Dawid znowu z golami
Trzy gole w trzech ostatnich kolejkach – w tym okresie skutecznością napastnikowi KGHM Zagłębia Lubin Dawidowi Kurminowskiemu nie dorównuje nie tylko żaden inny zawodnik w lidze, lecz także... aż cztery kluby Ekstraklasy. W sumie 25-latek zebrał sześć bramek i powolutku zbliża się do tego, by mówiła o nim cała piłkarska Polska, a zmierza w tym kierunku absolutnie po swojemu. Drogą, którą wybrał wbrew radom, podpowiedziom, napomnieniom czy szyderstwom.
Początek
Pierwsza stacja – Kórnik. Tam to się zaczęło, 25 kilometrów na południowy wschód od Poznania. Starszy o dziewięć lat brat Piotr stawiał Dawida w bramce i kazał bronić. Kiedy strzał był zbyt silny i malec zaczynał beczeć, dostawał do wykonania karnego na pocieszenie. Kopali ciągle. Świątek, piątek i niedziela. Bez względu na pogodę. Zimą w półmetrowym śniegu, ale nie widzieli w tym problemu. Mnóstwo czasu spędzali na betonowym boisku, na którym nawet nie było prawdziwych bramek, tylko takie namalowane na murze, prowizoryczne jak tylko się da, a poza tym grali przede wszystkim w przydomowym ogrodzie. Na środku rosło drzewo i tyle im wystarczyło. Dla chcącego nic trudnego, przecież na przykład można do siebie podawać w taki sposób, żeby zakręcić piłkę obok pnia i dogranie doszło do drugiego. Następna stacja – Poznań. I pierwszy nieoczywisty wybór, bo nie padło na słynącego na cały kraj ze szkolenia młodzieży Lecha, tylko mniejszą i biedniejszą Wartę, wówczas Iii-ligowca. Dlaczego? Po pierwsze, akurat Piotr zamieniał juniorów Kolejorza na Zielonych. Po drugie i nawet ważniejsze, z Kórnika zwyczajnie bliżej na obiekty Warty niż Lecha. Logistyka zadecydowała.
Początkowo siedmioletniego Dawida na treningi wozili rodzice. Po pracy wsiadali do auta, jechali do Poznania, synek sobie ćwiczył, a oni odsypiali w samochodzie. Ale kiedy troszeczkę podrósł, miał z osiem, może dziewięć lat, sam zaczął podróżować autobusem. Wciąż pamięta, że wszystkich kolegów odbierali rodzice, a on, już samodzielny, pieszo z torbą na ramieniu dreptał na przystanek. Czasem się późno wracało do domu, ale uwielbiał to, a że mógł odciążyć rodziców, to czemu miałby sam nie wracać? Kolejna stacja – Wronki. Co prawda Warta miała wyjątkowo mocny zespół w roczniku 1999, oprócz Kurminowskiego grał tam choćby
Dawid Kurminowski kierował karierą w sposób nieoczywisty i po swojemu. W ostatnich trzech kolejkach to najskuteczniejszy piłkarz ligi.
Jakub Moder, ale jednak Zieloni pewnego poziomu przeskoczyć nie mogli. Dlatego kiedy po kilku latach, w 2014 roku, napastnik odebrał telefon od dyrektora akademii Kolejorza Marka Śledzia z ofertą przenosin i zaproszeniem do wizytacji obiektów we Wronkach, nie wahał się. Przyjechał, zobaczył i uznał, że tutaj można zwyciężać.
I miał rację, bo na koniec debiutanckiego sezonu – 2014/15 – juniorzy młodsi Lecha zdominowali finałowy turniej mistrzostw Polski juniorów młodszych w Zielonej Górze. Wygrali wszystkie trzy mecze, finiszowali z bilansem bramek 8–2, a Kurminowski z Tymoteuszem Puchaczem (dzisiaj 1.FC Kaiserslautern) i pięcioma innymi zawodnikami zostali królami strzelców. W kolejnych dwóch sezonach było mniej kolorowo – dwukrotnie w półfinałach Centralnej Ligi Juniorów U-19 lepsza była Legia Warszawa i nawet dwa gole Kurminowskiego nie pomogły, ale na osłodę przed rozgrywkami 2017/18 został włączony do pierwszej drużyny, co okazało się... początkiem końca atakującego w Lechu.
Odrodzenie?
