Ratować, co się da
Będąca w beznadziejnej formie i pogrążona w sportowym marazmie Legia chce w niedzielę przełamać katastrofalną serię meczów bez wygranej, a potem przez dwa tygodnie wyszykować formę na dziewięć ostatnich spotkań sezonu. W klubie zweryfikowano priorytety: nikt już nie marzy o mistrzostwie. Wszyscy drżą, czy zespół zmieści się na podium i zagra w eliminacjach Ligi Konferencji. Dziś to wcale takie oczywiste nie jest.
WLegii nigdy nie jest tak źle, jak się o tym mówi, ani tak dobrze, jak się na ten temat pisze. Autor tych słów Aleksandar Vuković – były piłkarz i trener Legii – przyjeżdża w weekend do Warszawy, ale nie wiadomo, czy poprowadzi Piasta, ponieważ we wtorek po zaległym meczu z Puszczą został ukarany czerwoną kartką za awanturę w tunelu. Decyzja Komisji Ligi – w piątek. Niestety dla warszawian z Legią w obecnej sytuacji jest tak źle, jak się o tym mówi i pisze. A nawet gorzej, ponieważ perspektyw na lepsze jutro nie widać. Spotkanie z Piastem kończy serię teoretycznie łatwiejszych spotkań wicemistrzów Polski – zaczęło się od Ruchu (1:0), potem była Puszcza (1:1), Korona (3:3), Pogoń (1:1) i Widzew (0:1). Oprócz Portowców każda z wymienionych drużyn (z Piastem włącznie) mniej lub bardziej zamieszana jest w walkę o utrzymanie. Liczbę punktów uciułanych przez zespół Kosty Runjaicia w starciu z tymi przeciwnikami łatwo policzyć – prawie wystarczyłoby palców u jednej ręki. Tyle samo punktów, ile Legia, zdobył tej wiosny ostatni w tabeli ŁKS.
Kryzys trwa od października
Nie jest to chwilowa zapaść warszawskiego zespołu. Kryzys zaczął się pod koniec września – wówczas warszawianie w dramatycznych i pełnych emocji okolicznościach pokonali Pogoń w Szczecinie 4:3 oraz Górnika u siebie 2:1. W obu tych spotkaniach zwycięskie gole padły w ostatnich chwilach meczów. Strzelali je Steve Kapuadi z Pogonią oraz Igor Strzałek z Górnikiem.
Legia, mając po ośmiu kolejkach sześć wygranych i dwa remisy oraz spotkanie zaległe, była liderem i wydawało się, że Ekstraklasa leży u jej stóp. Do tego dokładała wspaniałe mecze w europejskich pucharach, awans w wielkim stylu do fazy grupowej Ligi Konferencji i zwycięstwo nad Aston Villą (3:2). Wtedy były powody do chwalenia, więc nad zespołem i trenerem Runjaiciem zachwycano się z każdej strony. No ale przecież „nigdy nie jest tak dobrze, jak się o Legii pisze”. Wystarczył październik, by drużyna została sprowadzona na ziemię. Przegrała cztery ligowe mecze z rzędu, straciła miano niepokonanej u siebie. Październikowe 1:2 w stolicy z Rakowem zapoczątkowało dramatyczną serię spotkań Legii przy ulicy Łazienkowskiej. W poprzednim sezonie stadion im. Marszałka Józefa Piłsudskiego był niezdobytą twierdzą (12 zwycięstw, 5 remisów) – a w ostatnim półroczu zespołowi Runjaicia udało się na nim pokonać tylko Cracovię (2:0, by kilka dni później przegrać z tym samym zespołem na wyjeździe 0:2). A poza tym: porażka ze Stalą oraz remisy z Lechem, Wartą, Puszczą i Pogonią. Jedna wygrana w siedmiu meczach – to również pokazuje skalę kryzysu, który dotknął zespół Runjaicia.
