalizować akcje w ataku. Wrocławianie nie potrafili otworzyć wyniku, a później otrzymali potężny cios od gospodarzy i nie znaleźli recepty. To jest największy problem Śląska. To, że piłkarze Jacka Magiery potrafią grać w piłkę widowiskowo oraz skutecznie, a także kreować klarowne sytuacje – wszyscy wiemy. Że dysponują świetnymi zawodnikami – w tym Erikiem Exposito, Nahuelem Leivą czy Piotrem Samcem-talarem – również. Brakuje im jednak odpowiedniej reakcji po stracie bramki, czyli tzw. skutecznego powrotu do meczu. W tym spotkaniu to było bardzo widoczne. Jaga, strzelając pierwszego gola, poczuła krew i wykorzystała swój moment, poprawiła drugą i trzecią bramką. Gdyby gospodarze zanotowali jeszcze dwa kolejne trafienia, drużyna Śląska nie mogłaby zupełnie nic zrobić. Dobrze bronił golkiper gości Rafał Leszczyński, ale nie na tyle, żeby uchronić swoją ekipę przed stratą trzech bramek. Jak dla mnie Jagiellonia potrafiła docisnąć gaz, bardzo skutecznie wejść w mecz i spokojnie go kontrolować. Białostoczanie zrehabilitowali się po gorszej dyspozycji ligowej. Na trzy ostatnie spotkania nie wygrali ani jednego, więc zwycięstwo z rywalem ze szczytu tabeli poprawi ich morale.

Dostrzegam, że w Poznaniu wśród kibiców narasta frustracja po ostatnich występach Lecha. Krytykowany jest trener Mariusz Rumak, który również wychodzi z siebie i zaczyna się nieco pieklić na konferencjach prasowych po pytaniach od dziennikarzy. Część fanów kwestionuje postawienie na Rumaka przez właścicieli Kolejorza. Wróćmy jednak do sytuacji z poprzedniego sezonu, gdy to Raków zdobywał mistrzostwo Polski. Drużyna pod batutą Marka Papszuna w moim odczuciu przestała się rozwijać. Przychodzi Dawid Szwarga – troszeczkę poluzował, drużyna otrzymała więcej swobody i zaczęła grać dobrze. W pewnym momencie jednak zespół stanął w miejscu. I nawet sobotni mecz z Puszczą (1:1) w Krakowie – bardzo istotny w kontekście walki o tytuł – udowodnił, że Raków nie potrafi wykorzystywać szans. Częstochowianie najpierw zmiażdżyli Lecha, by tydzień później nie sprostać drużynie z Niepołomic. A jak było w Lechu? Johnem van den Bromem wszyscy byli zmęczeni. Najpierw piłkarze, potem kibice. Następuje zmiana, przychodzi trener Rumak – troszkę inna osoba w szatni, inne relacje z piłkarzami. To się przekłada na wyniki – Lech odpala, gra widowiskowo, wygrywa ważne spotkanie w Białymstoku. I takiego Lecha wszyscy chcieli oglądać. Po kilku tygodniach Rumak doświadcza małego dołka w zespole, który odpada z Fortuna Pucharu Polski i nie istnieje w spotkaniu w Częstochowie. I nagle drużyna się rozsypuje, nie widać jej na boisku. Lecha nie ma w grze. W Zabrzu oprócz indywidualnych umiejętności Kristoffera Velde czy Filipa Szymczaka, Lech nie pokazał nic.

Kolejorza oraz Legię można zaliczyć obecnie do ligowych średniaków. Popatrzmy, jak grają Jagiellonia, Śląsk czy jak wcześniej występował Górnik. Lech i Legia nie dojeżdżają. Od największych marek oczekujemy dobrego futbolu co tydzień, a nie tylko co jakiś czas. Nie może być górek i dołków, zachwytów i zawirowań. To jest bardzo trudny moment dla Lecha, ale jednocześnie daje możliwości, żeby właściciele klubu mieli pewność, czy trener Rumak będzie potrafił to opanować i wyprowadzić z kryzysu. Jeżeli to zrobi, decyzja o jego zatrudnieniu się wybroni. Uważam, że każdy wybór byłby lepszy od van den Broma. Kilku szkoleniowców pewnie Lech sonduje. Ruch w interesie musi być przez cały czas.