Następna stacja – Michalovce. Po co tam? Gdzie się pchasz? Przecież to słabsza liga! Kiedy na początku 2018 roku Kurminowski jechał na wypożyczenie do słowackiego MFK Zemplin, nasłuchał się mnóstwa takich pytań. Był tuż przed 19. urodzinami i widział, że w Ekstraklasie w tamtym momencie to nie pogra, a do I ligi iść nie chciał, na czym z kolei bardzo zależało władzom Kolejorza, które jak tylko mogły, starały się przekonać juniora do wytyczonej przez siebie ścieżki rozwoju.
Ale Kurminowski zamierzał iść swoją drogą i uparł się na MFK Zemplin. Chciał zrobić krok do przodu nie tylko jako piłkarz. Szukał wyzwań, jak choćby wyjazd do nowego kraju, w którym się nie zna języka i samo porozumiewanie się urasta do rangi poważnego problemu. Albo opuszczenie internatu, gdzie posiłki są pod nosem, a tu trzeba załatwić mieszkanie i samemu przyrządzać jedzenie. W Michalovcach miał okazję stać się dorosłym i chciał z niej skorzystać, tym bardziej że mógł liczyć na wsparcie rodaka – bramkarza Gerarda Bieszczada (obecnie Stal Rzeszów).
Bieszczad na starcie wszystko tłumaczył, Kurminowski zawsze mógł zapytać, jeśli czegoś nie wiedział. Napastnik czuł potrzebę nauczenia się słowackiego i zaczął w ten sposób, że słuchał rozmów kolegi z innymi i pytał, co znaczą poszczególne słowa czy zdania. Po dwóch tygodniach już sporo rozumiał i dzięki temu stosunkowo szybko zaczął mówić po słowacku.
Kolejna stacja – Żylina. W rok na wypożyczeniu w MFK Zemplin Kurminowski zdobył 7 bramek w 27 występach i na początku przygotowań do wiosny 2019 dołączył do pierwszego zespołu Lecha. Dwa tygodnie zajęć i rozmowa w cztery oczy z ówczesnym trenerem Kolejorza – Adamem Nawałką – wystarczyły. Napastnik już wiedział, że nie ma po co wracać do Poznania i w związku z tym zdecydował się skorzystać z oferty MŠK. Ponownie podniosły się głosy, że to nie ma sensu, ale nie słuchał ich. Wiedział, czego chce i już.
Następna stacja – Aarhus. W sezonie 2020/21 w 32 meczach strzelił dla MŠK Žilina 19 goli i jako król strzelców mógł przebierać w ofertach. Miał propozycje z AGF Aarhus, Famalicao, Brescii, Bodö/glimt, Heraclesa Almelo czy Beveren. Starał się wybrać drogę, która będzie dla niego najlepsza, nie patrzył na pieniądze czy popularność zespołu. Kontaktowali się z nim ludzie z AGF, sam trener David Nielsen robił to kilkukrotnie. Po rozmowie z nim, opisaniu stylu gry, klubu, miasta Polak uznał, że Aarhus to odpowiednie miejsce dla niego. Ale rzeczywistość zweryfikowała słowa szkoleniowca.
– Wydaje mi się, że trafiłem w złym momencie do Danii. Wtedy przychodziło wielu piłkarzy, zespół nie był zgrany. Trener zmienił styl gry i odbiło się to też na mnie, bo usiadłem na ławce rezerwowych – tłumaczył w rozmowie z portalem mkszaglebie.pl. Dlatego po półtora roku w Aarhus (3 bramki w 33 meczach) zdecydował się na powrót do ojczyzny – do Zagłębia. Kolejna stacja – Lubin. Pierwszy sezon skomplikował mu uraz mięśniowy, z którego wyleczeniem były duże problemy, stąd 4 trafienia w 14 spotkaniach. Drugi zaczął od dwóch goli w trzech pierwszych meczach, ale we wrześniu znowu wypadł na dwa miesiące z powodu kłopotów zdrowotnych. Wrócił w październiku, tyle że dopiero w grudniu zaczęła wracać skuteczność, a na przełomie lutego i marca zrobiła to ostatecznie. Kurminowski już – 10 kolejek przed końcem – ma więcej występów (20), minut na boisku (1464) i strzelonych goli (sześć) niż w całych poprzednich rozgrywkach. A wszyscy w Lubinie i sam piłkarz wierzą, że to dopiero początek odrodzenia atakującego.