W niedzielę warszawianie byli blisko dziewiątego remisu w sezonie, ale skończyło się szóstą porażką – w Łodzi z Widzewem, który na zwycięstwo z Legią czekał prawie 24 lata (od kwietnia 2000 roku). W sezonie 2022/23, już pod wodzą Runjaicia, w drodze po wicemistrzostwo Polski stołeczny klub zaliczył dziewięć nierozstrzygniętych meczów. Teraz remisy tak daleko mogą Legii nie zaprowadzić – w XXI wieku tylko dwa razy (rozgrywki 2015/16 i 2016/17) miała na koniec dwucyfrową liczbę remisów. Ale wówczas po sezonie zasadniczym dzielono punkty i rozgrywano siedem dodatkowych kolejek. Dziesięć remisów w 37 kolejkach nie przeszkadzało w osiągnięciu mistrzostwa, ponieważ za każdym razem zwycięstw było ponad dwa razy więcej niż spotkań nierozstrzygniętych (po 21).
Teraz Legia ma na koncie dziesięć wygranych i trudno sobie wyobrazić, by wygrała wszystkie spotkania do końca. Gdy popatrzy się w terminarz oraz aktualną formę, bardziej prawdopodobne jest, że skończy z większą liczbą remisów niż wygranych.
Co może zrobić Runjaić?
Drużyna jest w niezwykle trudnej sytuacji. Już w Łodzi sytuacja kadrowa wyglądała kiepsko. Pierwszym, który wszedł na boisko z ławki rezerwowych, był Wojciech Urbański (rocznik 2005). Do Legii dołączył latem ubiegłego roku po pięciu sezonach spędzonych w Wiśle Kraków – jesienią wystąpił w 12 meczach drugiego zespołu (11 w III lidze, 1 w Pucharze Polski, strzelił 2 gole, miał 1 asystę i 2 asysty drugiego stopnia). W środku rundy musiał pauzować z powodu urazu barku. Jeszcze 1 grudnia reprezentant Polski do lat 19 wsparł zespół juniorów starszych w spotkaniu z Pogonią, a miesiąc później pojechał z pierwszym zespołem na obóz do Turcji. W Łodzi po raz pierwszy znalazł się w kadrze meczowej i od razu zadebiutował, dostając od Runjaicia 30 minut. Szkoleniowiec nie miał wśród rezerwowych wielkiego wyboru – z piłkarzy ofensywnych do jego dyspozycji byli jeszcze tylko Maciej Rosołek oraz Gil Dias (obaj weszli na boisko, obu Legia będzie chciała się pozbyć latem – Dias nie zostanie wykupiony, Rosołek będzie szukał sobie klubu na wypożyczenie bądź na stałe).
Runjaić, krytykowany i będący w trudnej sytuacji, chciał w ten sposób (wpuszczając Urbańskiego) wszem i wobec zademonstrować, kim dysponuje, kiedy zaczynają się problemy kadrowe (w Łodzi nie miał do dyspozycji kontuzjowanych Patryka Kuna i Artura Jędrzejczyka oraz pauzującego za kartki Tomaša Pekharta). We wcześniejszych meczach Urbańskiego nie było nawet wśród rezerwowych. W spotkaniu z Widzewem urazu doznał Blaž Kramer i nie zagra do końca sezonu, co znacznie ogranicza możliwości Legii w ataku. A te i tak nie są za duże. Warszawska drużyna ma problemy w każdej formacji.
– Punktujemy jak przeciętna drużyna. Jesteśmy bardzo daleko od tego, co zakładaliśmy. Brakuje nam determinacji i indywidualnej jakości, ale również ogólnie lepszego poziomu gry drużyny. Możecie wskazać mnie jako osobę odpowiedzialną za tę sytuację. Jestem sfrustrowany, jednak nie boję się utraty pracy. Zdaję sobie sprawę, że to część piłkarskiego biznesu. Kolejny sezon będzie jeszcze trudniejszy, zespół znowu trzeba będzie odbudowywać. Łatwo wskazać trenera jako osobę odpowiedzialną za obecną sytuację, ale to nie jest tylko moja wina. Staliśmy się ligowym średniakiem, towarzyszy nam duża frustracja, ale musimy z tego wyjść – mówił po porażce w Łodzi Runjaić. Dyrektor sportowy Jacek Zieliński nie zamierza zwalniać szkoleniowca, całkiem prawdopodobne jest, że bez względu na wszystko Niemiec poprowadzi Legię do końca sezonu, a potem dojdzie do rozmów, co dalej. W 2024 roku Legia wywalczyła sześć punktów. Mniej uzbierało tylko pięć zespołów, a wśród nich jest m.in. Piast, z którym zagra w niedzielę.